9. „I jak się tańczyło z moim bratem?”

       

                    Problem w tym, że lód spadł prosto na Jeffry'ego, czyli wujka Mc. Nie był to typ szlachcica, więc wszystko nam wybaczył. W końcu "kości całe" jak to ujął. Ale na pewno bez kary się nie obejdzie. Zapewne będę musiała niańczyć kuzynów, których za 2 tygodnie odwiedzimy, na imieninach babci. No nic przeżyje, a teraz trzeba się bawić. Po moich krótkich rozmyśleniach, oficjalne przemówienie zaczął ojciec McLaggena.

- Mili goście mimo nietypowego i uwierzcie mi nieplanowanego początku. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić na urodzinach, mojej uroczej żony, Veroniki. A w tym momencie zapraszam do walca. Orkiestra. - Pan McLaggen tylko kiwnął głową, a oni zaczęli grać.

Ustawiłam się na swoim miejscu, tuż obok George'a. Zanim zaczęliśmy tańczyć rozejrzałam się po sali. Państwo McLaggen oczywiście tańczą razem, Ron z Hermioną, Ginny z Harrym, Cormac z Cristin, moi rodzice...
 „Czekaj co … Cormac i Cristin... phi.”
Carmen i Fred, reszty nie poznawałam chyba, że licząc moich braci z jakimiś dziewczynami. 
Skończyła się wstępna muzyka i zaczęliśmy walca .
„George naprawdę dobrze sobie radzi. Choć z początkami było ciężko. Teraz złego słowa, nie mogłabym powiedzieć.”
Nim się obejrzałam było po wszystkim. A na koniec bliźniak lekko mnie obrócił, co mi się nawet podobało.. Zmęczeni poszliśmy do stolika z napojami. Gdy tylko napiłam się łyk soku oznajmiłam.

- Nieźle tańczysz, oczywiście do perfekcji ci daleko. – W tym momencie uśmiechnęłam się łobuzersko.

- Naprawdę? No to chodź pokaże ci na co mnie stać. Popatrz nawet muzyka się zmieniła na bardziej "żywszą". – Zachichotałam, ale poszłam za nim.

Tańczyliśmy jakieś dwie piosenki, kiedy przyszedł czas na odbijanego. Fred poprosił mnie do tańca, a George, Carm.

- I jak się tańczyło z moim bratem? - zapytał Fred.

- Dobrze. – Uśmiechnęłam się.

Po tańcu z Weasleyem byłam padnięta i marzyłam tylko o wygodnym siedzeniu. Gdy tylko usiadłam, dołączył do mnie Harry. Był miły, co ułatwiło znalezienie wspólnego tematu. Po 15 minutach nabrałam energii do tańca, więc zrobiłam słodką minę do Pottera. Przez co ten nie miał wyjścia. Musiał się zgodzić. Tańczyliśmy jakieś 10 minut. Było fajnie myślę, że ten bal mogłam zaliczyć do udanych. Przynajmniej tak myślałam. Po chwili do sali przybyli spóźnieni arystokraci, którzy wyłączyli szybką muzykę, a zastąpili ją klasyczną. Przez co automatycznie zrobiło się poważnie, a przy tym potwornie nudno. Ale nie mogliśmy tego okazywać. Zaproponowałam, abyśmy wyszli na zewnątrz, bo przecież nie będziemy stać jak patyki i nic nie robić.

Z momentem, gdy opuściliśmy pomieszczenie znowu zrobiło się radośnie. Zaczęliśmy opowiadać kawały i śmiać się.

- Chodźcie pokaże wam coś, ale do tego potrzeba się teleportować. – Każdy popatrzył się na mnie jakbym miała coś na twarzy, ale mimo to podeszli do mnie. – No to zamknijcie oczy. – Po czym, poczułam to charakterystyczne szturchnięcie i byliśmy na miejscu. - Już możecie otworzyć. Pięknie prawda?

- T...tak … jezioro i zachód słońca … romantycznie – powiedziała Ginny.

- Chodźcie w kółko. Coś razem poopowiadamy. Ale niedługo. W końcu trzeba będzie wracać – oznajmiłam.

- No niech będzie – odezwała się Carmen.

Po czym wszyscy zebrani usiedli w kółku, nie przejmowaliśmy się kreacjami, no bo od czego są czary?!

- To może zaczniemy opowiadać sobie, jakieś śmieszne historyjki? – zapytał się Ron.

Wszyscy przytaknęli, jak zawsze Fred i George, nie czekając na pozwolenie, zaczęli opowiadać dziwną, aczkolwiek jak zawsze śmieszną i wciągającą opowieść.
Z początku jak kiedyś w Hogwarcie zrobili kawał Angelinie, a ta tylko zrobiła się czerwona ze wściekłości i dzięki niej mieli dodatkowe 3 godziny treningu. Z tego co się zdążyłam zorientować chodziło o jeden z ich wynalazków, a mianowicie o jakiś Eliksir Miłosny. Przez dobę Angelina "latała" 'zakochana' w Lee Jordanie. Chłopaki mieli ubaw. Ale resztę w tym ja, śmieszyć ta historia zaczęła dopiero wtedy, kiedy usłyszeliśmy jakie kary nawymyślała im McGonagall.
Później zagadali, jak to zamienili Neville'a w małpę. Na takich zabawnych wspomnieniach, minęło nam pół godziny. Gdy uznaliśmy, że czas na powrót, szybko wyczyściliśmy brudne od ziemi rzeczy i teleportowaliśmy się na przyjęcie. Gdzie o tak późnej porze, goście nakładali sobie tortu. Ciasto było gigantyczne i ślicznie przyozdobione. Słodyczy, oczywiście nie odmówiliśmy. Wzięliśmy po kawałku truskawkowej pyszności. Na balu, specjalnie nic ciekawego się nie działo. Taniec, śpiew i różne zabawy wymyślane przez domowników. Kiedy doszła godzina 22:00, czas najwyższy było się pożegnać.

- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego pani McLaggen. My już będziemy iść do domu. Dziękujemy za mile spędzony czas, dobranoc – mówiła moja mama.

- Również dziękuję, Charlotte – odpowiedziała i poszła żegnać innych gości.

- Dobra mamuś, ja się pożegnam ze znajomymi i za 30 minut będę w domu. – Chwilę później, poszłam do znajomych i razem się teleportowaliśmy do Nory.

- Dobranoc! - oznajmiłam i przytuliłam wszystkich po kolei. – O dobry wieczór pani i panie Weasley, już znikam. - Teleportowałam się.

~~♥~~

                       Marzyłam tylko o kąpieli i wygodnym łóżku. Choć nogi mnie bolały od tańca weszłam na górę i zrobiłam wszystkie czynności, które były mi niezbędne do pójścia spać. Kiedy już przebrałam się i kładłam spać zauważyłam, że nigdzie nie mogę znaleźć mojej różdżki. Gubienie rzeczy było normą. Zwykle znajdywałam je po 2, maksymalnie 3 dniach. A przecież jutro, po obiedzie wyjeżdżam. Szybko zerwałam się na równe nogi i zaczęłam szukać. W myślach krążyło mi tylko jedno zdanie.
„No super. Gratulacje! zgubiłaś różdżkę, ale co teraz?”
Przeszukałam cały dom budząc przy tym wujka i rodziców. Bo moi bracia, jeszcze o tej porze nie spali. Zaczęłam wszystkim opowiadać co mnie spotkało. Szybko się ubrałam i za zgodą rodziców teleportowałam. 
Na początek jezioro.
Było ciemno, więc Lucas pożyczył mi swoją różdżkę.
„Lumos”
Ale nigdzie jej nie widziałam. Przecież gdzieś musi być...
„Może u Weasleyów.”
Kiedy już tam byłam, nie zaskoczył mnie fakt, że wszyscy spali. Nie chciałam ich budzić.
„Accio różdżka”
Nie działało nie wiem dlaczego, niestety po chwili przypomniałam sobie powód.
„Mój kochany tatuś tak zrobił, żebym się nauczyła jej pilnować.”
No nic nie widziałam jej nigdzie. Gdy chciałam odejść nagle zobaczyła mnie Carmen.

- Boże... co Ty tu robisz? - zapytała przez zmęczone oczy.

- Zgubiłam różdżkę, a jutro wyjeżdżam muszę ją mieć – powiedziałam zdenerwowana.

- Pomogę Ci. Daj mi tylko 10 minut. - Po tych słowach weszła z powrotem na górę.

Te minuty dłużyły się w nieskończoność.

- Nareszcie!

- Nie denerwuj się.  Rozłączmy się i jej poszukajmy, gdzie ją ostatni raz widziałaś? - zapytała.

- Nie wiem, szukałam nad jeziorem i w domu.

- Wdech i wydech. – Próbowała mnie uspokoić, ale ja byłam za bardzo zdenerwowana.
„W końcu bez różdżki czuję się jak bez ręki.” - Zapewne twoi rodzice szukają u wujka, więc może poszukamy u McLaggenów?

- Tak... przecież. Jak mogłam o nim nie pomyśleć?! No to w drogę.

~~♥~~

                    Po 5 minutach, byliśmy już w jego posiadłości. Dyskretnie się rozdzieliłyśmy i zaczęłyśmy szukać po kątach. Wiem. Byłoby to dość niegrzeczne. Ale od razu, gdy weszłyśmy do tego ogromnego pałacu, ujrzałyśmy ojca Cormaca i zapytałyśmy o pozwolenie. Był to całkiem miły człowiek, dlatego też nie miał nic przeciwko. Rozejrzałyśmy się i w końcu po 30 minutach poszukiwań, w Sali Balowej ujrzałyśmy moją torebka, a obok niej różdżkę.
 „Nawet się nie zorientowałam, że nie mam torby.”
Gdy tylko ją ujrzałam od razu się uspokoiłam i powiedziałam radośnie.

- Mam ją!

Carmen, też tak jak ja, była padnięta po dzisiejszym dniu. Przez co postanowiłyśmy już wracać. Najpierw jednak chciałyśmy podziękować panu McLaggenowi. Pośpiesznie zabrałam swoje rzeczy i ruszyłyśmy w stronę salonu. Lecz tam nikogo nie było. Poszłyśmy dalej. Po drodze ujrzałyśmy coś, w co nigdy w życiu byśmy na słowo nie uwierzyły. Standardowe pytania, które oznaczały dezorientację nasuwały się same.
„Co? Gdzie? Kiedy? Jak?”.
Choć oczywistym faktem, było gdzie to się wszystko znajduje. W ogrodzie do którego doszłyśmy z zamiarem teleportacji.

------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rozdział dedykuję Mey bi i Black. Pozdrawiam! I dziękuję, za wszystkie komentarze.