Epilog.

~ 19 lat później ~

            Przetarłam zmęczone oczy koniuszkami palców i wstałam z fotela. Siedziałam na nim 3 godziny każdego dnia, ale było warto. Spisałam historię. Swoją historię. Rozsunęłam firanki i otworzyłam okno.

- Już... - zauważyłam swój zachrypiały ton. - Już świt.

Spojrzałam na zegarek, faktycznie była 4 rano. Ptaki budziły się powoli i można było słychać ich śpiew. Czyli nie siedziałam tutaj 3, ale 9 godzin. Ciekawe.

- Witamy w cywilizacji – przywitał mnie znajomy miły i lekko zadziorny głos.

- Geor... - urwałam.

Podeszłam do niego, wzięłam gorący kubek pełen herbaty. Spojrzałam na jego twarz i odstawiłam płyn na stolik. Pociągnęłam go za dłoń. Położył się na ogromnej sofie, a ja się w niego wtuliłam i zasnęłam.

           O siódmej zadzwonił budzik.

- Pożar! - mlaskałam ustami. - A nie... to tylko zegar.

Weasley zaczął się śmiać.

- Skończyłaś wreszcie powieść? - zapytał.

- Tak.

- Przeczytaj mi coś. Mój ulubiony fragment.

Spojrzałam na niego, ale wiedziałam, że nie wygram.

Kolejny nudny dzień. Nie, on nie był nudny. Jak zawsze coś się działo.

- Carmen chodź wreszcie - oznajmiłam szeptem.

- Przecież idę.

Przerwałam, kiedy rudzielec chrząknął.

- Dobrze wiesz, że nie mówię o początku.

Zaśmiałam się, ale przewróciłam strony na rozdział 32.

George dopiero teraz zorientował się, że trzyma mnie jeszcze za rękę. Gwałtownie ją puścił, a ja zrobiłam kilka kroków w stronę jego biurka, aby przyjrzeć się fotografią na nim. Cała rodzina i ich śmieszne sceny. Urocze. Wszędzie było pełno walających się wynalazków. Chciałam zobaczyć więcej i otworzyłam szufladę. Ona zaś zachowana była w ładzie i porządku. Było tam tylko kilka zdjęć... przedstawiających nas. Te z wakacji, kiedy wpadliśmy na siebie na Pokątnej. Wspaniały dzień, ale dlaczego zachował te zdjęcia? Odwróciłam się i zobaczyłam Weasleya siłującego się z drzwiami szafy. Jakby właśnie upchał tam wszystkie ubrania. I rzeczywiście, zrobiło się czyściej. Następnie spojrzał na mnie, a konkretnie na to co trzymam. Podszedł do mnie i zabrał fotografię.

- To nic takiego – wytłumaczył.

A ja go zignorowałam.

- Mówiłeś coś o pierwszym kroku, tak?

- Zgadza się.

Nagle zdałam sobie sprawę, że to właśnie ta chwila i ten czas. W przepływie chwili pocałowałam go. Na początku delikatnie, później, kiedy oderwałam się od niego szepnęłam: „Już wiesz wiesz, w kim się naprawdę zakochałam”. On uśmiechnął się szczerze, tego brakowało mi najbardziej. Teraz to on zaczął mnie całować. Z taką namiętnością i czułością, a ja z chęcią oddawałam pocałunki. Czułam, że tu jest moje miejsce, w ramionach tego chłopaka i niech tak pozostanie.

- „I niech tak pozostanie” - zacytował mnie.

Przymrużyłam oczy.

- A ty nie musisz przypadkiem zbierać się do pracy? - zagadałam, kiedy zbliżał się do mnie.

- Tak bardzo chcesz się pozbyć swojego ukochanego męża, aurora?

- Skromnego.

- I kochającego Cię nad życie. No dobra, jesteś jedną z dwóch.

- Znam ten tekst.

- A, więc chcesz się mnie pozbyć?

- Tak, od zawsze planuję ten dzień. Nie zaglądaj do mojego dzienniczka, tam są szczegółowe plany. A w drugim jest rozpiska zniszczenia świata.

- Nie prowadzisz dzienniczków.

- To nieistotne.

Zaczęliśmy się śmiać.

- Do kiedy musisz oddać książkę do wydawnictwa? - zapytał.

- Termin minął... wczoraj.

- Kochanie...

- Spadaj! Zaraz się tam teleportuję. O! Jeszcze trzeba z dziećmi na Pokątną jechać!

- Zrobiłem to tydzień temu.

- I za to Cię kocham.

- Powtórz to, bo chyba nie dosłyszałem.

Musnęłam czubkiem nosa jego policzków.

- MAMO! TATO! LEO ZABRAŁ MI MOJĄ WŁASNOŚĆ! - wrzasnęła Susan.

Wbiegła do pokoju i się skrzywiła. Miała 12-lat, a jej brat 13.

- Fuj! Nie za starzy jesteście? Przynajmniej nie publicznie.

- Damo droga, jak widzisz w wieku 35 lat już się rozpadam. Podaj mi z łaski swojej moją nogę... znowu się oderwała – ironicznie odpowiedziałam z szyderczym uśmiechem.

- Mamo! To nie jest zabawne.

- Faktycznie, do kompletnej destrukcji ma jeszcze rok. Ja już jestem na skraju - zawtórował mi rudzielec.

- Tato! Ty też!

- Dziecko, jakbyś przykładała się do nauki w taki sam sposób, jak czytasz książki to byłabym w niebo wzięta.

- Wiedziałam, że mi nie pomożecie! - oburzyła się.

15 minut później przybiegł Leon.

- Sus zabrała mi procę!

- A to akurat dobrze, zbiłeś mi ostatnio wazon, którą dostałam od twojego ojca.

- Sama ją zbiłaś! Nie podobał ci się!

- Co proszę? - George zrobił teatralną minę.

- Kocham Cię – zachichotałam i teleportowałam się z maszyno-pismem do wydawnictwa „Czarownica”.

                     Rozglądnęłam się po schludnym pomieszczeniu. Drewniane biurko zachowane w odcieniach szarości, ściany niebieskie, na suficie namalowane gwiazdy mieniące się różnymi kolorami. Na ścianie na przeciwko biurka wisiała kopia "Mona Lisy". Zawsze przerażał mnie fakt, że śledzi mnie wzrokiem. Nie zapominając o porozrzucanych papierach. Tam nigdy się nic nie zmieniało. W moim przypadku mimo rozczochranej fryzury, każdy wiedział, że to normalność. Uznawanie mnie za dziwną. To nawet było pochlebstwo.

- Pani Green, oto właśnie stało się objawienie, skończyłam - rzekłam dumna ze swojej persony.

- Spodziewałam się pani wczoraj.

- Tak, wiem. Ale...

W tej chwili zadzwonił mi telefon. Kiedyś wytłumaczyłam Julie, że to sprytne urządzenie mugoli. Na wyświetlaczu wyświetlił się: Goblin.

- No co tam, Cormac?

- Kora rodzi! Rozumiesz?!

- TERAZ?!

- TAK!

- Gdzie?!

- W szpitalu!

- Konkretniej, idioto!

- Na Flover Street 54.

- Zaraz będę.

Rozłączył się, a ja znowu się teleportowałam. Wcześniej oczywiście przeprosiłam panią Green i usłyszałam, że mam być za miesiąc. Da mi poprawki.

            Stałam przed szpitalem i wbiegłam do niego jak porażona. Lata w których grałam w Qudditcha się opłaciły. Zatrzymała mnie niestety niemiła pani...

- Kogo pani chce w takim stanie odwiedzić? Psychiatrę? - zapytała opryskliwie.

- Korę Nelson.

- A kim pani dla niej jest? Rodziną?

- Mogę być. Siostrą, bratem, żoną, mężem... Nie czas na takie głupie pytania. Ja tam muszę wejść.

- Nie możesz...

Ale jej nie słuchałam. Zupełnie jak Matriks wkroczyłam na porodówkę... ale do sali obok... Wejście smoka chciałam powtórzyć to nie miałam już opcji. Czekam tak, aż w końcu zobaczyłam zmęczoną blondynkę, obok niej, jej męża zemdlałego na ziemi i bliźniaków w kościstych rękach. To był piękny widok, aż przyszła ochrona i wywalili mnie ZE SZPITALA.

- Bo jak ja wam niewybaczalnym walnę to się nie pozbieracie! - krzyknęłam.

- Czym? - zapytał się mnie przechodni.

Zrobiłam minę niewiniątka i poszłam dalej. Czas odwiedzić Carmen. Skierowałam kroki do psychiatryka. Stamtąd mnie nie wyrzuciliby.

                          Przekroczyłam wejście i przywitałam się z wszystkimi, byłam tu częstym bywalcem.

- Angrid, sala numer 5? - zapytałam na wstępie.

- Tak – usłyszałam w odpowiedzi.

Wsunęłam głowę do pokoju. Widziałam Carmen czytającą Heldze jej ulubioną opowieść. Niezauważenie wślizgnęłam się do pokoju.

„A później Kopciuszek...” Wystarczy na dzisiaj.

- Cześć Rose – pogodnym głosem pacjentka podała mi dłoń.

- Witaj, pamiętaj żeby wyciszyć głosy. Jesteś na dobrej drodze.

Uśmiechnęła się i zaczęła coś szkicować. Carmen spojrzała na nią i razem wyszłyśmy.

- Co Cię tu sprowadza? - zagadała.

- Nie widziałyśmy się jakieś półtora tygodnia. Chcę przypomnieć o tym, że za miesiąc jest u nas grill. A poza tym, dawno nie grałam z Tomem w szachy.

- Zaprowadzę cię - odrzekła.
- Wiem, gdzie iść.

Pracowała tam ze względu na własne przeżycia. Cieszyła się z tego, a ja byłam taką wolontariuszką... Nawet tak mnie nazwać nie powinnam, ale kto bogatemu zabroni... Lub kto mi zabroni. Znałam wszystkich i wszyscy znali mnie.

~~♥~~

            Wieczorem wstąpiłam do rezydencji mojego kochanego Olivera. Była wielka. Pomalowana na brązowo z moim artystycznym działem na środku, którego nikt nie miał prawa zmyć. W środku wisiał wielki żyrandol. Stary dywan ozdabiał podłogę, ale ja skierowałam kroki do salonu. Fanatyk literatury pięknej właśnie drzemał koło kominka.
Marzyciel, pomyślałam.
Dobrze mu się powodziło, a Luna go kochała. Miał przystojnego syna w wieku Susan. Olliego widziałam przynajmniej raz na trzy dni i zawsze wspominaliśmy dawne dzieje. Nigdy nie stracił swojego uroku osobistego. Przyznał się kiedyś, że się we mnie podkochiwał. A ja dodałam, że w wieku 10 lat, zakochana byłam na zabój. I to w nim! Nawet z lękiem wysokości wspięłam się na wielkie drzewo, wszystko by zrobić jak najlepsze wrażenie.. Wtedy było wielkie... Przegadaliśmy kilka godzin przy Ognistej. Kiedy dochodzi do takich sytuacji nie ma przebacz. Nikt nam nie przeszkadza. Jesteśmy tylko ja i mój pierwszy chłopak... Nigdy nim co prawda nie był, ale pierwszy raz się z nim pocałowałam... Nie ważne, że jako dzieciak. To nieważne. Znaleźliśmy szczęście nie zapominając o sobie. I nawet w wieku 12 lat obiecaliśmy sobie, że za siebie wyjdziemy po 30-stce. Los chciał inaczej. Jednak wciąż go kocham. Jak brata i najlepszego przyjaciela, którym zawsze był i będzie. Przy nim zawsze będę czuła się jak superbohater, detektyw czy... Nie, ja po prostu będę sobą. On też.

~~♥~~

            Słońce świeciło, ptaki śpiewały, radość wokół, więc trzeba było zerwać się z własnej krainy i wstawać.

- Rosie.

- Nie nazywaj mnie tak, nie lubię jak mi się zdrabnia imię.

- Wiem - odrzekł gigant.

            Godzinę później wszyscy byli gotowi. Dzieci spakowane do Hogwartu. Peron 9 i 3/4 był celem naszej podróży. Susan pierwszy raz jechała do tego magicznego miejsca, zaś Leo już był Gryfonem. Byłam z nich wszystkich dumna.

            Zjawiliśmy się tam na czas. Szybko zauważyłam Weasleyów i Malfoyów. Chciałam to powiedzieć dzieciom, ale już ich przy mnie nie było. Powoli podchodziłam do rodziny. Rose – córka Hermiony i Rona bardzo bała się jechać do Hogwartu. Nie dziwiłam się jej, sama... nie... ja nie miałam, aż takich obaw. Jednak widziałam, że oni nie dają sobie rady.

- Cześć, mogę Cię prosić na chwilę? - zapytałam młodej.

- Dzień dobry, ciociu.

- Czuję się przez ciebie taka stara. Widzę, że cała się trzęsiesz.

- Bo to Hogwart, jak przydzielą mnie do Slytherinu to ojciec mnie wydziedziczy!

- Jeśli Ron będzie chciał to zrobić to DOSTANIE PO ŁBIE! - powiedziałam wystarczają głośno by usłyszał. - Opowiem ci coś. Kiedyś chodziłam do Francuskiej szkoły. Tam były te cholerne mundurki i rygor. Marzyłam o Hogwarcie. Ben, mój starszy brat, który teraz ma szczęśliwą rodzinę lubił się ze mną droczyć. Mogłabyś postawić się w mojej sytuacji. Ty masz Hugona. Gdy już udało mi się dostać na to miejsce w którym ty stoisz postanowiłam sobie, że coś wszystkim udowodnię. W moim życiu nie było tak łatwo. Zakochałam się, odkryłam sekret rodzinny.

- O siostrze bliźniaczce? Na jej grób zawsze chodzisz w rocznicę bitwy o Hogwart?

- Tak, właśnie nią. Ale zmierzając do sedna. Zrobiłam coś, bo ktoś we mnie uwierzył. George, zawsze to robił. Nawet w tych trudniejszych chwilach. Nie tylko on. Rodzina i przyjaciele. Teraz ja ci mówię, że w ciebie wierzę. Osiągniesz dużo, bardzo dużo. Może nawet więcej ode mnie. Nosisz moje imię, prawda? - zaśmiałam się. - A Hogwart Ci to ułatwi. To najlepsza szkoła dla czarodziei.

- Dziękuję – przytuliła mnie, a ręce przestały jej drygać. - Czy... czy zrobiłabyś coś dla mnie?

- Co takiego?

- Ten ostatni raz, przejedź się do szkoły. Tak dobrze o tym mówisz, że wiem, iż tego chcesz. Nie usiądziesz ze mną w przedziale i nie będziesz mnie niańczyć. Po prostu teraz ja zrobię coś dla ciebie.

- Sprytne.

- Wiem. - Mrugnęła do mnie.

Pokręciłam potakująco głową, a ona podbiegła do rodzicielki. Spojrzałam na Dracona i uściskałam go zwalając go z nóg.

- Kobieto, masz już tyle lat, a zachowujesz się jak nastolatka.

- Oj,  Draco, nie zmieniłeś się. Ale wiesz, że zawsze będziesz mi bliski i nawet w wieku 60 lat uściskam cię powalając z nóg.

Zaśmiał się sympatycznie.

- I zgól tego wąsa, bo jeśli nie poznasz moc mojego obcasa! - Wystawiłam mu język.

Spojrzałam na Pottera, który właśnie przeprowadzał podobną rozmowę ze swoim synem jak ja przed chwilą z Rose. Dawno nie widziałam tych starych pryków. Ponownie podeszłam do Weasleyów i uściskałam Rona, Hermionę, Freda, Carmen. Potterów także.  Nie zapominając o Holinsach. Uroniłam łzę. Przez te wszystkie lata. I Hagrid!

- No dzieciaki, zaraz wyruszamy. Rose jak tam Zonek?

- Ciężko było go wytresować, ale teraz nie wyobrażam sobie, żeby go nie było. Choć wielkiego smoka ukryć w londyńskim ogródku też było ciężko.

Gajowy zaczął się śmiać.

- Kochanie! Dzisiaj idę z Fredem coś przeskrobać, więc nie czekaj na mnie - zawołał George.

- Obiecałam coś Rose.

- Świetnie, każdy ma zajęcie.

Pokręciłam głową z politowaniem i zaczęłam rozmawiać ze znajomymi. Na gwizdek weszłam do pociągu jak za dawnych dobrych lat. Usiadłam w starym przedziale, a wspomnienia odżyły. Czułam, że moja historia dobiegła końca. Teraz będzie już tylko lepiej.

            W pobliżu usłyszałam krzyk, bardzo znajomy. Czasem nasze marzenia przybierają czarną barwę, to nazywamy koszmarami. A później powraca rzeczywistość. Drżąca ręka zjawy dotknęła mojego policzka, usta układały się w nieme: „Tęskniłaś?”. Wraz z dobrymi wspomnieniami powracają te złe. Jedno właśnie koło mnie stoi. I zniknął, rozpływając się w powierzchni ziemi. Sen na jawie. Zaśmiałam się, czym byłoby życie bez problemów? Nareszcie koniec sielanki. Specyficzny człowiek potrzebuje specyficznego stylu życia. Dziwna ze mnie istota, a Wy. Drodzy czytelnicy, nigdy nie dowiecie się kogo zobaczyłam. To będzie taka słodka zagadka.

Koniec!

-----------------------------------------------------------------------------

Kurtyna w dół, to koniec.

Zwlekałam z napisaniem epilogu, bo wiedziałam, że nie będzie już nic więcej. Zakończyłam część swojego życia. Ta przygoda wiele mnie nauczyła. Dziękuję stałym czytelnikom, którzy ze mną zostali.

Chciałabym dedykować to wam wszystkim, więc wymienię:

Kornelii, Black, Lidce, Anicie, Zuzannie, Tristezzie, Tatii, Hermionji, mey bi, Crystal (Emulsji), Karolinie, Leire, Pinkie Pie, Werze, Alusi, Kasi, Weasleyowa, Liley (której niestety już nie ma), Veritaserum, Lexie L, Princessie, Rexi Greend, Ani, Katherine Jackson, Patrycji, Natalii, Vivien Weasley, Lily Potter, Magdalenie Lewandowskiej, Aleksandrowi, Stacy Malfoy.

Czyli tym wszystkim, którzy zostawili komentarz (nie czysty spam) lub po prostu wiem, że przeczytali C:.

No i obserwatorom, nie wszyscy komentują.

I za te powyżej 19 tysięcy wyświetleń.

Boże Święty, jak widzę swoje pierwsze rozdziały i spację przed znakiem interpunkcyjnym to się załamuję. Kiedyś zasiądę tutaj i wszystko po poprawiam.

Łza mi się w oku kręci.

Byłabym wdzięczna jakbyście napisali, co sądzicie o całości.

Dziękuję jeszcze raz za wszystko.