Zapraszam.

Założyłam razem z moją znajomą bloga. Chciałabym wszystkich serdecznie na niego zaprosić. Tylko swoje opowiadanie zacznę pisać wkrótce. Tymczasem: http://cela-psychopatow.blogspot.com
Mam nadzieję, że się wam spodoba.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

39. „A co jeśli osoba, którą kocham, jest tym samym człowiekiem, którego powinnam nienawidzić?”

~ Wracając do czasów, gdzie historia ma swój początek.~ -  Puszczajcie mnie! Natychmiast! Nic wam nie zrobiłam! - krzyczałam, ale to nie skutkowało. W sumie... co się dziwić. Jessica i Mikael totalnie mnie zignorowali. Nie odpowiadali na żadne pytanie. W końcu dałam sobie spokój i pozwoliłam, żeby ciągnęli mnie przez ulice miasta. Przecież nic innego nie mogłam zrobić. Szarpanie się, krzyczenie, czy próby ucieczki, nie dość, że żałośnie wyglądały, to i nigdy nie przynosiły zamierzonego celu. Większy pożytek dla wszystkich zrobiłam, kiedy zaczęłam obserwować.                    Szliśmy, dość wolnym krokiem. Dla przypadkowego, ciekawskiego oka, mogłoby to się wydawać normalną wieczorną przechadzką z rodzicami. Oboje byli po 30, więc idealnie nadawali się do tej roli. No może jakby mieli serce... Co prawda mężczyzna wyglądał jak mutant, ale w Londynie nie sprawiał tym, żadnej nowości. Jednak nikt, z taką twarzą nie wychodził na światło dzienne. Co czyniło noc, jeszcze bardziej
Czytaj więcej

48. „Ludzie to oszuści, przez nich świat stoi na takim fundamencie.”

~ Perspektywa Rose ~                  Tak mi tego brakowało. Mogłam oszukiwać wszystkich dookoła, nawet próbować siebie, ale znowu będąc w ramionach George czułam się... czułam się bezpiecznie. Coś czego tak dawno mi brakowało. Bezpieczeństwo. Nie obchodziło mnie nawet, że przegapiłam większość balu. - Rose... Rose... obudź się – szeptał mi do ucha. Tyle, że to nie był George, ale prefekt domu Kruka. - Oliver, ty kanalio – wysyczałam zaspana. - Zawsze do usług. Może Cię zaniosę? W takim stanie, nie wiem czy pamiętasz jak się chodzi. - Zaczął chichotać. - Mhym – szepnęłam. Poczułam nieprzyjemne zimno, kiedy Weasley przenosił mnie do ramion Holinsa. Sam już prawie nie trzymał się na nogach. Kolejny raz mnie przeprosił, a ja czułam się jak na haju. Jednak kochałam ten stan. Kiedy wiesz, że ktoś jest w stanie poświęcić nieprzespaną noc dla ciebie. No takie idealne. Ale ja nie wierze w ideały. Ludzie to oszuści, przez nich świat stoi na takim fundamencie. Zamyślona i pó
Czytaj więcej