50. „Uratowana przed demonem, który wysysał resztki sił życiowych z otoczenia.”

            Już czas. To ta chwila. Ten moment. Jeszcze wszyscy żyją. Jeszcze patrzą się na siebie nawzajem i udają, że wszystko będzie dobrze. Ale nie będzie. 2 maja. Głupi dzień na śmierć. Odruchowo próbowałam ścisnąć rękę kogokolwiek, ale przy mnie nie było już nikogo. Stałam na placu zajmując swoją pozycję. Nagle pojawiła się panika. Co jeśli strzały będą za silne? Zabiją mnie nim zrobię to co do mnie należy. Przynajmniej będzie to honorowa śmierć. Śmierciożercy jak jeden mąż wbiegli w zasłonę. Niektórzy się spalili. Reszta zamarła. Wpatrywali się we mnie nierozumiejącym wzrokiem.

- Hope? Czy to ty? - krzyknęli pogardliwym głosem.

- Tak! To ona! Wpuść nas – odezwał się skrzeczącym jękiem szatyn.

Ja tylko czekałam, zgłosiłam się na to samobójcze stanowisko, bo wiedziałam, że mój wygląd ich zaciekawi. Gdy wszyscy byli już gotowi odwróciłam wzrok, zagłuszyłam krzyki. Po prostu spojrzałam w bok. Śmierciożercy również. Wtedy odeszłam. Miałam po prostu zrobić rozpoznanie. Nie odezwałam się słowem. Zamarłam jednak bezruchu.

- Głupcy, pozabijać was to za mało! Jak miałabym tam być?! Szafka zniknięć jest zniszczona. – Groźny, zimny ton odrzucił wszystkich na bok.

Zachowywała się tak bardzo psychicznie, że nawet mimo swojej postury wywoływała wstręt i panikę. Zatrzymała się o milimetry od zasłony.

- Rosie, Rosie, Rosie, sprytna z ciebie dziewczynka – zaśmiała się jak Barty Crouch Junior, kiedy wieźli go do Azkabanu.

Zaczęłam się cofać. Jak błazen, chwiejnym krokiem. Znowu słyszałam szum, krzyk i widziałam, że ktoś biegnie żeby mnie powstrzymać. W moich oczach nie było łez, ale złość, nienawiść. Dusiłam krzyk. Stojąc naprzeciwko niej nie mogłam się napatrzeć. Była odbiciem mnie. Na oko trochę wyższa i przede wszystkim z wielkim tatuażem na przedramieniu.

- Jesteś nikim, nie przez to, że cię oddano, ale przez to czym się stałaś – szepnęłam.

To jedyne słowa, które wypowiedziałam. Mimo że powiedziałam je cicho miałam świadomość, że mnie słyszy. Wrzask goryczy potwierdził mnie w przekonaniu. Chciałam, żeby użyła Crucio. Tylko podświadomie aby cierpiała kiedy zaklęcie się na nią odbije. Nie byłam pewna czy mogłabym ją kiedykolwiek skrzywdzić. Bądź co bądź to moja siostra. Uciekłam mijając Cornera, który zbliżał się do mnie. Nie traciłam jednak zewnętrznego spokoju. Nie pozwoliłam sobie na ani jedną łzę. Przytuliłam się tylko do George'a, kiedy już byłam w zamku. Tak mocno jakbym chciała go udusić. Całą swoją złość i rozczarowanie przelałam na ten uścisk. Moje uczucia dusiły się w jego klatce piersiowej. A on mnie nie puszczał. Na pewno brakowało mu tchu, ale mnie nie puszczał.

- Cśś, jestem przy Tobie – szeptał mi do ucha.

- Wiem.

Oderwałam się od niego, pocałowałam go. Tak bardzo brutalnie, łapczywie jakbym nigdy więcej nie miała go już zobaczyć.

- Ostatni pocałunek?

- Pocałunek śmierci.

- Mam nadzieję, że nie.

- A ja wierzę, że nie.

Skinął głową i odszedł.

- Piertotum Locomotor – rzuciła zaklęcie McGonagall. - Zawsze chciałam to powiedzieć – uśmiechnęła się.

Podziwiałam ją, nawet teraz nie traciła pokory ducha.

            Śmierciożercy dali za wygraną na chwilę nie dobijali się przez główne wejście. A ja stałam zapatrzona jak zielone światło niszczy jedyną linię obrony. Powolutku.

Wyrwałam się z transu i pobiegłam do Neville'a.

- Poradzisz sobie?

Spojrzał na mnie jak na idiotę.

- Dobrze, wiem. Ale nie umieraj mi tu. Wiesz, że cię kocham. Was wszystkich. Jesteście moimi przyjaciółmi. - Przytuliłam ich.

Longbottom oddalił się na sam koniec mostu. Seamus, Ginny, Tatia i ja, czekaliśmy w niepewności.

- EJ! Co? Nie możecie się dostać? Ojojo biedactwa. Idźcie do mamusi.

- Nie obrażaj mojej mamy, szlamo.

- Status krwi to nie wszystko. Ja zaś nie mam takiej szpetnej mordy jak wy. Operacja plastyczna się nie udała? Operował was Frankenstein?

Jeden z nich nie wytrzymał. Rzucił zaklęcie, które go ugodziło.

- Głupoty wam nie brak - zaśmiał się gryfon.

Widziałam, że tylko czekają aż go dopadną. Liczyli sekundy. Nagle „kurtyna” opadła. Przedstawienie się zaczęło. Niepewnie pierwszy rząd Śmierciożerców ruszył krok na przód. Nie spaliło im nóg. Znów zaczęły się wrzaski, a Neville powiedział „Ojć”. Zaczął biec przez most. Wyznawcy Czarnego Pana nie czekali na zaproszenie. Zaraz za nim ruszyli. Longbottom krzyczał i rzucał zaklęcia, a most powoli zaczął się burzyć. Ładunki wybuchowe na nim wybuchały, Śmierciożercy ginęli. Nie było mi ich szkoda. W ostatniej chwili brunet skoczył.

- T-TO BYŁO NIESAMOWITE.

- Przynajmniej wiemy, że cię nie podmienili – uśmiechnęłam się.

Ukłonił się teatralnie.

- A teraz do dzieła.

Posągowi strażnicy Hogwartu po kolei zostali niszczeni. Czarownice i czarnoksiężnicy przedzierali się do środka. Przez dziurę w suficie zobaczyłam co się dzieje na górze. Lavender walczyła dzielnie, ale bez pomocy nie miała szans. Mimo mego braku kondycji leciałam jej na pomoc.

- Crucio! - krzyknęłam będąc na miejscu – Drętwota! Petrificus Totalus!

- Niewybaczalne? - odezwała się.

- Przecież to bitwa o Hogwart, tutaj walczy nawet Ministerstwo lub jego pozostałości.

- Dziękuję.

Odwróciłam się i zobaczyłam wroga z maską, który już przymierzał się do rzucenia na mnie zaklęcia. W ostatniej chwili Tatia zasłoniła mu drogę do celu. Potraktowana Avadą nie miała szans.

- Cucio! - Miotał się. - Expelliarmus.

W jednej chwili poczułam do tego człowieka taką nienawiść jaką ludzie obrzucają najgorszych bydlaków, kanalie. Zaczęłam go kopać, a krew tryskała na moją bluzkę. Płakałam, mimo że obiecałam sobie tego nie robić.

Przestałam.

- Ale nie zabiję cię! Gorszą śmiercią jest Azkaban. Dopilnuję żebyś tam trafił. Pocałunek Dementora będzie słodką zemstą.

Zdarłam maskę z jego twarzy i zobaczyłam Yaxleya. Pobiegłam do Salvador. Objęłam ją brudnymi z krwi rękami i przytuliłam. Kręcąc się w tył i przód.

- To miałam być ja! Dlaczego umarłaś za mnie?! - szlochałam.

- Dobrze wiesz czemu. Przekaż Scottowi, że go kocham. Ciebie też. Carmen i wszystkich innych.

Dotknęła mnie niematerialistycznymi paliczkami.

- Możesz zostać.

- Wiesz, że nie mogę. Lepiej mi będzie po drugiej stronie, nie obwiniaj się. Będę nad Tobą czuwać. Nad wami.

Przytuliłam jej ciało ostatni raz i wytarłam łzy. Poszłam na schody. Zwykle bezpieczne schronienie stało się górą trupów. Cały czas rzucałam zaklęcia. Zwykle ochronne. Nie użyłabym nigdy „Avda Kadavra”.                         Widziałam jak Farro walczy z czarownicą. Od tyłu ktoś przymierzał się żeby go zabić.

- Expelliarmus. Drętowta – zawołałam.

Strumień światła unieszkodliwił drania.

- Szlachetnością nie grzeszysz. – Splunęłam mu na twarz.

            Zobaczyłam złotą trójkę. Skradali się gdzieś. Poszłam za nimi. Patrzyli przed siebie skuleni.

- Co robicie? - szepnęłam.

- Odejdź – oznajmił Harry.

Wtedy zobaczyłam... krew na oknie. To ja uspokoiłam Pottera przed rzuceniem się tam. Nic nie mogliśmy zrobić w tej chwili. Później dostrzegłam, że osobą, którą zabił Nagini był Snape. Chwyciłam się za własną pierś i uwolniłam kruczowłosego. Z momentem, kiedy Voldemort zniknął, zebrał ostatnie wspomnienie Severusa  i zamknął mu powieki. Wiedziałam co tam jest. Syriusz niegdyś się upił i opowiedział historię nauczyciela od eliksirów. Wszystkie wredne rzeczy, które robił nie były z czystej nienawiści i pogardy. Kochał Lily ponad swoje życie i zajmował się Harrym najlepiej jak mógł. Zaraz nie wzbudzając podejrzeń. Uroniłam pojedynczą łzę i poklepałam krzepiąco Pottera. Wpatrywałam się w ciało nietoperza i wiedziałam, że Śmierciożercy tego pożałują.

            Gdy wyszłam ze szklarni, usłyszałam wybuch. W takich okolicznościach, nie było to nic niezwykłego, mimo to pobiegłam za jego śladami. Przed moimi oczami miałam wielką dziurę w ścianie. Niegdyś tam widniał Pokój Życzeń. Teraz doszczętnie spalony.

- Draco! Czy ciebie już do reszty porąbało?! - wydała się Carmen.

- Nie rozumiesz! Nie miałem wyboru.

- Zawsze jest wybór.

- TO NIE TWOJE ŻYCIE, NIE TWOI RODZICE KAZALI CI TO ROBIĆ. TWOI NIE ŻYJĄ.

- WIEM.

Rozstali się gniewnie. Ale wiedziałam, że Black chce mu przypierniczyć z liścia. To tylko oni... jak również Potter, Ron i Hermiona. Pokręciłam głową i wróciłam na pole bitwy. Tym razem nie udało mi się uratować Lavender. Greyback właśnie ją „zjadał”.

- Drętwota.

Wyleciał z najbliższego okna. Zamknęłam jej oczy, jako szacunek dla zmarłego. Wtedy zobaczyłam, że za ułamek sekundy gruzy przygniotą Freda.

- Reducto! - Zniszczyłam ścianę.

- Dzięki! - usłyszałam.

- Postaraj się nie zginąć!

            Jeden krok dalej potknęłam się o ciało Scotta. Leżąc chwilę na ziemi zauważyłam, że Cho, Teodor Nott, Terry Boot, Katie, Angelina, Hanna, Lisa, Corner, Nigel Wolpert, Dean i Ernest Macmillan leżeli nieopodal. Szybko się podniosłam i oberwałam zaklęciem niewybaczalnym.

To tylko Crucio.

Niewyobrażalny ból przeszywał moje ciało, spazmy i drgawki też temu towarzyszyły.

- Rosie nigdy nie dostałaś niewybaczalnym? - ujrzałam krzywą twarz mojej siostry.

- Nie mów do mnie jak do dziecka.

- W końcu jestem ta starsza.

Ostatkiem sił wstałam. Ręce mi się trzęsły, jednak nie opuściłam różdżki.

- Jeszcze sobie krzywdę zrobisz – dodała.

Milczałam.

- Powiedz coś! Boisz się! Jesteście wszyscy tacy sami! W końcu zajmę należne mi miejsce, a wy pożałujecie. Matka, która mnie nie chciała.

- Nawet nie wiedziała o twoim istnieniu.

- Kłamiesz! Przestań kłamać.

- Była odurzona.

- Nie kochała mnie, tylko ciotka! Ona mnie chciała.

- Byłaś więziona w złotej klatce. Tresowała cię jak zwierzę, a ty przepełniałaś się coraz większą nienawiścią.

- Zamknij się! - parsknęła.

Chwyciła się za głowę wpół zgięta. Szeptała różnymi językami. Tak jakby udawała schizofrenię.

- A Rafael? - zapytałam.

Cały szał, który przed chwilą zademonstrowała zniknął. Uśmiechnęła się. Jad w oczach i szczera złość pozostały.

- Za niedługo spocznie koło ciebie. Tutaj, na tym korytarzu.

- Jesteście takie same, ty i Maya.

Zaśmiała się. Jakbym powiedziała jej jakikolwiek komplement.

- Znasz zaklęcie, Rose – szeptała krążąc koło mnie, głosem niczym Voldemort w Ministerstwie do Harry'ego. - Tylko tak mnie powstrzymasz.

- Nie zabiję cię. - Trzymałam nerwy na wodzy.

- Ale ja ciebie tak.

- Nie dasz rady.

- CO?! Czekałam na tą chwilę 16 lat.

- Ale jestem twoją bliźniaczką. - Do końca czekałam, aż się otrząśnie. Odstawi różdżkę i zmieni zdanie. Że zda sobie sprawę kim jest prawdziwy wróg.

Hope jedynie podniosła magiczny patyk.

- Żegnaj siostrzyczko. - Jedna łza spłynęła z jej policzka. - Ava...

Ugodzona została od tyłu tym samym zaklęciem, które właśnie wypowiadała na mnie. Przestałam kryć emocje. Skuliłam się i płakałam. Chciała mnie zabić, moja bliźniacza siostra. Uprzykrzała mi życie, na każdym kroku. To nie było tylko symbolicznie, że zabije mnie w ostateczności czy tylko w groźbach. Ona wypowiadała to zaklęcie. Jednak płakałam... za nią. Za poległych. Za Hogwart.

            Ostatkiem widoczności zobaczyłam Oscara. To on nie pozwolił mi zginąć. Był moim bohaterem. Uratowana przed demonem, który wysysał resztki sił życiowych z otoczenia. Tłumiłam głosy, nie wychwytywałam słów. W głowie miałam chaos. Krzyk, który chciałam ogłosić światu był niesłyszalny. Taki najbardziej boli. Wilde pomógł mi się podnieść. Szarpałam się, ale on mnie tam nie pozostawił. Byłam na skraju ludzkiej świadomości. 

            Wszystko ożywiło się, kiedy Hagrid wniósł ciało Wybrańca na swoich rękach. Wyglądał na nieżywego. Voldemort uśmiechnięty szedł przed siebie.

- Drodzy uczniowie i... nauczyciele. Mam dla was nietypową propozycje. Jeśli przejdziecie na stronę Śmierciożerców... przeżyjecie. Oto wasz Wybraniec... Ten-Który-Przeżył. Martwy. Czekam, chodźcie do mnie.

Jedyną osobą, która wyłoniła się z tych szeregów był Draco. Niektórzy próbowali go powstrzymać, ale to było na nic. Odszedł do rodziny i zniknął z pola bitwy.

Zaczęłam się śmiać.

- Kto... – ledwo  na skraju trzeźwości ciągnął - Kto się śmieje?

- Ja – wystąpiłam.

- Hope, jak miło cię widzieć. Chodź do nas.

- Nie jestem Hope, a ty nie jesteś najpotężniejszy.

W tym momencie wystąpił Neville. Powiedział coś o Harrym. O każdym z nas. Niepowtarzalnych, wiernych... o przyjaciołach. Nie odzywałam się. Po prostu wskazałam ręką na „ciało” Pottera.

- Jesteś bardzo głupim Czarnym Panem.

Odsunęłam się. Ta walka nie byłą między mną a złem. Ale między Potterem a Voldemortem. Prawdopodobnie Harry był horkruksem, którego sam zabił.

- Zniszcz węża – szepnęłam.

Śmierciożercy nie atakowali. Ludzie z Hogwartu stali. Każdy wiedział, że ten pojedynek jest tylko i wyłącznie między nimi. W pewnym momencie poczuliśmy falę mocy. Ostatni horkruks został zmieciony z powierzchni. Harry i Tom Marvolo Riddle wciąż toczyli bój.

            Szanse były wyrównane. Ale Czarna Różdżka sprzeciwiła się beznosemu. Ostatkiem sił Harry wygrał, a Czarny Pan zamienił się w proch. Upadł na ziemię wycieńczony. Śmierciożercy widząc zdarzenie uciekli. Został tylko Rafael.

- Gdzie jest Hope?! - wrzeszczał.

- Nie żyje.

- Jak to?!

Nie odpowiedziałam. Aurorzy zajęli się już nim. Nie stawiał już problemów. Tylko na moment zdobył różdżkę. Chybił. Jedno jedyna szansa przepadła. Trafił jednak w Tonks. Lupin zmarł wcześniej. Teraz dołączyła do niego jego żona. Widząc to Kinsley prawie wykręcił mu rękę.

            Więcej nie widziałam Rafaela.

            Wszyscy zaczęli naprawiać mury, przenosić zmarłych i rannych. Szukać znajomych i rodzinę. Udawać, że będzie dobrze. Ja jednak podeszłam do Pottera.

- Skąd wiedziałaś, że żyję? - spytał, chwiejąc się.

- Nigdy w ciebie nie zwątpiłam. Poza tym jestem krukonem.

- Wiem.

- Jak zginał Dumbledore?

- Rozbroił go Malfoy, Snape zaś "zepchnął" z Wieży Astronomicznej.

- Dlatego Voldemort zabił nietoperza. Jednak to Draco miał panowanie nad różdżką.

- Dzisiaj byliśmy w Pokoju Życzeń i nim spłonął, użyłem na niego odpowiednie zaklęcie.

- Różdżka jest wierna Tobie – stwierdziła Miona.

Będąc na moście zgiął ją na pół i wyrzucił do wody.

            Wróciłam do szpitala. Zobaczyłam Korę, która była ranna. Dość mocno. Podbiegłam do niej.

- Proszę nie umieraj!

Trzymałam bandaż i próbowałam goić rany.

- Pomocy! Szybko! - krzyczałam.

- Będzie dobrze – szepnęła chrapliwym głosem.

- Nic nie mów, jestem tu.

Nelsonówna wykrwawiła się mocno, ale nie śmiertelnie. Kilka zaklęć i było po problemie. Przeżyła. Zostawiłam ją. Szukałam innych. Blackówna powiedziała mi kto zginął. Straty były makabryczne. Wielu z nich nazywałam swoimi przyjaciółmi czy nauczycielami, chociażby Nina i pani Sprout. Przytuliłam ją mocno i tak każdym z ocalałych.

Na widok George'a uśmiechnęłam się, szczerze. A łzy spływały mi z oczu jak wodospad.

- Żyjesz – wykrztusiłam.

Nic nie powiedział, tylko mnie przytulił i pocałował w czoło.

- Kocham Cię – szepnął.

- Ja ciebie też.

------------------------------------------------------------------------------

Oto ostatni rozdział.

Serce mi się kraja, bo wiem, że jeszcze tylko epilog.

Proszę was bardzo o jakikolwiek znak, że to przeczytaliście.

Komentarz krytyczny czy z anonima. Wszystko mile widziane.

Do zobaczenia w epilogu.

I zapewniam jedynie, że nie skończę przygody z pisaniem.

A rozdział dedykuję wam. Każdemu z osobna.