6. „Czy podoba Ci się…”

               Zobaczyłam morze, „jak ja kocham morze”. Chodziłam po piasku, pływałam, było mi tak dobrze. Aż w końcu, jasne promyki słońca, obudziły mnie z mojego pięknego snu.
„Ehh... to był tylko sen, teraz muszę wstać.”
Gdy wreszcie, udało mi się wyjść, spod ciepłej kołdry, jak zawsze zaczęłam wykonywać poranną toaletę. Następnie założyłam zieloną bluzkę z jakimś śmiesznym obrazkiem, żółte spodenki i neonowe trampki za kostkę. Było około 9, więc nie mam się co śpieszyć. Po chwili szybko zeszłam na dół, aby zjeść śniadanie. Ale zobaczyłam tylko mamę, przygotowującą wyżej wymieniony posiłek.

- Pomóc Ci? - zapytałam.

- Tak, poukładaj talerze – odpowiedziała.

Gdy już to zrobiłam, z góry, wolnym krokiem, zeszli moi bracia, tata i wujek.

- Witajcie śpiochy – powitałam ich, z uśmiechem.

- A ty, co taka radosna? - zapytał się Bill.

- Nie twój biznes – powiedziałam.  – Mamo, mogę dziś lecieć do Weasleyów ? - dokończyłam.

- Tak, ale... kim oni są? - odpowiedziała mi.

- Tacy jedni... Bardzo mili, wszyscy są rudzi, jest tam też Harry Potter i Hermiona Granger, a i nie zapominając o Carmen – wyjaśniłam.

- No dobrze, ale jak chcesz lecieć na błyskawicy, to polecisz z Xavierem – oznajmiła.

- Ale mamo...

- Bez dyskusji.
Wiedziałam, że nie będzie chciała znosić jakiś uwag, bo jeszcze zmieni zdanie. Dlatego, nie widząc innego wyjścia, zgodziłam się.

~~♥~~

Trochę poczytałam i nawet nie zauważyłam, jak na zegarek wskoczyła 11.

- Czas jechać - powiedziałam do siebie. - Xavier rusz tyłek!

- Już idę siostrzyczko, jak zawsze jesteś  milutka. – Na co się uśmiechnęłam najsłodziej jak potrafiłam.

- Och, nie marudź już i chwytaj swoją czarną miotłę.
Jak powiedziałam tak zrobił, dodatkowo wziął mały plecak na wszelki wypadek.

- To my już wychodzimy. Pa! - odezwał się Xavier.

- Cześć – odpowiedział tata.

Lecieliśmy tak z 40 minut, no nic było warto. Gdy już zobaczyliśmy Norę, uśmiech znowu zagościł mi na twarzy. Mój brat szybciej wylądował, więc to ona zapukał. Otworzył mu George, chyba to on. A ja tylko, w drodze do drzwi powiedziałam.

- Szybciej się nie dało?! – Gdy już doszłam, oznajmiłam. – Poznaj Xaviera, a to jest George. A tak, poza tym to hej.

- Cześć, wchodźcie – powiedział głos za nim.

- A gdzie Carmen? - spytałam.

- Nie pamiętasz? Pojechała z rodzicami i resztą domowników na zakupy. Zostaliśmy tylko my – objaśnił Fred.

- A faktycznie, zapomniałam, to z quiddicha jak na razie nici – powiedziałam trochę smucąc się.  – Chyba, że… - uśmiechnęłam łobuzersko. – Xavier wiesz, że cię kocham, prawda?

- Tak, zawsze jak czegoś chcesz – na co, ja się tylko szerzej uśmiechnęłam.

- Oj, nie przesadzaj, to co zagrasz z nami? - spytałam robiąc minę zbitego psa. Wiedziałam, że temu się nie oprze, w końcu to mój kochany braciszek.

- Niech Ci będzie.

- No to co, mamy 4 graczy, po 2 styknie – powiedziałam. – A teraz na chwilę was przeprosimy, ale pójdziemy po nasze rzeczy których zapomniałam zabrać. Chodź… ej… słyszysz mnie? Xavier, prawa, lewa… - Po chwili poszedł za mną.

~Perspektywa George'a~

- To chyba się pogodzili – powiedziałem trochę przybity. – No to, nie mam po co jej zapraszać na bal, skoro ma chłopaka.
- Nic nie jest przesądzone, może to nie jest jej chłopak – odezwał się Fred.
- Czy ty do wszystkich mówisz, że ich kochasz? - powiedziałem, lekko zdenerwowany.
- Nie, ale... cóż począć, później się wyjaśni – odpowiedział.
- Jesteśmy, już za mną tęskniliście? – odezwała się rozbawiona Rose.
- Umieraliśmy z tęsknoty – odpowiedzieliśmy dziewczynie.
- Ma się to coś. – Na co, wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. – Dobra, to ja gram z Xavierem, a wy razem stoi ? - spytała się nas.
- Mi pasuje – odpowiedział jej Fred.

Chwyciliśmy miotły i zaczęliśmy grać. Widać było, że Rose i Xavier dobrze się dogadywali, bo wygrywali o 20 punktów. Później nastał remis, ale przez przypadek zagapiłem się i w ostatniej chwili, zdobyli wygrywające 10 punktów. No cóż, było 90 do 100.
- Wygraliśmy – powiedziała uradowana Rose. – To teraz wy musicie... - Wyciągnęła z kieszeni, dwie fasolki. – To zjeść – uśmiechnęła się łobuzersko.
- Nie ma sprawy, co to,  może nam zrobić?! – odpowiedział, mój bliźniak.
- Macie – podała nam to, a my szybko wzięliśmy to do buzi.
W czasie jednego mrugnięcia, wyrosły nam królicze uszy, a ona wraz z Xavierem zaczęli się śmiać.
- Będziecie mieć tak przez godzinę – mówiła przez śmiech.
- Dobra mała, ja już idę. Później przylecę, około 17. – Przytulił ją i poleciał na swojej błyskawicy.

A my wróciliśmy do Nory.
- To co robimy? - spytała się. – Walca będziemy się uczyć jak reszta wróci – kontynuowała.
- Może w coś zagramy? - zapytał się Fred.
- Może w butelkę.
- W co? - tym razem to ja się odezwałem.
- To taka gra, gdzie zadajesz komuś pytania lub wymyślasz wyzwanie, aby zobaczyć na kogo padło, kręci się butelką – wyjaśniła nam.
- No to gramy. – Razem z bratem, zgodziliśmy się.
- Króliki znajdźcie jakąś butelkę – powiedziała chichocząc.
- Ha, ha, ha, bardzo śmieszne – odezwał się z politowaniem Fred.
- A żebyś wiedział – odpowiedziała, a mój bliźniak wstał i poszedł.
Długo jej nie szukał, bo zaledwie, podszedł do szafki i wyciągnął jakąś starą manierkę.
- Mamy butelkę. Ja pierwszy – zakręciłem i padło na Rose.
„JEST!” pomyślałem.
- Niech będzie, prawda – uśmiechnęła się do mnie.
- Kim jest Xavier? - spytałem. Trochę jakby nieśmiało?
- Serio? Nie mogłeś zapytać od razu? Xavier to mój … jak by go nazwać – przerwała.
- Chłopak? - zapytał Fred. Na to ona, zaczęła się śmiać jak nigdy, aż z tego zrobiła się czerwona na twarzy.
- Nie... choć jakbyś to powiedział przy Carmen byłoby źle. Nawet nie chce słyszeć, że on ma dziewczynę. Kochała się w nim, ale… nieważne, nie mogę powiedzieć. No to wracając do pytania, Xavier to mój starszy brat.
Odetchnąłem z ulgą „kamień z serca”.

- To teraz ja... o Fred prawda czy wyzwanie? - zapytała, kiedy padło na mojego bliźniaka.
- Wyzwanie.
- No dobrze, co byś musiał zrobić... - chwilę się namyśliła i powiedziała. – Masz ubrać się w kieckę –  kiedy to usłyszałem zacząłem się śmiać. Widok mojego brata w sukience... bezcenne.
- Ale ja nie mam kostiumu – uśmiechnął się myśląc, że mu odpuści.
- Nie ma sprawy – wyczarowała sukienkę. – Proszę i szybko się przebierz.

~~♥~~

Po 10 minutach, zszedł ubrany w zieloną suknię matki. Na co my nie mogliśmy powstrzymać śmiechu.
- Teraz ja. - Zakręcił i gdy padło, na mnie odezwał się - George, co wybierasz?
- Wyzwanie.
- Twoim zadaniem jest przebrać się za królika. No wiesz musi pasować do uszu. Rose pomożesz? - Ta wyczarowała królicze przebranie, a po 15 minutach byłem już ubrany. Oczywiście śmiali się, ale cóż,  sam chciałem się roześmiać.
- Moja kolej, Fred co chcesz?
- Prawda.
- Co sądzisz o Carm? - znałem odpowiedź, ale chciałem, aby to powiedział.
- Znaczy, jest ładna, ale traktuję ją jak siostrę – odpowiedział, ku mojemu zdziwieniu.
Pewnie przez to, że jest tu Rose. A jak Carmen wspominała, nie mają przed sobą tajemnic. Po chwili z zamyśleń wyrwała mnie blondynka, która tak cicho się odezwała, że Fred mógł tego nie usłyszeć.
- Może tu tkwi problem – szepnęła.
- Teraz ja. – Zakręcił i padło na Martinównę.
- Prawda - odpowiedziała, wyprzedzając pytanie.
- Dlaczego potrafisz się teleportować?
- Bo chodzę do Beauxbatons - odpowiedziała, jakby to było najnormalniejsza w świecie czynność.
- Moja kolej... no to George,  prawda czy wyzwanie?

I tak przeszło 10 minut gry, kiedy Fred chciał się mnie zapytać...
- Czy podoba Ci się… - Lecz na szczęście przerwała mu Ginny, która weszła do pokoju, a wraz z nią reszta. W osłupieniu patrzyli się na mnie i mojego klona.
- Dokończymy innym razem – oznajmiła Rose, a gdy Carmen przyszła do salonu dopowiedziała. – Graliśmy w quiddicha wraz z Xavieram – puściła do Carm "oczko". – Dlatego mają uszy, a te przebrania to dzięki grze – zaczęła się śmiać. A z nią Ron, Hermiona, Carmen, Harry i moja kochana siostrzyczka. – Dobra, uszy wam znikną... o już zniknęły, a teraz idźcie się przebrać. Chyba, że chcecie pozostać w tych strojach - a na jej twarzy, zagościł dobrze nam znany, łobuzerski uśmiech.
- Zdecydowanie nie, zaraz wrócimy – po czym, poszliśmy w stronę drzwi.

~~♥~~

Gdy byliśmy w naszym pokoju, przebierając się, nagle odezwał się mój bliźniak.
- Stary, ty jej wciąż nie zaprosiłeś.
- Wiem, ale co jeśli... a nieważne, trzeba być dobrej myśli.

Po 5 minutach zeszliśmy, podszedłem do Rose i poprosiłem, aby na chwilę poszła za mną do kuchni, zgodziła się.
- O co chodzi ? - zapytała się podejrzliwie.
- O nic... znaczy … pójdziesz ze mną na ten bal? - spytałem w głębi duszy bojąc się odmowy.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
Rozdział dedykuję Mey bi i Herminji Weasley moim stałym czytelniczką za co dziękuję :D Jak czytacie zostawcie komentarz tak mało dla was, tak dużo dla mnie :).