3. "Przepraszam, a gdzie ja w ogóle jestem?"

- Więc … - zaczął tata. –  Nie wiem czy wiesz, ale za 5 dni są urodziny Veroniki McLaggen. Toteż zostaliśmy zaproszeni na bal, oczywiście nie masz nic przeciwko tak?

- Oczywiście – zaśmiałam się. – Zaproszona zostałam przez Cormaca, już wcześniej.

- Doprawdy ? To dobrze, będziesz tańczyć z nim walca, umiesz prawda? 

- Tak tato.Pamiętasz jak Olimpia, kazała nam się tego uczyć? Wtedy gdy był bal Bożonarodzeniowy i mieli przyjechać chłopcy z Drumstrangu. - Nie czekając na odpowiedź. – Tańczyłam z Michaelem, kilka kroków jeszcze pamiętam. A teraz zjedzmy coś, bo jestem strasznie głodna.

- Tak, swój obiad masz na stole, smacznego - powiedziała mama.

Gdy już wszystko zjadłam, zaczęłam robić kawały swoim braciom i tak minęła mi reszta dnia. W końcu poszłam na górę, przebrać się w moją piżamkę z miśkiem na białym tle.
„O, Carmen wróciła już od Draco. Po lekcji teleportacji z Mc ją odwiedzę. Jakoś zdołam przekonać pannę Black, żeby się zgodziła. Poza tym nie mam w co się ubrać... planuję wyjście na Pokątną. Może i jesteśmy wybredne, ale coś wybierzemy”. Z tą myślą zasnęłam.

~~♥~~

             Następnego dnia obudziłam się około 10. Zrobiłam to samo co zawsze, umyłam się i ubrałam. W czarne spodenki, czerwone trampki i także czerwoną bluzką w czarne paski. Zjadłam śniadanie i około 12 przyszedł po mnie Cormac.

- Gotowa? - spytał z uśmiechem.

- Zawsze. Dobra mamo, wychodzę! – powiedziałam machając ręką.

Po 15 min. byliśmy już w jego posiadłości, po konie. Ja wybrałam brązowego, on jak zawsze białego.

- Wiesz jak się wsiada? - zapytał.

- Tyle jeszcze ogarniam – oznajmiłam udając obrażoną.

Gdy już byłam na koniu Mc krzyknął.

- Bell!

- Co za Bell? - zdziwiłam się.

- Tak nazywa się klacz – odpowiedział z uśmiechem. – A tamten to Błysk.

- Aha... no dobrze to jak się jeździ? - zapytałam zaciekawiona.

- Pokaże Ci!

Po dniu nauczania, w końcu zrozumiałam jak to się robi. Była około 18, zgłodniałam. Więc Cormac zaprosił mnie do siebie, abym coś zjadła. Gdy weszłam od razu zobaczyłam przepiękny pałac, który był jeszcze piękniejszy wewnątrz, niż zewnątrz. Ślicznie umeblowany w jasnych kolorach, aż chciało by się nie wychodzić. Chłopak gestem zaprosił mnie do swojej kuchni i zaczął robić kanapki. Zapewne aby nie zawracać innym głowy, bo każdy był  przecież przejęty balem.

- Pomóc ci? - zapytałam.

- Nie. Uwierz mi, poradzę sobie.

- Jak chcesz – powiedziałam z uśmiechem.

- O cześć Cormac! Widzę, że już wróciłeś – oznajmił jakiś głos za mną.

- Hej Cristin. Poznaj Rose. Rose poznaj Cristin – odpowiedział.

- Witam! Nazywam się Cristin Fis – uśmiechnęła się do mnie, ale coś w niej było nie tak.

- Cześć! Jestem Rose Martin. – Po czym, podałyśmy sobie ręce.

- A ja was dziewczyny przeproszę, bo idę się przebrać – odezwał się McLaggen.

- Nie ma sprawy – odpowiedziałyśmy prawie równocześnie.

- No to, z jakiej okazji mam zaszczyt Cię poznać? – spytała się mnie podejrzliwie.

- Nijakiej – odpowiedziałam. – Po prostu zgłodniałam. Dlatego Cormac zaprosił mnie, abym coś zjadła po tym jak uczył mnie jeździć konno.

Cristin zrobiła wielkie oczy. Po chwili wróciły do normy.

- A słyszałaś o balu?

- Tak, McLaggen mnie zaprosił – odpowiedziałam uśmiechnięta.

Ona zrobiła się czerwona. Chwyciła najbliższy kubek z już chłodną czekoladą i wylała go na mnie.

- O co Ci chodzi?! - wrzasnęłam.

- O nic, Cormac jest MÓJ. – Ostatnie słowo podkreśliła wyraźnie, abym dobrze zrozumiała.

- I co? To nie jest niczyja własność, poza tym on mi się nie podoba. To po prostu przyjaciel – odpowiedziałam już wściekła i przemoczona.

- Ale teraz masz nauczkę, żeby się do niego nie zbliżać – powiedziała, najwyraźniej nie wierząc mi.

Uśmiechnęłam się złowieszczo, kolczyki które dostałam stały się czarne. Co oznaczało, że byłam wkurzona i wściekła. Szybko wyciągnęłam z kieszeni proszek, który zawsze w razie potrzeby mam przy sobie i posypałam nim Cristin. Ona momentalnie stała się czerwona i cała w bąblach.

- Przez 4 dni będziesz taka. –Uśmiechnęłam się łobuzersko. – A i tańcz sobie z nim jak chcesz, mi na tym nie zależy. Ale radzę wybrać sukienkę pod kolor skóry, może czerwoną – ignorowałam jej przezwiska i szybko wyszłam z kuchni.

W tamtym momencie Mc mnie zobaczył w końcu byłam cała w czekoladzie. Nic bym sobie z tego normalnie nie robiła, ale ona dodatkowo mnie wkurzyła. Chłopak jak tylko mnie zauważyła od razu zaczął pytać.

- Co się stało?

- Zapytaj Cristin, a i raczej nie zatańczymy ze sobą! - powiedziałam i już chciałam wyjść, ale chwycił mnie za rękę. W sumie nie miałam, za co być zła na niego. Po prostu jestem wybuchowa i wkurzyłam się na cały świat. Niech się ta laska cieszy, potańczy z nim.

- Co? Dlaczego?

- Powtórzę się, zapytaj Cristin. A jutrzejsze plany odwołuję, nie chcę się z wami widzieć. Ze względu na rodziców pójdę na bal, ale na pewno nie z tobą – powiedziałam uwalniając się z uścisku i teleportując się do domu (tego tymczasowego).

Szybko weszłam na górę, wzięłam prysznic i przebrałam się, a brudne rzeczy włożyłam do prania. Gdy tylko zeszłam na dół, coś przekąsić, bo przecież w końcu nie zjadłam nic u McLaggena, oznajmiłam krótko.

- Nie pójdę na bal z Cormaciem! - rodzice popatrzyli się na mnie zdziwieni.

- Ale na bal musisz pójść z kimś – powiedziała mama.

- A w ogóle muszę iść? - zapytałam z nadzieją.

- Tak, to dla twojego wujka naprawdę ważne – oznajmił Nicolas.

- Skoro tak to na pewno się kogoś wykombinuję. Jutro teleportuję się do Carmen i pójdziemy na Pokątną wybrać jakieś rzeczy. Już dawno wróciła od Malfoy'a, więc nie będę jej przeszkadzać – powiedziałam już radośnie, a jak sobie tylko przypomniałam widok Cristin to zaczęłam się cicho śmiać.

- Dobrze – odpowiedzieli mi,

Szybko coś zjadłam i choć była 20 poszłam spać, wcześniej się przebierając.

~~♥~~

                       Następnego dnia obudziłam się, jak na mnie dość wcześnie bo o 9. Szybko wykonałam poranną toaletę, po czym założyłam na siebie szarą bluzę, niebieskie spodenki i fioletowe skarpety. Tak jak zawsze je nosiłam, a do tego szare trampki za kostkę, lekko pomalowałam rzęsy i rozczesałam włosy, pozostawiając je rozpuszczone. Byłam gotowa. Zeszłam na dół około 10. Zjadłam coś i 12 wzięłam galeony i teleportowałam się do Blackówny. Gdy otworzyłam oczy nie wiedziałam, gdzie jestem zobaczyłam tylko rude czupryny i odezwałam się.

- Przepraszam, a gdzie ja w ogóle jestem?

- W Norze. – Ktoś odpowiedział mi. Była to ruda dziewczyna.

- Jestem Rose, a ty zapewne Ginny? – oznajmiłam, uśmiechając się.

- Skąd wiesz? - powiedziała zdziwiona.

- Nie ważne, chyba coś pokręciłam - powiedziałam jakby do siebie. - Znacie może Carmen Black? - zapytałam.

- Jest na górze – odpowiedziała.

- Dzięki, a mogłabyś ją zawołać. Ale nie mów, że ktoś przyszedł to miała być niespodzianka.

- Nie ma sprawy.

Zobaczyłam na kanapie 3 osoby.

- Wy pewnie jesteście Ron, Hermiona i Harry zgadza się?

- Tak, skąd ty to wszystko wiesz? - zapytała się mnie szatynka.

Ja się tylko uśmiechnęłam i zignorowałam jej pytanie. Z góry można było usłyszeć głos Carmen i dwóch chłopaków mówiących prawie równocześnie.

- O co chodzi?

Gdy tylko Carmen mnie zobaczyła uściskała mnie mocno.

- Co ty tutaj robisz? - zapytała mocno zdziwiona wizytą.

- No wiesz... teleportacja. Dzięki za kolczyki, ale nie wspominałaś,że jedziesz do Nory – powiedziałam jak gdyby nigdy nic. Choć każdy domowniki się na nas gapił.

- Zapomniałam – powiedziała z tą swoją minką, przez którą, nawet nie mogłam być na nią zła.

- A ty, to kto? - zobaczyłam dwóch takich samych chłopaków, których ciekawość zapewne zżerała od środka.

- Przepraszam. Nie przedstawiłam się jestem Rose Martin, a wy?

- Dlaczego wszystkich nas kojarzysz tylko nie ich? - zapytał Ron.

- Carmen – odpowiedziałam.

- Nie ważne. Jestem Fred, a ja George – powiedzieli.

Uśmiechnęłam się tylko i pociągnęłam Carmi, bo przecież w jakimś celu tu się teleportowałam. Wciąż każdy gapił się w nas jak w obrazek, ale my nic z tego sobie nie robiłyśmy zaczęłam jej szeptać.

- Za 2 dni jest bal, idziesz ze mną. Ale musisz znaleźć sobie partnera, ja muszę iść, więc ty też. To jest w Anglii, rodzice mi karzą. A dobrze wiesz, że sama się tam wynudzę. Zabieraj galeony i idziemy kupić kiecki na Pokątną.

- O nie, nie, NIE! - zaczęła krzyczeć.

- Proszę …. dla mnie. – Po czym, zrobiłam minę zbitego psa.

- Oj niech już będzie. Ale Hermiona i Ginny idą z nami.

- Nie ma sprawy, chodzie tu i bierzcie galeony – powiedziałam i tak zrobiły.

Wyjaśniłam im wszystko, również szeptem z ich min mogłam wywnioskować, że pomysł im się podobał.

Na co chłopaki odpowiedzieli chórem.

- O co chodzi?

- Dowiecie się później, ale już szykujcie garnitury.

~~♥~~

I się teleportowałyśmy, kątem oka widziałyśmy zdziwione miny Rona, Harry'ego, George'a i Freda.

- Sklepy nadchodzimy! - krzyknęła Ginny i Hermiona. Razem, szły szybszym krokiem, przez co mogłyśmy z Carmen spokojnie porozmawiać.

- No gadaj od kiedy jesteś w Norze? - zaczęłam.

- Od wczoraj.

- Widziałam to! - powiedziałam "szczerząc się jak głupi do sera".

- Ale co?

- No, wiesz podoba ci się...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jak powiedziałam tak zrobiłam rozdział dodaję szybciej dzięki wam :D. Zapraszam do czytania i komentowania, zasada 5 komentarzy się nie zmieniła :). Nie musicie mnie tylko chwalić zniosę także krytykę.