8. „Niebywałe, dajcie mi aparat.”

- Draco! - Uściskałam go, najmocniej jak tylko umiałam, gdy tylko wstałam.

- Bo mnie udusisz i pamiętaj za 3 dni u mnie. - Uśmiechnął się nonszalancko.

- Tak jest, kapitanie. – W żartach zasalutowałam mu.

- Wesoła jak zawsze. Masz czas?

- W sumie mam. – Uśmiechnęłam się i zauważyłam plamę na jego koszuli. – Jeszcze raz przepraszam za to. - Przyłożyłam palec do poplamionego miejsca.

- Nic nie szkodzi, a teraz choć za mną. Jestem umówiony z chłopakami, a nikt nie będzie miał nic przeciwko, towarzystwu takiej ładnej dziewczyny.

- Bo się zarumienię – powiedziałam w żartach i w tym momencie, wybuchnęliśmy śmiechem. – No to dokąd idziemy?

- Do Trzech Mioteł

- Prowadź wodzu. - Po tych słowach zaczęliśmy iść w kierunku baru. - Jak chcesz to mogę ci tę plamę wyczyścić jednym zaklęciem.

- Ale po za Hogwartem, nie można używać magii, a no tak... Beauxbatons. No to, jeśli możesz.

- Oczywiście. - Jednym ruchem sprawiłam, że ślad po moim jabłkowym napoju zniknął.

- Dzięki, a teraz powiedz jak mijają Ci wakacje.

- Jakoś idzie, właśnie za niedługo mam wizytę w "Małym loczku".

- Ale po co? - zapytał zaciekawiony.

- Rodzina Mclaggenów organizuję bal i muszę się przygotować.

- Ach tak, wysłałem ci sowę, ale nie dostałem odpowiedzi - w tym momencie zrobił teatralny foch.

- Przepraszam, nie pomyślałam, czyli ty jesteś Ś.? - zapytałam.

- Tego też nie poznałaś?

- No nie, ale chyba się nie gniewasz? - Zrobiłam najsłodszą minkę jaką potrafiłam.

- Na ciebie nigdy, a ś. jest od ślizgona - wyjaśnił mi.

- Czemu ja na to nie wpadałam...
- Nie wiem - powiedział. Za co dostał ode mnie kuksańca. Po czym, zrobił minę zbitego psa. Na co ja, tylko przewróciłam oczami.

- Wracając... Tak, bal. A później jadę do ciebie, wraz z Carmen, jak sam wspomniałeś. No to teraz opowiadaj jak tobie mijają wakacje.

- A wiesz... najpierw przyjechała do mnie panna Black, później trochę się ponudziłem, co jeszcze? - zapytał sam siebie. - W sumie nic nadzwyczajnego, co najwyżej spotkania z przyjaciółmi takie jak dziś - kontynuował.

Szliśmy tak z 10 minut przy czym żartowaliśmy i śmialiśmy się cały czas. Przed barem można było ujrzeć Blaise'a Zabiniego i Teodora Notta,  przynajmniej tak mi się wydawało z opisu Draco. Moja teoria była słuszna, bo gdy tylko podeszliśmy do nich przedstawili się na co ja odpowiedziałam.

- Cześć, nazywam się Rose Martin.

- Martin? Jesteś szlamą?! - krzyknął Nott.

- Co ty masz do szlam? Czystokrwisty bałwanie! I nie, nie jestem szlamą tylko czarodziejką półkrwi – odpowiedziałam prawie krzycząc.

- Spokój! Masz coś do Rose, masz coś do mnie – odezwał się Draco.

- Dziękuję.

- Nieważne, wchodzimy? - spytał się Blaise.

Jak powiedział tak zrobiliśmy. Dracon zamówił 4 piwa kremowe, mimo że chciałam Ognistą. Przez jakieś 15 minut, gadaliśmy i opowiadaliśmy śmieszne anegdoty w końcu Zabini nie wytrzymał i powiedział.

- Malfoy co z tobą? Jesteś chory? Uśmiechasz się!

- A co, to jakieś przestępstwo?

- No nie, ale ty się nigdy nie uśmiechasz.

- Dzięki stary.

- No przepraszam, ale czy wy jesteście razem?

Na co wybuchliśmy śmiechem. To, iż dobrze się dogadujemy nie znaczy, że to coś więcej. Po prostu dobrzy przyjaciele.

- Nie, nie jesteśmy – powiedzieliśmy równocześnie.

- No nic, zostało mi około 20 minut,  muszę lecieć – przytuliłam Draco i już chciałam wyjść kiedy...

- Stój! Przejdziemy się – ogłosił nagle Malfoy. – Zaraz wrócę – powiedział do chłopaków i razem ze mną wyszedł z "Trzech Mioteł".

Szliśmy w ciszy, a ja przecież spieszyłam się do fryzjera.

- Draco, naprawdę muszę już iść – powiedziałam trochę smutna.

- Niech Ci będzie, a miałem ochotę na lody, no wiesz taka mała rekompensata za wcześniejsze.

- Innym razem. – Przytuliłam go.

-Pamiętaj, razem z Carmen przyjeżdżacie do mnie na nockę za 3 dni. Dla jasności ja się prześpię na kanapie no chyba, że chcecie …

- Pamiętam, pamiętam i śnij dalej. – Uśmiechnęłam się łobuzersko. – Ja zmykam, cześć! Pozdrów wszystkich.

I się teleportowałam, słysząc tylko jak Draco odpowiada mi „Pa”.

~~♥~~

                      Weszłam do fryzjera i zobaczyłam jak właśnie kończy robić fryzurę mojej mamie. Jej brązowe włosy były lekko upięte, dodatkowo masa lakieru, trochę kręcone, po prostu ślicznie.

- Teraz ty młoda panienko – powiedział do mnie fryzjer Dean.

Posłusznie usiadłam na fotelu, a po godzinie i ja byłam gotowa. Moje włosy były falowane, czułam masę spinek w mojej głowie, ładnie ułożone i do tego srebrny brokat delikatnie posypany. Mama zapłaciła 40 galeonów, ale było warto. Mimo że była mugolem dobrze znała się na tamtej walucie.

~~♥~~

Wróciłyśmy do domu była tak na oko 14:45. Miałyśmy sporo czasu. Kiedy ktoś zaczął krzyczeć.

- Chodźcie na obiad!

- Tato, Ty gotujesz? Niebywałe, dajcie mi aparat – powiedziałam chichocząc.

- Śmieszne... jakbyśmy czekali na was umarlibyśmy z głodu – odpowiedział Lucas, który pomagał ojcu przy posiłku.

Jakoby wraz z mamą byłyśmy głodne, zjadłyśmy to coś. Co wyglądem przypominało kurczaka. Ziemniaki były trochę niedogotowane, ale cóż nie ma co wybrzydzać „tylko zrażą się do tego”. Po chwili cała w skowronkach, poszłam do salonu i zaczęłam rozmawiać z wujkiem. Nie do końca wiedziałam o czym, bo mężczyzna ten miał duże skłonności, do zmiany tematu. Ale każdy się już do tego przyzwyczaił. Dochodziła 16 trzeba było zacząć się ubierać.

- Dobra, ja idę – oznajmiłam i poszłam w stronę swojego pokoju.

Szybko wzięłam wszystkie potrzebne rzeczy i ruszyłam do łazienki. Na początek starannie, włożyłam niebieską suknię, żeby nie zniszczyć sobie fryzury. Co było prawie niemożliwe, bo Dean używał specjalnego, magicznego lakieru. Suknia, ślicznie przyozdobiona z delikatnymi srebrnymi elementami, dodatkowo także srebrne buty, całość wyglądała fantastycznie. Lekki makijaż dodawał uroku i ten niebieski szal, pasujący do kreacji, po 40 minutach, byłam gotowa. 16:40, no mam jeszcze 20 minut. Pantofelki, nie należały do najwygodniejszych, ale co zrobić, zeszłam na dół. Trochę pogadałam z rodzeństwem i nim się obejrzałam była 17.

- To ja się już przeniosę do Nory, pewnie już na mnie czekają, spotkamy się na przyjęciu.

~~♥~~

                       Po tych słowach teleportowałam się i moim oczom ukazała się scena niebywała. W tym, co powiedziałam i myślałam, nie było odrobiny prawdy, każdy chodził z kąta w kąt przygotowując się. Nikt nie zwracał na mnie uwagi, ale kiedy w końcu dostrzegła moją obecność Carmen, podbiegła do mnie i powiedziała.

- Wyglądasz ślicznie – na co ja się tylko uśmiechnęłam.
Pani Weasley poinformowana, o wszystkim została, dopiero wczoraj.  Pomagała ona chłopakom, więc ja dziewczynom. Na początek fryzury... zawsze i wszędzie mam ze sobą różdżkę, szybko uporałam się z tym zadaniem. Makijaż zrobiły sobie same i po dłuższej chwili, wszyscy byli przygotowani. Ale coś mnie zdziwiło.
„Skąd George, wiedział jakiego koloru krawat ubrać?”
Mało istotny szczegół, ale jednak... No cóż odpowiedź przyszła szybko.
 „Carmen rzecz jasna.”
Zapewne już się dowiedziała, że idziemy razem. Kiedy wszyscy byli gotowi do wyjścia, pożegnaliśmy się z Weasleyami i przenieśliśmy się na przyjęcie.

~~♥~~

Przed wejściem stał Cormac. Który jak tylko mnie zobaczył, od razu przytulił z całej siły. Ta sytuacja, wywołała u moich przyjaciół, nie lada zdziwienie.

- McLaggen? - powiedzieli jednym tchem, jakby ćwiczyli to od dłuższego czasu.
Tylko Carmen, stała cicho w swojej fioletowej sukni.

- A co... chyba jasne było, że pojawię się na przyjęciu, z okazji urodzin, własnej matki.

- Nie kłóćcie się, tylko wchodźcie – powiedziałam i przepuściłam grupkę znajomych.

Ale jak tylko przekroczyliśmy próg, Ginny wpatrzona w Harry'ego przewróciła lodowy wizerunek Veroniki McLaggen.
 „Oczywiście, bo przecież tylko my mamy takie szczęście”.
Nikt by tego nie zauważył, ale zawsze musi się coś stać.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
I jest środa, czyli nowa notka :D. Dedykuję go wszystkim czytelnikom. Mam nadzieję, że się podobało : ) Zostaw komentarz <3 Następny rozdział w piątek.