11. „Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta.”

              Osobą, która zawitała w moim pokoju. Był nie kto inny, jak mój ojciec.

- Chodź na dół – powiedział ledwo zrozumiale.

- Ale o co chodzi?

- Nic nie mów, tylko się rusz. – Posłusznie zeszłam na dół. Tam czekała na mnie, nie lada niespodzianka.

- Rodzina jest najważniejsza jest około 21. Ale chyba masz siłę, aby zagrać w kilka gier, wiesz kalambury itp. Taka rodzinna noc pełna zabaw i gier. – Zgromadzeni uśmiechnęli się do mnie i tak zaczęła się przyjemna noc w gronie rodzinnym.

- Dobra, ale podzielmy się na drużyny ja, Xavier i Lucas przeciwko wam. Okej? - Uśmiechnęłam się pewna wygranej.

- Niech ci będzie, ale na początek kalambury – oznajmił Bill.

- To weźcie kartki i pozapisujcie słowa i losujemy. Zabawę czas zacząć. Pamiętajcie tylko, nie mówimy tylko pokazujemy – oznajmiła mama.
Na początku wybrali mnie, trafił mi się do pokazania dyrektor Hogwartu. Choć dwoiłam się i troiłam, te dwa ciołki nic nie były w stanie pojąć. W końcu wzięłam mop jako brodę i niebieskie szale mamy, z których zrobiłam czapkę i szatę. Dopiero wtedy ogarnęli, jaką postać mam na karteczce.

Później Bill zaczął pokazywać Śnieżkę, co wyglądało śmiesznie, bo nie miał pojęcia jak to zrobić. Po podliczeniu punktów jasno z nich wynikało, że pierwszą konkurencję wygrała moja drużyna. Później zagraliśmy w karty, magiczne szachy i wiele innych. Ten wieczór mogłam zaliczyć do przyjemniejszych. Około północy poszliśmy do łóżek. Przypomniałam sobie, że zapomniałam napisać do Carmen, o której ma do mnie przylecieć. Uznałam jednak, że było za późno żeby wysłać sowę, więc postanowiłam, że zrobię to z samego rana. Po czym tylko poszłam w objęcia Morfeusza. Zawsze mam jakieś dziwne sny. Czasem pozytywne, czasem negatywę, a tej nocy nic. Kompletna pustka. Może to dobrze, sama nie wiem. Nagle poczułam szturchnięcie, które mnie zbudziło. Ale byłam zbyt leniwa, żeby wstać. Ktoś zaczął mnie dzióbać, co sprawiło, iż mimowolnie otworzyłam oczy. Obraz, który zobaczyłam był nietypowy.

- Diabeł co ty tu.. - Spojrzałam na otwarte okno. – No tak zapomniałam zamknąć…

Ten tylko mnie dziobnął, a ja odpięłam z jego nóżki list. Usiadłam na łóżku i rozwinęłam pergamin.

Droga Rosie,

pewnie poznałaś po sowie, że to ja.

Będę u ciebie o 12.

Całuję Carmen.

- Telepatia po prostu... - Zachichotałam zdziwiona.
Przecież za niedługo, też miałam do niej pisać. Po 5 minutach leżakowania, musiałam wstać. Dałam krakersa temu piekielnemu stworzeniu, przecież nie dałby mi spokoju. Ale on najwidoczniej czekał na odpowiedź, bo nie chciała opuścić pomieszczenia.

Ehh... Carmen,

dzięki za pobudkę,

jak zawsze kochana i okej czekam na ciebie o 12.

Rosie.

Nabazgrałam na pergaminie i przypięłam Diabłowi. Szybko poleciała w stronę domu Carmen. Zeszłam na dół. Co prawda w swojej różowej piżamie w serca, ale przecież to mój dom. A domownicy to moja rodzina, nie mam się czego wstydzić.

- Dzień dobry – przywitałam się z uśmiechem.

- Cześć, miałam wysłać po ciebie Billa, przecież już 10 – powiedziała mama.

- Mówiliście, że mogę pojechać z Carm do Draco jak wrócimy.

- Tak – potwierdziła rodzicielka.

- No więc dzisiaj.. o 12 przyleci do mnie Carmen i polecimy do Malfoya, wrócimy jutro.

- Dobrze, a teraz zrób sobie śniadanie śniadanie.

Po tych słowach zaczęłam robić grzanki z dżemem. Gdy już przygotowałam posiłek i go zjadłam była 11. Poszłam na górę, bo przecież muszę się spakować. Włożyłam ubrania do torby, szczoteczkę do zębów i wszystkie potrzebne przedmioty. Nie zważałam na godzinę.
„Przecież nie jest późno.”
Na chwilę poszłam do salonu i zaczęłam przyglądać się bójce, moich starszych braci. A mianowicie Lucasa i Billa, o pilot do telewizora. Uśmiechnęłam się do nich i szybkim ruchem zabrałam powód bójki.

- Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta. – Uśmiechnęłam się łobuzersko.

- Śmieszna jesteś, a teraz oddaj nam to – powiedzieli prawie równocześnie.

- Nie.  – W tym momencie zaczęłam uciekać. Długo nie nacieszyłam się pilotem, gdyż bracia złapali mnie i go zabrali.

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.

- Ja otworzę! – krzyknęła Charlotte.

- Dzień dobry, jest Rose?

- Tak, oczywiście. Rosie, kochanie. Przyjdź tutaj.

Jak powiedziała tak zrobiłam.

- Mamo o co chodzi... - Odwróciłam się w stronę drzwi i gdy tylko zauważyłam Carmen szybko ją przytuliłam.

- No hej. Ale widzę, że jesteś nie gotowa – powiedziała ledwo powstrzymując się od śmiechu. – A nawiasem mówiąc śliczna piżamka.

Dopiero teraz zorientowałam się, że zapomniałam się przebrać.

- Dzięki, za chwilę zejdę. – Prawie biegnąc poszłam do pokoju.

Chwyciłam wcześniej przygotowane jeansowe spodenki, zielone trampki i bluzkę tego samego koloru. Po czym wbiegłam do łazienki. Wykonałam trochę spóźnioną, poranną toaletę i szybko się ubrałam. Dodatkowo zrobiłam wysokiego koka i lekko pomalowałam rzęsy. Gdy już byłam gotowa, chwyciłam moją miotłę i bagaż, i zeszłam na dół.

- W końcu – powiedziała Carmen.

- Oj nie narzekaj. Chyba nie chciałaś, abym poszła w piżamie.

- Dlaczego nie? - Uśmiechnęła się łobuzersko. – Na pewno byłby ubaw.

- Ha, ha, ha. Okej my już idziemy – uściskałam rodziców i razem z świniopyskiem poleciałyśmy w stronę domu Dracona.

~~♥~~

                           Po jakiś 25 minutach lotu, zawitaliśmy w progu jego rezydencji. Carmen ostrożnie zapukała do drzwi. Otworzyła nam Bellatrix Lestrange. Nigdy za sobą nie przepadałyśmy. Ponieważ według niej, nie jestem czystokrwista. Ale przynajmniej, nie wywoływałam u niej pogardy. Jedynie z nią się nie dogadywałam. O dziwo Narcyza i Lucjusz traktowali mnie normalnie.

- Cześć! - krzyknęła moja przyjaciółka i przytuliła Belę.

- Witaj, a teraz puść mnie. Muszę coś załatwić – odpowiedziała jej zimno.

- Dzień dobry – odezwałam się. Ale nie usłyszałam odpowiedzi. Po chwili Lestrange teleportowała się.

- Wchodźcie już, czy czekacie na zaproszenie? – odezwał się Draco.

Na co obie wymieniłyśmy się porozumiewawczym spojrzeniem i szybko przytuliliśmy się do niego. Ale jak widać nie był sam. Tuż za nim znajdowała się jakaś dziewczyna z zielonymi oczami i długimi blond włosami.

- To ja już będę iść, pa Draco – odezwała się.

- No coś ty. Zostań chyba, że masz coś do nas – powiedziała Carmen „jak zawsze miła”.

- Nie, oczywiście, że nie. Po prostu, nie chciałabym wam przeszkadzać.

- W tym momencie żartujesz tak? - zapytałam i nie czekając na odpowiedź dodałam. – Jeśli tylko o to chodzi, to zostań.

- Na pewno?

- Tak – powiedziałyśmy razem.

- No dobrze, ale wy się nie znacie oto Nina Main. – Przedstawił nam nieznajomą. – A to Rose Martin i Carmen Black – dopowiedział. 
Podaliśmy sobie ręce i przeszliśmy do ogrodu.

Było to pięknie, wielkie i zadbane podwórze. Znajdowała się tam nawet fontanna. Zielona równo skoszona trawa, krzewy i małe drzewa. Nie zabrakło także rozłożystych wielkich koron drzew, które niemal zasłaniały słońce. Chmury były takie spokojne i jak zwykle pełne dziwacznych kształtów. Dla naprawdę znudzonych zgadywanie, co przedstawiają, byłoby niezłą zabawą. Do tego wszystkiego małe różnokolorowe kwiaty. Carmen wyrwała mnie z transu, kuksańcem w żebra. Później ruszyliśmy w stronę mebli ogrodowych, ładnie wyłożonych pośród roślin.

- Ale tu pięknie – odezwała się Nina.
Na co ja i Carm tylko przytaknęły. Atmosfera choć wydawać się mogła, że jest napięta szybko się rozluźniła. Main okazała się bardzo miłą osobą. A na sam fakt, że jest ze Slytherinu trochę się zdziwiłam. Wiedziałam, że Draco to wyjątek od reguły ślizgona. Ale nie zdawałam sobie sprawy, że jest takich osób więcej. Zabawna i trochę dziwna osoba, ale to dodawało jej takiego dziewczęcego uroku. Nie wiedziałyśmy jedynie, co łączy tę dwójkę, ale mogłyśmy tylko podejrzewać. Po jakimś czasie odezwała się Nina.

- Ale już późno, muszę iść – pożegnała się z nami i wyszła.

Gdy tylko zeszła z pola widzenia, razem z Carmen powiedziałyśmy.

- No to co was łączy?

- Co? Nic! - oznajmił lekko się rumieniąc.

- Nie chcesz to nie mów, ale nas nie okłamuj – odezwała się Blackówna.

W tym momencie na obiad zawołała nas Cyzia. Byliśmy już głodni, więc bez słowa poszliśmy na wyżej wymieniony posiłek. Pani domu najwidoczniej bardzo się starała, gdyż na stole widniał wielki talerz jedzenia. Ale można było się domyślić, że Narcyza tego nie przygotowała. Tylko skrzaty domowe, które na widok czarodzieja półkrwi, tylko się krzywiły. Ale mi to nie przeszkadzało. Dumna byłam ze statusu swojej krwi w końcu znałam kulturę mugolską i czarodziei. Zasiedliśmy na krzesłach i zaczęliśmy zjadać pyszny posiłek. Gdy skończyliśmy odezwał się Lucjusz, który tak jak Cyzia, siedział z nami przy stole.

- Wiem Draconie, że mamy gości. Ale masz za twój wybryk, a mianowicie to jak zniszczyłeś okno sąsiada grając w quiddicha, masz posprzątać – powiedział doniośle pan domu.
- A wy dziewczyny, jak nie chcecie pomagać, to nie musicie – dodała gospodyni.
- Nie, naprawdę z chęcią pomożemy, będzie szybciej – oznajmiłam  równocześnie z Carmen. Co wywołało zdziwienie na twarzy Draco. Zapewne zdziwił się "jak nam to ciągle wychodzi".

Po chwili pozbieraliśmy talerze i włożyliśmy do zlewu.
- No dobra, ja sprzątam ze stołu. Rose zmywa. A Dracuś, mój kochany ty wycierasz talerze – oznajmiła z uśmiechem Carmen.
- Okej – powiedział.

Szybko napuściłam wody z pianą i nie zauważyłam, kiedy urosła wielka góra piany. Na moje nieszczęście znalazłam się cała w niej. Szybko wytarłam swoją buzię i spojrzałam na twarze moich przyjaciół. Oczywiście inaczej być nie mogło, śmiali się jak nigdy.
- Nie dacie mi zapomnieć? Tej mojej przygody z pianą - zapytałam z nadzieją.
- Nigdy – powiedziała radośnie Carmen.
- Aleś kochana – dodałam lekko sarkastycznie. – Idę się przebrać. Nie lubię mieć mokrych ciuchów.
Wzięłam swoją torbę i wyciągnęłam z niej świeże ubrania. Na szczęście zabrałam dodatkowe rzeczy. Tak na wszelki wypadek, więc miałam w co się ubrać jutro. Gdy tylko wzięłam szybki prysznic i ubrałam się w białą bluzkę z czerwoną kokardą na środku, czerwone spodenki i białe trampki. Przejrzałam się w lustrze, po czym znowu zeszłam pomóc Blackównie i Malfoyowi. Ale gdy tylko weszłam do kuchni, zobaczyłam coś, co wywołało u mnie niepohamowany śmiech.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wiem kara mała, ale to Draco :). Mi by dali z 2 tygodnie szlabanu :D. No cóż męczyłam się nad tym rozdziałem tydzień i myślę, że nie za bardzo mi wyszedł, ale to już wy oceńcie. Dedykuję go mojej kochanej Black. 
Komentujcie to naprawdę nie boli xD.
Pozdrawiam.