7. „O widzę, że Śpiąca Królewna już nie śpi.”

~ Perspektywa Rose ~

- No wiesz, żadne z nas,  nie ma z kim iść i pomyślałem, że… - dopowiedział.

- Jeśli tak stawiasz sprawę, to nie mam nic przeciwko, to co, wracamy? - powiedziałam, próbując zachować obojętny ton głosu, ale w środku, cała skakałam z radości.

Przyszliśmy do salonu i jak gdyby nigdy nic, dołączyliśmy do tematu rozmowy.

- Przecież mieliśmy ćwiczyć walca, jutro bal – oznajmiła nagle Hermiona.

- No tak – przypomniałam sobie. – To w pary i muzyka.

Na początku, zaczęłam im tłumaczyć szczegóły tańca. A gdy już mieliśmy przejść do praktyki, ustawiliśmy się w pary. Ja z Georgem, co nie wywołało żadnej fali zdziwienia. Następnie za nami zajęli miejsce się Gin i Harry, później Carmen i Fred, a na końcu Miona i Ron. Z początku, trudno było spamiętać wszystkie kroki, ale po 3 godzinach ćwiczeń w końcu, coś nam wyszło. Kiedy skończyliśmy, usłyszeliśmy pukanie do drzwi, gdy Molly je otworzyła w drzwiach stał mój 22-letni brat. Popatrzyłam się na niego i powiedziałam.

- Dobra, jutro chłopaki garnitury, a dziewczyny sukienki. Ja znikam, zaczyna się to o 17:30, więc bądźcie gotowi na 17:00. - Uściskałam wszystkich i wyszłam zabierając swoje rzeczy.

- Pa! - powiedzieli mi,  wszyscy razem.

~ Perspektywa Carmen ~

- Rose już poszła. Szkoda, że nie ma z kim iść na bal. Choć z tego co słyszałam, Mc ją przeprosił, a ona nie potrafi się długo gniewać. Suma summarum, za takie przeprosiny wybaczyłabym wszystko - urwałam. - No nic co teraz robimy? - wspomniałam rozmowę z Rosie, którą odbyłyśmy, kiedy chłopaki wydurniali się w czasie nauki.

- Nie wiem, może pójdziemy na górę. Dawno nie plotkowałyśmy, powiesz nam w końcu,  kto to Mc – powiedziała radosna Ginny.

- Co do pójścia na górę,  nie mam nic przeciwko, ale tamtego wam nie powiem.

- Ale dlaczego? - odezwała się Mionka.

- Bo my z krzyworyjcem,  mamy swoje tajemnice, tylko NASZE - podkreśliłam. - Dowiecie się we właściwym czasie.

- Niech Ci będzie – odezwał się Ron.

- Ale tobie nie powiemy! - wypowiedziałyśmy się wspólnie, na co on zrobił obrażoną minę.

- Carm? - zapytała  ruda, a ja na znak, że słucham odwróciłam się w jej stronę.

- Dlaczego Rose, puściła do ciebie oczko, jak powiedziała o Xavierze? – spytała się Ginevra

- Jej pytajcie – wiedziałam, o co chodzi, ale nie chciałam o tym mówić.

- A ładny jest przynajmniej? - zapytała się Gin.

- Może... - powiedziałam z uśmiechem na twarzy. Ale to tylko dawne zauroczenie, teraz podobał mi się ktoś inny.
Zauważyłam, że uśmiech z twarzy Freda zniknął, „ale to na pewno nie z tego powodu, przecież co go obchodzą moje sprawy.”

- A masz jego zdjęcie? - Z zamyśleń, wyrwał mnie głos przyjaciółki.

- Chyba tak, jedno z rodzinką Rose. Chodźcie pokaże wam. – Kiwnęłam głową na znak, aby poszły za mną, gdy zauważyłam, że chłopaki też chcą za nami pójść, dodałam. – Tylko dziewczyny.

- Ale... - powiedzieli chórem.

- Na razie! - oznajmiłam, ignorując ich. Po czym, razem z Ginevrą i Mioną poszłyśmy na górę

~~♥~~

Gdy już dotarłyśmy, wyciągnęłam z szuflady stare pudełko ze zdjęciami, wywołało to u mnie różne dziwne wspomnienia, ze mną i moją przyjaciółką. Na jednym byłyśmy z Ognistą. Na innym Rose spała, a ja na nią rzuciłam zaklęcie „ Aguamenti”.
"Idealnie wychwyciłam moment, jej zetknięcia z wodą".
Później, zaśmiałam się pod nosem, widząc następne fotografie, kiedy to ona, zaczęła mi robić zdjęcia. No nic, po 10 minutach znalazłam właściwe, na którym była ona, jej bracia i rodzice. Wskazałam palcem na najwyższego.

- To ten!

- Ale ciacho – powiedziały dziewczyny, a w tamtym momencie do pokoju wszedł Fred.

- Ja? Ach wiem, co was skłoniło do tego nagłego wyznania? Te moje piękne rude włosy, śliczny nos, a może całokształt. Ale dopiero teraz mi to mówicie? Lepiej późno, niż w cale. No to, możecie mi to mówić codziennie, 24 godziny na dobę. – Uśmiechnął się łobuzersko, na co my zaczęłyśmy się śmiać, chwilę później odwiedził nas Harry.

- A wy co się tak śmiejecie? - zapytał.

- Właśnie nie wiem nazwały mnie ciachem, a teraz się śmieją – powiedział z uśmiechem młodszy bliźniak.

- Doprawdy? Chyba miały na myśli mnie. – Do pokoju, nie wiadomo skąd, pojawił się George.

- Nie...nie – oznajmiła Hermiona przez śmiech.

- A kogo? - na końcu ukazał się Ron.

- Jego.  – Ginny podbiegła do najmłodszego z męskiej linii Weasleyów i pokazała mu zdjęcie.

- Żadne cudo świata, ja jestem przystojniejszy –uśmiechnął się triumfalnie.

- Chciałbyś.  – Tym razem, to ja się wypowiedziałam.

Ci tylko udawali obrażonych, ale szybko im przeszło. Usiedli koło nas, chwilę potem, bliźniacy zaczęli opowiadać, jakąś dziwną historię o kaczce. Jeśli Weasleyowie opowiadają, to na pewno jest dużo śmiechu. Po 2 godzinach chciałyśmy już iść spać.

- Dobranoc chłopaki! - powiedziała Hermiona, gdy Fred skończył opowiadać historyjkę. – Jesteśmy już zmęczone – kontynuowała.

- Jutro ciężki dzień! - dopowiedziała Ginny, ja tylko przytaknęłam.

- Niech wam będzie – powiedział George i wszyscy wyszli.

Przebrałam się w tą, swoją piżamę z misiem koala i padnięta nauką tańca, ległam na swoje łóżko, wcześniej chowając rozrzucone zdjęcia i zasnęłam. Nawet zapomnieliśmy, zejść na kolację, no nic „jutro też jest dzień”.

~ Wróćmy do momentu, gdzie skończyła się perspektywa Rose. No to teraz znowu się zaczyna. ~

             Szybko weszliśmy na miotły i po 40 minutach byliśmy w domu. Przywitałam się z wszystkimi i podeszłam do Lucasa, który próbował zagrać z kimś w Magiczne Szachy, ale nikt nie miał na to ochoty. Przez jakąś godzinę, odbyły się 2 rundy, najpierw on wygrał, później ja. Nie chciało mi się już grać, a dodatkowo zgłodniałam, więc podeszłam do lodówki i wyciągnęłam truskawkowy jogurt. W sumie przez resztę dnia, nic się nie działo, dopiero gdy weszłam na górę z zamiarem przebrania się w moją piżamę, zobaczyłam sowę, a z nią list.

A mnie to już nie zaprosiłaś?

Nie ładnie, no nic będą inne okazje.

Twój Ś.

„Ciekawe, kto to”.
Przeszło mi przez myśl. Dałam krakersa sowie i otworzyłam okno. Przecież, nie spytam „kto pisze”, bo może wyjść tak, że tą osobę znam i się obrazi, a tego bym nie chciała. No nic, sowa poleciała, jeszcze przez jakieś 15 minut, myślałam kto do mnie napisał, ale nie wiadomo kiedy zasnęłam.
Śniło mi się to, jak kiedyś razem z braćmi, robiliśmy kawały, starszej o rok ode mnie Viktorii. Nigdy jej nie lubiłam, bo nie znała się na żartach i nawet nie wiedziałam dlaczego mi się to przyśniło, ale mniej więcej w tym okresie moje relację z braćmi się poprawiły. W końcu krzyki matki mnie obudziły, co oznaczało trzeba było wstać.

- Śniadanie! Z chodźcie szybko! Obudźcie Rose, dzisiaj urodziny Veroniki. A za godzinę mamy wizytę u fryzjera. – Na to Bill wszedł do mojego pokoju, z zamiarem oblania mnie lodowatą wodą. Ale ja w ostatniej chwili, uniknęłam ataku i podeszłam do niego bijąc go poduszką.

- O widzę, że Śpiąca Królewna już nie śpi – powiedział z tym swoim głupawym uśmieszkiem.

- Ha, ha, ha, bardzo śmieszne - odpowiedziałam poirytowana.

Poszłam do łazienki, wcześniej wyciągając ubrania z szafy. Wykonałam poranną toaletę. A z racji tego, że  było trochę chłodniej niż zwykle, założyłam czarne jeansy, bluzkę w kolorach tęczy i cienki czarny sweter. Do tego, tym razem, nie za kostkę czerwone trampki. Na sam koniec zrobiłam sobie wysokiego kucyka i pomalowałam rzęsy. Kiedy byłam gotowa, zeszłam na dół. Na śniadanie zjadłam kromkę z szynką i zostało nam jeszcze 15 minut, do umówionej wizyty u fryzjera, dla mnie to sporo czasu, ale moja mama zaczęła panikować, że za długo spałam i na pewno się spóźnimy.

- Możemy już iść! - krzyknęłam.

- O nie! Mamy tylko 15 minut! Musimy się niestety teleportować – powiedziała z przerażeniem. Każdy wiedział, że nienawidziła teleportacji, ale jeszcze bardziej nie lubiła się spóźniać.

- Jesteś tego pewna? - zapytał tata.

- Niestety .

- Miłej zabawy.

- Gotowa? - spytałam się matki.

- Tak.

~~♥~~

Po 5 minutach, byłyśmy już w środku, na początek poszła mama. Fryzjer oświadczył, abym przyszła za godzinę, no bo w sumie po co mam tyle czekać. Posłusznie wykonałam polecenie. Mama, dała mi 10 galeonów, żebym na Pokątnej coś sobie kupiła. Z uśmiechem poszłam po jakieś picie, zapłaciłam 3 galeony, więc postanowiłam się jeszcze rozejrzeć, zauważyłam nietypowy sklep, jakieś dziwne wynalazki, coś podobnego co chcieli założyć bliźniacy. Popatrzyłam przez szybę, a z momentem kiedy się odwróciłam wpadłam na kogoś, a mój napój wylądował na jego koszuli.

- Przepraszam, nie chciałam – zaczęłam się tłumaczyć.

- Patrz jak chodzisz... - powiedział chamsko, ale przerwał i popatrzył mi w oczy - Rose to ty? To przecież ja... - dopowiedział. A z tym momentem przypomniałam sobie, na kogo wylałam swoje jabłkowe picie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Rozdział dodałam wcześniej, ponieważ jestem chora i mam sporo czasu na pisanie. Och i bym zapomniała rozdział dedykuję mojej kochanej Black. Następny ukaże się za 2 dni, czyli w środę. Jeśli przeczytałeś/przeczytałaś zostaw komentarz !