5. „No cóż, rodziny się nie wybiera.”

~Perspektywa George'a, po odejściu Rose~

- To wy lubicie grać w quiddicha? - spytałem nie dowierzając.

- Tak, ja i Rosie zawsze jesteśmy pałkarzami lub bramkarzami, a wy? - spytała się mnie i Freda.

- My… jesteśmy pałkarzami - odpowiedział jej, na co ja kiwnąłem tylko potwierdzająco głową.

- Ale nas dużo łączy, najpierw lody teraz quiddich. A pro po stawiacie nam je – stwierdziła Carm.

- Niech Ci będzie – odpowiedzieliśmy wspólnie.

- A teraz, idziemy na górę,  co nie dziewczyny? - spytała się Carm, na co tylko Ginny i Hermiona pokiwały głową. - Zagrać w „Eksplodującego Durnia” - dokończyła.

- Chcecie zagrać? - spytała się Ginny.

Już Fred miał iść, kiedy dyskretnie szturchnąłem go, aby został i w ostatniej chwili odmówił. Na szczęście, Ron i Harry poszli za dziewczynami. Weszliśmy do naszego pokoju, gdy już tam byliśmy, mój klon odezwał się.

- Co jest?

- Nic... no może... ach, nie wiem od czego zacząć – z niewyjaśnionych przyczyn jąkałem się.

- Chyba wiem, o co Ci  chodzi. Chciałeś zaprosić Rose, ale stchórzyłeś – powiedział w pełni mnie rozszyfrowując.

- Nie... znaczy… tak.

- Jutro masz ostatnią szansę. Inaczej pójdzie z bratem albo co gorsza, pogodzi się z Mc ktokolwiek to jest – oznajmił.

- Masz rację – na co mój brat się trochę zdziwił.

- Ale... ale... mam? Przecież powiedziałem, że "co gorsza pogodzi się"... chwila moment... podoba Ci się … - powiedział.

- Nie... no coś ty! Po prostu, nie chciałbym sam pójść na ten bal – wykrztusiłem, próbując zdobyć się na obojętność.

- Ehh... mnie nie oszukasz ta 15-latka podoba Ci się – oznajmił, bez najmniejszego zawahania.

- A ty... wielki, odważny 16-latku, co zrobisz z faktem, że podoba ci się Carmen? - oznajmiłem, gdyż od razu zauważyłem, że między tą dwójką coś iskrzy.

- CO? Nie! Skąd niby to wiesz? - odpowiedział zaskoczony.

- Stary, jestem twoim bliźniakiem, wiem to i owo – z łobuzerskim uśmiechem odpowiedziałem na jego pytanie.

- Proponuję zostawienie tego tematu – powiedział z nadzieją w głosie.

- Dobra, a w sumie, skąd one potrafią się teleportować? My, jesteśmy rok starsi, a nie potrafimy – powiedział zasmucony Fred.

- Zapytamy ich później.

I tak zleciał nam czas do kolacji, zaczęliśmy gadać o wynalazkach, sklepie, słodyczach trochę o tym balu i walcu.

- Właśnie walc! Przecież my nie umiemy tańczyć - powiedziałem doznając olśnienia.

- Taa... jutro poprosi się dziewczyny.

A zaraz po kolacji, poszliśmy spać.

~Perspektywa Rose

Wracając do momentu gdzie skończyłam opowiadać jej punkt widzenia.~

               Teleportowałam się, nikogo nie było, „a to nawet dobrze” pomyślałam. Nie byłam głodna, ponieważ zjadłam obiad u Weasley'ów. Rozejrzałam się po całym domu i nic. Po czym, położyłam torby. Postanowiłam, że pójdę na krótki spacer. Moje plany zepsuł Mc, który widząc mnie od razu podbiegł.

- Idź sobie - powiedziałam nie mile.

- Przepraszam za Cristin! - zignorował mnie.

- I co, wszystko mi wyjaśniła. Nie muszę ciebie słuchać – oznajmiłam i już chciałam iść, ale mnie zatrzymał.

- Co mam zrobić? Zrobię wszystko.

- Nie obchodzi mnie to! Nie chcesz iść, to ja idę – odpowiedziałam i zauważyłam na polanie moją rodzinkę, która dobrze się bawiła na pikniku.

- Wiesz, że nie odpuszczę? Poza tym do walca potrzeba dwojga, sama nie zatańczysz.

- Wiem o tym, mam parę!
„Co ja plotę nie mam! Dobra idź już, idź. Prawa, lewa, pamiętasz! Bo znowu palniesz coś głupiego.”

- Doprawdy? A kto to? - dopytywał.

- Nie twoja sprawa – odpowiedziałam i już chciałam odejść gdy...

- Zaczekaj! Daj mi 5 minut proszę – zrobił minę zbitego psa.

- Niech Ci będzie. Masz 4 minuty 59 sekund. Później idę dalej.

Po wyznaczonym czasie przyszedł, trzymał w ręku czerwoną różę. A za nim szedł człowiek z gitarą  się ciepło uśmiechał. Zaczął mnie przepraszać, aż w końcu uległam. Nie byłam obrażalska, a już wcześniej chciałam go przeprosić za moje zachowanie. W końcu on, nic nie zrobił, ale jak usłyszałam imię Cristin złość powróciła.

- Czyli będzie tak jak dawniej? - zapytał.

- Jeśli tego chcesz, to tak? - odpowiedziałam uśmiechając się.

- Oczywiście, czyli jednak tańczymy ze sobą? - spytał, a w sumie trochę stwierdził.

- Niestety,  obiecałam to komuś innemu - „wiem nie obiecałam, ale... nie chciałam ujrzeć znowu ataku panny Fis”.

- Myślałem... a nie ważne... no nic próbowałem – uśmiechnął się.

- Słodki jak zawsze, a teraz muszę iść – powiedziałam i nie czekając na odpowiedź odeszłam. A w sumie teleportowałam się na polanę, gdzie moja kochana rodzinka odbywała właśnie piknik.

- No witam, witam. Nie ładnie tak beze mnie! - oznajmiłam, szczerząc się.

- Ehh... siadaj i jedz – powiedział do mnie Bill i wrócił do zaciętej rozmowy z moim wujkiem.

- Miły jak zawsze – przewróciłam oczami i zaczęłam rozmawiać z  wszystkimi.

~~♥~~

               Gdy dobiła jakaś 18 wszyscy radośni, wróciliśmy do domu. Jak zawsze, zaczęłam robić kawały co niezbyt podobało się to domownikom. Bo zawsze albo ktoś był z bąblami, albo kolorowy. Ale to leżało już w mojej naturze, a jej nie da się zmienić, nawet jakby ktoś bardzo się starał. Choć zwykle dostaję szlaban za moje dowcipy, ani mi się myśli, aby to rzucić. Pierwsze co zrobiłam, to podałam w formie cukierka środek, który przyciąga komary. Przez 30 minut, mój 17-letni braciszek latał jak potłuczony, ale nie tylko ja mam takie skłonności do kawałów. Zaraz po tym incydencie, Bill wlał mi do soku dyniowego, bezbarwny płyn na małpi ogon. I tak przez najbliższą godzinę chodziłam z przesłodką, dodatkową częściom mojego ciała, która zazwyczaj tam się nie znajduje. Nie obyło się też bez śmiechu i zdjęć na, których byłam ja i mój prześliczny, brązowy ogon.
 „No cóż, rodziny się nie wybiera”. 
Przed kolacją porozmawiałam z mamą. W ciągu tej, średnio interesującej rozmowy, dowiedziałam się, że babcia ma w drugiej połowie wakacji imieniny i razem mamy kupić jej prezent.
 „Ale jak w sierpniu to mamy jeszcze czas”.
Zjedliśmy na kolację jajecznicę. Po czym przypomniałam sobie, że nie powiedziałam Carmen, o której będę, więc szybko chwyciłam pergamin i napisałam na nim.

Jutro o 12. Sorki zapomniałam powiedzieć o której, więc piszę :*

 Rose.

Przyczepiłam list do Śnieżki i powiedziałam.

- Do Carmen Black – ta posłusznie pofrunęła w stronę Nory.

Za ten czas, zaczęłam czytać książkę. Nie byłam kujonem, choć nauka nie sprawiał mi większego problemu, no może wyjątkiem jest astronomia, czy wróżbiarstwo. Ale są wakacje, więc książki służą tylko dla "zabicia" czasu i to na pewno nie byłby podręczniki szkolne.
„Kto się uczy w wakacje? No może, Hermiona ma do tego skłonności, ale mi nigdy się to nie zdarzyło, wolę robić śmieszne psikusy niż ślęczeć nad lekturami”.

Zagłębiona w ciekawym świecie, przedstawionym w książce, nie zauważyłam kiedy Śnieżka wróciła z liścikiem przyczepionym do jej lewej nóżki. Rozwinęłam go i przeczytałam.

O 12 mnie nie ma, a w Norze są tylko bliźniaki. Mam nadzieje, że nie będziesz miała z tym problemu.

Carmi.

Szybko dałam sowie krakersa i odpisałam mojej przyjaciółce.

Myślę, że nie będziemy się nudzić do jutra.

 Rosie!

Wysłałam śnieżnobiałego osobnika z odpowiedzią. Sowa, po około 10 minutach wróciła i wleciała do klatki. Padnięta dzisiejszym dniem, tylko się przebrałam i zasnęłam w moim wygodnym łóżku. 

Tej nocy śnił mi się stary, opuszczony dom, a w nim trzy przeróżne drzwi. Jedne wrota było zniszczone, drugie nowe, a trzecie wielkie. Nie wiadomo, po co się tam znajdywałam, ale nie widziałam innego wyjścia. Byłam w pułapce. No nic, musiałam zaryzykować, otworzyłam pierwsze z brzegu i ...

----------------------------------------------------------------------------------
Mam nadzieję, że się podoba xD. Zostaw komentarz, jeśli przeczytałeś/przeczytałaś to naprawdę motywuję do pisania : ). I dziękuję za  równe 500 wyświetleń :D.