19. „Kobieto, chcesz żebym zawału dostała?”

              To było przerażające. Całe czarne z czerwonymi elementami przypominało kształtem coś podobnego do ręki. Tak, to była ta część ciała. Gdy tylko George zauważył, że panicznie się czegoś przestraszyłam wyłączył muzykę, przybliżył się i mocno mnie przytulił. Zdążył się przyjrzeć tej rzeczy i z nutką rozbawienia w końcu przemówił.
- Ci... nie bój się. To tylko nasz wynalazek. Sztuczne – wziął to do ręki i zaczął się tym bawić – widzisz ? Nawiasem mówiąc wszędzie tego szukaliśmy.

W końcu się uspokoiłam. „Przecież to nic takiego”.
- Dzięki.
- Za co mi dziękujesz?
- Nie wiem, może za to, że mnie uspokoiłeś i spróbowałeś po prostu pocieszyć.
- Na mnie zawsze możesz liczyć.

Nagle na strych wparowała Carmen. Jej oczy były pełne troski, tak jak oczy Weasley'a chwilę temu.
- Co Ci się stało? Kobieto chcesz żebym zawału dostała ? Co Cię tak przestraszyło?

Wiedziałam skąd to wie „ta głupia spinka była zapewne biała”.
- Dobra, dobra nie ważne już. Wszystko jest pod kontrolą, wracaj do sprzątania.
- Ale na pewno?
- Na 100 % lub więcej.

Mocno mnie uściskała i wybiegła.
- Skąd ona to wiedziała?
- Nasza taka słodka tajemnica, a teraz bierzmy się do pracy.
- Ale tu jest czarno !
- No właśnie. Ja zajmę się podłogą, a ty bierz ścierkę i zetrzyj kurz.
- Niech Ci będzie.

Szybko podeszłam do małego stosu rzeczy potrzebnych do sprzątania. Przy okazji z powrotem włączyłam radio.
Tym razem na Fun - We Are Young.
Później wzięłam mopa i zaczęłam myć podłogę. Weasley także wziął się do roboty. Po 2 godzinach, gdy podłoga zyskała swój pierwotny wygląd, a kurz powoli znikał z szafek opadłam zmęczona na kanapę. Która w prawdzie była nadal nie wyczyszczona, ale wygodna. Z zamiarem zaśnięcia, a przynajmniej zamknięcia oczu poczułam, że ktoś siada koło mnie i zaczyna mnie „dźgać” w żebra. Szybko otworzyłam zmęczone powieki i zauważyłam rozbawioną twarz George'a.
- Zgłupiałeś ?
- Możliwe, a teraz wstawaj jeszcze trochę i skończymy.
- A nie możesz sam?
- Nie.

Po czym wziął mnie na ręce.
- Puszczaj !
- Ale mi pomożesz.
- A to w sumie możesz mnie tak trzymać – uśmiechnęłam się łobuzersko.
- Okej.

Podszedł do jakiś szafek i po prostu zaczął je mną wycierać.
- Ejj... nie jestem ścierką !
- Za ładna, ale wiesz nie chciało mi się wracać.
- Głupek.
- No to co ? Przekonałem Cię ? Czy chcesz być czarna? No wiesz z tego co widzę zostały nam te 2 okna, kilka szafek, kanapa i zasłony do zawieszenia.
- Jakie?
- Stoją w kuchni.
- Serio ? No dobra postaw mnie i pomogę Ci.

Gdy już poczułam pod nogami stały grunt chwyciłam szmatkę i pomogłam rudemu w ścieraniu kurzu. Kolejna godzina, ale pokój wyglądał już przyzwoicie. Strych okazał się graciarnią. Co chwila znajdywałam rzeczy, na które George krzyczał „to tu to było!”. Znaleźliśmy mały pomarańczowy dywan, który dodawał uroku temu miejscu. Kanapa na której wcześniej leżałam okazała się być zielona. Wszystko nabrało kolorów, oprócz okien.
- A w sumie Carmen i Fred mieli się zająć oknami - odezwał się nagle George.
- No też prawda, no ale niech im będzie. Te 2 im odpuścimy.
- Yyy... nigdy się chyba nie przyzwyczaję.
- Do czego?
- No do tego jaka jesteś. Czasem miła, czasem nie. Uśmiechnięta i nie potrafisz się długo gniewać. Dodatkowo super pomocna.
- Carmen jakoś daje radę, lizusie - uśmiechnęłam się, bo co innego mogłam zrobić.
- Niby, a teraz idź po firanki, a ja zajmę się tymi jakże „czystymi” szybami.
- Dobra już idę.

Gdy zeszłam do kuchni zobaczyłam Carmen i Freda śmiejących się w najlepsze. Lekko brudni, ale kto by nie był po 3 godzinach sprzątania.
- Przecież nigdy nie zbiorą się na odwagę – powiedziałam szeptem pod nosem – Nie chce przeszkadzać – tym razem powiedziałam to wszystko dość głośno, aby mnie usłyszeli – ja tylko na momencik.

Chwyciłam różowe zasłony i pobiegłam na strych.
- Mam.

A gdy zobaczyłam George'a mocującego się z oknem zaczęłam się śmiać.
- To dziadostwo nie chce się otworzyć.
- Może dlatego, że otwierasz w złą stronę.

W domu Carmen było pełno takich dziwnych okien, które otwierały się w drugą stronę niż zwykle, więc wiedziałam co robić. Gdy udało mu się je otworzyć poruszył zabawnie brwiami i mruknął.
- Wiedziałem.
- Oczywiście.

Rozbawiona podeszłam do prawego okna i zaczęłam go czyścić. Gdy po 15 minutach było już w idealnym stanie na strych weszła Ginny.
- A wy co jeszcze nie skończyliście pierwszego zadania? A w sumie nieźle to wygląda.
- Już prawie. A ty co miałaś robić?
- Posprzątać pokój bliźniaków.
- Co ? - zerwał się bliźniak i omal nie wypadł przez okno.
- Uważaj ! - krzyknęłam.

Zignorował mnie i pobiegł zapewne do swojego pokoju. Gdy wrócił trzymał się za głowę i patrzył na Ginevrę morderczym wzrokiem.
- J..ja..jak mogłaś ?! Wszystko jest takie poukładane, a po naszych wynalazkach, „ani słychu ani widu”. Kobieto ! Kobieto... szykuj się na zemstę.
- Braciszku kochany.. wykonuję tylko to co kazała mi mama. Rose pomocy !
- A co ja mam zrobić ? George daj spokój, prooooooooszę – zrobiłam słodkie oczka.
- Dla..dlaczego Ci niestety uległem ?! Nie odpowiadaj, a ty młoda spływaj.

Już jej nie było, a ja cmoknęłam starszego bliźniaka w policzek.
- A to za co? - złość go już opuściła, a na jego twarzy pojawiło się zdziwienie.
- Posłuchałeś, pocieszyłeś … mam dalej wymieniać?
- Jeśli możesz – puścił do mnie oczko.
- Żartowniś – walnęłam go delikatnie w ramię.
- Au? Jak boli.. krwawię – mówił przez śmiech.
- No dobra nie wydurniaj się tylko chodź trzeba skończyć.

Chwyciłam różową firankę i weszłam na krzesło, ale i tak byłam za niska. Podskoczyłam i straciłam równowagę. Przewróciłabym się gdyby nie mój wybawca. Georgie chwycił mnie w ramiona i trzymał. Chyba nie miał najmniejszej ochoty mnie puścić. Podobało mi się to. Nasze twarze dzieliły milimetry. Były coraz bliżej, tak blisko pocałunku. Przeszkodziła nam Mionka.
- Chciałam pomóc, ale myślę, że sobie radzicie.

Gdy tylko zauważyliśmy jej obecność szybko odskoczyliśmy od siebie.
- Przepraszam, poniosło mnie – powiedzieliśmy równocześnie do siebie.

A napiętą atmosferę rozładowaliśmy śmiechem. I znowu było tak jak dawniej.
- Wiesz co, może je je zawieszę.
- Jak chcesz.

Po 10 minutach już wszystko było zrobione. Stanęłam przed drzwiami z rękami na biodrach. Rozejrzałam się po pokoju „okazało się, że ściany są błękitne”. Sufit wyglądał jak niebo. Wszystkie drewniane szafki na których były przeróżne pamiątki, zdjęcia, czy wynalazki bliźniaków świetnie pasowały do tego miejsca. I ta mała biblioteczka. Po prostu chciało się tu zostać. Ale z moich rozmyślań wyrwał mnie Weasley.
- Carmen i Fred zapewne już skończyli. Idziemy ?
- Tak, jasne.

Powędrowaliśmy w stronę salonu. Faktycznie siedzieli w wysprzątanym pokoju i rozmawiali w najlepsze.
- No dobra gołąbeczki, chodź stary po Harrego i idziemy do ogrodu.

Niechętnie Fred podszedł do brata i razem wyszli. Znacząco popatrzyłam się na Carmen, a ta jak gdyby nigdy nic wstała i poszła w stronę kuchni. Poszłam za nią, a do jadalni weszła ruda i szatynka.
- Może nam pomożecie?
- W czym ?
- W przygotowaniu obiadu - powiedziałam do dziewczyn.
- Nie ! - krzyknęli bliźniacy, Harry i Ginny – trzymajcie Granger z dala od kuchni.
- Ale dlaczego ? - zapytała z zaciekawieniem Black'ówna.
- No bo widzisz.. - zaczął Potter.
- Nie mamy na to czasu, Gin im opowie, a ty chodź – odezwał się bliźniak z blizną.

Wyszli, a ja z brązowooką czekałyśmy na wyjaśnienia. Widząc to Ginny zaczęła opowiadać co przydarzyło się szatynce, która nie wyglądała na zadowoloną.
- A więc Hermiona kiedyś próbowała nam zrobić śniadanie. Szło jej całkiem nieźle, można tak powiedzieć. Ale zapomniała wyłączyć piekarnika i jedliśmy spalone babeczki na deser. No w sumie z wierzchu były spalone, bo w środku surowe. Ale co zrobiła na śniadanie było jeszcze gorsze. Dodała cukru do kanapek z szynką i pomidorem, a soli do herbaty. Żeby jej nie urazić zjedliśmy po kromce i z niechęcią wypiliśmy napoje. Później przez tydzień chorowaliśmy i przyrzekliśmy, że Mionka już nie będzie nam robić takich niespodzianek.
- No widzisz Rosie, nie jesteśmy najgorsze - powiedziała cicho do mnie Carmi z uśmiechem na twarzy.

Panna Granger poczuła się najwidoczniej urażona, bo czym prędzej skierowała swoje kroki do pokoju dziewczyn. Widząc to Ginny szybko poszła za nią.
- Czyli zostałyśmy same. To co robimy ?
- Hym..  może spaghetti. Nigdy tego nie jedli, a twoja mama często to robi.
- Moja mama, dobrze powiedziałaś. Ja proponuję naleśniki.
- Może być.
Zaczęłyśmy robić ciasto, wszystko szło nawet dobrze. Smażyłyśmy i śmiałyśmy się cały czas. Gdy skończyłyśmy, wyciągnęłyśmy talerze. Nakryłyśmy do stołu i zaczęłyśmy nakładać naleśniki. Po chwili do jadalni weszli chłopcy.
- Nam z syropem klonowym – powiedzieli bliźniacy.
- Ja chcę z nutellą – odezwał się Harry.

Dziewczyny zdążyły już przyjść i usiąść, a nawet zacząć jeść. Chłopaki szybko ruszyli na górę się przebrać w sumie tak samo jak my. Gdy już byłyśmy odświeżone zeszłyśmy na dół i ujrzałyśmy Rona i Pana Weasley'a, którzy już wrócili. Cały dom był "ogarnięty". Jeszcze zostało posprzątać po posiłku, ale najpierw wypadało by go zjeść. Hermiona, która sprzątała w kuchni musiała ją jeszcze raz wymyć, po naszej naleśnikowej akcji. Gdy zajęłam miejsce koło Ginny polałam moje jedzenie syropem i zaczęłam je jeść. Po skończonym posiłku do przewidzenia było, iż Hermiona chwyci się sprzątania. Więc nie przeszkadzałam. Postanowiłam się przejść. Założyłam buty, cienką kurtkę, gdyż wiał wiatr i wyszłam na podwórko. Nie doszłam za daleko, bo dogonił mnie Georgie i chwycił za rękę. Przez co momentalnie się odwróciłam.
- Mogę się przyłączyć ?
- Pewnie.

Szliśmy tak powoli w ciszy. Dziwiło mnie dlaczego chciał się ze mną przejść. Był słodki, szczególnie kiedy się starał. Gdy usiadłam pod drzewem ten zaczął się wygłupiać. Chciał zrobić wszystko żeby mnie rozśmieszyć i mu się to udawało. Nagle przyleciała do mnie brązowa sowa. Odczepiłam od niej list i przeczytałam w myślach zawartość.

Hej Rosie !

Nie zapomniałaś mnie prawda?

Nie wiem czy się spotkamy przed twoimi urodzinami,

więc masz tu ode mnie prezencik.

Mam nadzieję, że się spodoba.

Nie ja wybierałem, ale póki wiem gdzie jest

to go daję.

Całuję Oscar 

Uśmiechnęłam się pod nosem, bo to jeden z nielicznych facetów z Drumstrangu, który nie zachowywał się jak palant. Wzięłam jeszcze pudełeczko od sowy, a Iskra szybko odleciała. Nie chciałam otwierać tego przy Weasley'u, więc schowałam go do kieszeni.
- Kto do ciebie pisał? - zapytał zaciekawiony siadając koło mnie.
- Nikt ważny – uśmiechnęłam się, oparłam głowę o ramie bliźniaka i zaczęłam pogrążać się we własnych myślach.
- Ej.. mała.. jest dopiero 17, a ty mi tu uśniesz.
- Tylko nie mała. No jak Ci się tak śpieszy to chodź.

Nie chciało mi się ruszać, ale no dobra niech będzie. Poszliśmy w stronę Nory. Gdy tylko przekroczyliśmy próg domu w salonie siedziała Mionka z jakąś książką. Podeszłam do niej. A rudzielec szybkim krokiem skierował się w stronę swojego pokoju.
- A ty znowu czytasz ?
- Tak, a co tam masz ?
- A skąd ty to..

Zauważyłam, że faktycznie część pudełeczka wystaje mi z kieszeni.
- Nic takiego - dokończyłam.
- No nie bądź taka pokaż - próbowała mnie przekonać.
- A o co chodzi? - do pokoju „wparowała” Carmen.
- Rose ma jakieś dziwne pudełeczko i nie chce nam pokazać.
- Żaden problem – wyrwała mi prezent.
- A ja to już nie mam nic do powiedzenia? - próbowałam wyglądać na oburzoną.
- Nie – zaśmiała się Black'ówna.

Gdy zobaczyła co jest w środku nagle jej źrenice powiększyły się, a oczy wyglądały jakby właśnie miały wypaść.
- Co to ? - podbiegła do niej Hermiona i zrobiła to samo co Carmen przed sekundą.
- Sama tam nie zaglądałam, pokażcie.
- Najpierw powiedz od kogo - oznajmiły wspólnie.
- Niech wam będzie od Oscara.

Po czym moim oczom ukazały się przepiękne kolczyki z rubinem. W złotych oprawkach, kształtem przypominał kwiatka. Małe, ślicznie przyozdobione.
- Czyli możesz mi już oddać te moje? - zapytała z uśmiechem Carmen – ale nie krępuj się, te też mogą być.
- Zapomnij. A i zaraz Ci je przyniosę.

Chwyciłam szybko kolczyki, tak aby ich nie podkusiło coś z nimi robić, po czym poszłam w stronę pokoju Ginny. Która siedziała na łóżku i przeglądała czasopisma. Gdy im się przyjrzałam zauważyłam, że są moje.
- Ej..
- A no tak – zrobiła minę niewiniątka – pożyczam.
- Niech Ci będzie - pokręciłam głową z politowanie.
Następnie wygrzebałam z torby małą reklamówkę z kolczykami od Carmen i szybko ruszyłam na dół.
- Masz.
Ona tylko się uśmiechnęła i szybko je założyła. Stały się w kształcie serca, a dodatkowo czerwone.
- Ktoś się zakochał – uśmiechnęłam się lekko.
- Co? A nie, nie prawda. Może w coś zagramy ? - zrobiła szybki unik i zdjęła je "migiem", chowając do reklamówki.
- Eksplodujący Dureń ? - zaproponowała szatynka.
- Okej,  no to zawołaj resztę – powiedziałam.

Mionka zniknęła z naszego pola widzenia, a ja szybko założyłam swój prezent. Kiedy poszłam odłożyć pudełko zauważył mnie Fred. I moją nową zdobycz.
- Kolejny prezent od adoratorów? Ile już ich masz?
- Ani jednego, Panie ciekawski.

Szybko rzuciłam puste opakowanie na łóżko i zeszłam na dół. Usiadłam koło George'a. Gdy tak graliśmy nagle usłyszeliśmy huk. W pokoju pojawiła się prawie nieprzytomna pani Weasley. Ledwo ustała, ale po chwili zemdlała.

-------------------------------------------------------------------------------------------
Uważam, że za słodko się zrobiło. A przy czym nudno, więc stąd ta końcówka.
Rozdział dedykuję Lexie L i Black.
Beznadzieja wiem.. ale nie miałam pomysłu :/
Pozdrawiam ;D