18. „Zakochany wariat.”

                Zobaczyłam brunetkę patrzącą na mnie z troską. Byłam kompletnie zbita z tropu. Po co Carmen się teleportowała do mnie?! I dlaczego wyglądała jakby nie spała całą noc.

- Przepraszam.. Nie mogłam wcześniej. Opowiadaj.

- Ale o co chodzi? Jestem w ukrytej kamerze? I dlaczego wyglądasz jak sto nieszczęść?

- No dobra najpierw odpowiem na twoje pytania. Pamiętasz jak 2 dni temu wspominałam, że muszę sprzątać w domu?

- Iii?

- Właśnie jak skończyłam wyglądałam jak czarne coś. Później wyszukali mi nowe zadania. Chciałam pojawić się wcześniej, ale najpierw musiałam to zrobić.

- Ale co się stało?

- To ty mi powiedz.

- Skąd wiesz, że jest mi smutno?

- Przez to – wyciągnęła wsuwkę z włosów - Jest szara.

- Zapomniałam o tym.

Był to jeden z naszych wynalazków. Przez to rozumiałyśmy się bez słów. Obiecałyśmy sobie, że nie będziemy mieć przed sobą tajemnic, no i trzeba będzie dotrzymać słowa.

- Wszystko ci powiem, ale daj mi się najpierw ubrać.

Po czym wstałam i wzięłam jeansowe spodenki, zieloną bluzkę i trampki. Szybko wykonałam poranną toaletę, uczesałam się w wysokiego koka i lekko pomalowałam. Gdy już wyszłam Carmen wyglądała normalnie. W swoich żółtych spodenkach, balerinach i fioletowej bluzce z napisem „Don't worry be happy”. „Zapewne się teleportowała”. Mionka i Ginny jeszcze spały, więc mogłyśmy spokojnie pogadać. Jest moją najlepszą przyjaciółką, dlatego najlepiej rozmawia mi się właśnie z nią. Nawet kiedy raz na 100 lat się na siebie pogniewamy może to trwać nie więcej niż dzień.

- Już jesteś. Siadaj i mów.

Posłusznie usiadłam po turecku na łóżku tuż obok Blackównej. Zaczęłam opowiadać o wszystkich moich uczuciach i wydarzeniach z ostatnich dni.

- Ty się zakochałaś. I to w George'u.

- Nie wiem co czuję.

- Ale ja wiem, a ty przecież zdajesz sobie sprawę, że znam Cię jak nikt inny.

- Nawet jeśli, to nic nie znaczy. Ehh... nie dość, że się pokłóciliśmy to on i tak nie darzy mnie żadnym uczuciem po za przyjaźnią. Zamierzam odpuścić.

- Nie poddawaj się. Może zmieni zdanie.

- Pożyjemy, zobaczymy - uśmiechnęłam się w końcu.

- A widzę na twojej twarzy uśmiech. Jestem cudotwórcą.

- I w dodatku skromnym.

- No jak by inaczej.

Zaczęłyśmy chichotać.

- No dobra ja już będę lecieć.

- A śpieszysz się gdzieś ? - zapytałam.

- Nie, ale nie chcę przeszkadzać.

- E tam... dziś sprzątanie. A dodatkowa para rąk się zawsze przyda.

- No niech Ci będzie, a teraz chodź, bo wszystkich pobudzamy. I spójrz wsuwka jest fioletowa, czyli trochę Cię pocieszyłam.

- Może odrobinkę.

Wyszłyśmy z pokoju. Popatrzyłam na zegarek wskazywał o wiele za wcześnie niż chciałabym.

- Zwariowałaś obudziłaś mnie o 6!

- Martwiłam się.

- To słodkie, ale i tak to za wcześnie.

Gdy doszłyśmy do kuchni zauważyliśmy panią Weasley.

- Witajcie, o Carmen miło Cię widzieć.

- Dzień dobry – odpowiedziałyśmy równocześnie.

- A dlaczego pani tak wcześnie wstała ?

- Za niedługo wychodzę, a chciałam przygotować śniadanie. O nie mam 15 minut spóźnię się.

- Niech się pani nie martwi, Carmi pomoże nam w porządkach. A teraz zrobimy śniadanie.

- Dziękuje dziewczynki.

I już jej nie było.

- No to co robimy ?

- Może jajecznicę ? - zapytałam, bo w sumie nie byłyśmy najlepsze w gotowaniu.

- Jestem za.

Później wyciągnęłyśmy patelnie, nakryłyśmy do stołu, a gdy już miałyśmy zaczynać robić posiłek usłyszałyśmy, że ktoś schodzi ze schodów. Zauważyłam, że przypala nam się jajecznica, więc momentalnie się odwróciłam za to Carmen wpatrywała się w osobę na schodach jak w obrazek.

- Cześć – powiedziała entuzjastycznie – Fred?

- Yyyy... hej... a co wy tu robicie ?

- Śniadanie – odpowiedziała Black'ówna – a co trzymasz za plecami?

W tym momencie odwróciłam się. Faktycznie miał coś za plecami „ale co?”.

- Ja ? Nic.. ten... no... George mnie woła... - gadał jak potłuczony.

- Naprawdę, ja nic nie słyszę. - odezwałam się z tym swoim łobuzerskim uśmiechem.

- Za moment wracam – po tych słowach szybko pobiegł na górę.

- A temu co ?

- Nie wiem, ale kończmy to już i wołajmy wszystkich. Umieram z głodu.

Szybko nałożyłyśmy odpowiednie porcję i weszłyśmy na górę z zamiarem obudzenia domowników. Było wcześnie, ale jajecznica nie może wystygnąć. Poszłam do pokoju Ginny i szybko zrzuciłam rudowłosą i szatynkę z łóżek. Te tylko coś powiedziały niezadowolone pod nosem i szybko poszły się ubrać. Bliźniaków nie trzeba było budzić, więc weszłam do pokoju Rona. Gdy zobaczyłam jak Carmen próbuję obudzić Weasley'a chciało mi się śmiać.

- Nie gap się tak, tylko mi pomóż – oznajmiła już lekko wkurzona brunetka.

- No już idę, ty wybudź Rona, a ja Harrego.

Na co tylko bezsilnie przytaknęła i zaczęła go bić poduszką. Teraz ja podeszłam do wybrańca i ściągnęłam z niego kołdrę. Ten tylko rozejrzał się nieobecnym spojrzeniem i poszedł spać dalej. No to usiadłam koło niego i szepnęłam.

Ginny czeka na dole, wygląda na niezadowoloną.

Potter tylko zerwał się z miejsca i poszedł do łazienki. A ja wymruczałam po nosem

Zakochany wariat.

Wszyscy się przygotowywali, a Carmi wciąż budziła Rona, który jak się okazało tylko się z nią droczył. Gdy zeszłam na dół przy stole znalazłam tylko młodszego bliźniaka. Wciąż byłam na niego lekko zła, bo przecież bez powodu wraz z George'm potraktowali mnie chamsko. Usiadłam na swoim miejscu, a gdy tylko chciałam zacząć jeść odezwał się Fred.

- Przepraszam, nie powinienem Cię tak traktować. To George'owi coś szczeliło do tej pustej łepetyny, a ja tylko starałem się trzymać „kodeks braterski” 

- Jaki kodeks?

- Nie ważne, wybaczysz mi?

- No dobra – nie mogłam się na niego długo gniewać, szczególnie gdy zrobił przy mnie te swoje słodkie oczka.

- Czyli już jest dobrze?

- Tak – na dowód pocałowałam go lekko w policzek.

Niestety to moje wyczucie czasu. Wiedziałam, że Freddie podoba się Carmen, a to był nie winny przyjacielski buziak. Ale z jej perspektywy mogło wydawać się na coś więcej. Akurat to zobaczyła w dosłownie minutę zrobiła się czerwona na twarzy szybko do niej podbiegłam i chwyciłam za rękę. Znajdywałyśmy się aktualnie w salonie.

- Nie chce z tobą gadać, wiesz, że on mi się podoba.

- Ale to nic takiego, on mnie przeprosił. A ja na znak, że się nie gniewam pocałowałam go w policzek.

- Na pewno?

- Nie wierzysz mi ?!

- No wierze, wierze.

Gdy już jej twarz wyglądała normalnie weszłyśmy z powrotem do jadalni. Wszyscy już tam byli, koło mnie siedział Harry, który jak tylko mnie zobaczył przemówił.

- Nie czekała.

- Łups... - ten mój najsłodszy uśmiech – inaczej byś nie wstał.

Zaczęłam chichotać, ale szybko się opanowałam i kontynuowałam jedzenie posiłku.

Lekko spóźniony do jadalni wszedł pan Weasley.

- Dzień dobry – wszyscy chórem przywitaliśmy Arthura.

Gospodarz tylko się uśmiechnął.

- Aye diobere – powiedział Ron z pełną buzią.

- Nie mów, jak masz jedzenie w tej swojej paszczy - jak zawsze odezwała się "prosto z mostu" Carmen.

- Milutka.

- Ale skuteczna.

Po tej krótkiej wymianie zdań zaczęłyśmy się śmiać. Gdy skończyliśmy jeść Mionka i Gin szybko zaczęły sprzątać. A Ron z panem Weasleyem wyszli. W momencie kiedy chciałam iść po listę i podzielić obowiązki między też nowo przybyłą. Moją rękę chwycił George.

- Możemy pogadać ?

- Nie wiem, jak chciałam to byłeś jaki byłeś.

- Nie marudź tylko chodź.

- No niech Ci będzie.

~Perspektywa George parę godzin wcześniej.~

Nie co ja gadam nie mogę się poddać puki jest chodź trochę nadziei. Jakoś ją przekonam. Nagle do pokoju wszedł Fred.

- I jak pogodziliście się?

- Nie, no bo ja... nie ważne pomożesz bratu, prawda?

- Zależy w czym, ale wiesz, że ja za tobą murem.

- Dzięki.

Zacząłem objaśniać mój plan pogodzenia się.

- Czuję, że będzie w niebo wzięta – odezwał się Freddie.

~No to wracamy tam gdzie skończyłam perspektywę Rose.~

„Coś knuję, ale niech mu będzie”. Wyszliśmy na podwórko. Zaprowadził mnie do jakieś ławki. Więc posłusznie na niej usiadłam.

- Lubisz Romea i Julię ?

- Nie zbyt, Hermiona bardziej. - myślałam, że mu oczy ze zdziwienia wyjdą.

- Ale znasz na pamięć. Słyszałem jak recytujecie, ale poszedłem później, bo nie chciałem podsłuchiwać.

- Do czego zmierzasz?

- Teraz? Sam nie wiem, czas na plan B.

- Plan A to?

- Romea i Julia, no ale cóż... poczekaj chwilę.

To takie słodkie w jaki sposób chce mnie przeprosić. Po jakiś 5 minutach przyszedł do mnie, chowając coś za plecami.

- Czy to jest to coś, co wcześniej trzymał Fred?

- Tak, miał to schować, ale wy mu nie dałyście. No dobrze Rosalie Martin czy zechciałabyś przebaczyć takiemu skończonemu idiocie ? Bardzo mi na tym zależy.

Zza pleców wyciągnął niebieskie pudełeczko.

- Skąd wiedziałeś, że to mój ulubiony kolor?

- Mam swoje źródełka – uśmiechnął się łobuzerko – a teraz zobacz co jest w środku.

Otworzyłam pudełko, a moim oczom ukazał się dziwny złotawy pył.

- Weź to na rękę i dmuchnij.

Gdy tak zrobiłam ujrzałam przepiękne zwierzęta. Zaczęły krążyć koło mnie zmieniając kształt i kolor. To było nie zapomniane zjawisko. Później pojawiły się jakieś krajobrazy, widoki po prostu nie do opisania.

- Śliczne – tylko tyle zdążyłam wydukać gdy już wszystko wróciło do normalności.

- Resztę zachowaj na później na pewno sprawi, że się uśmiechniesz tak jak dzisiaj. A więc przeprosiny przyjęte?

- Tak się postarałeś i jeszcze pytasz? Oczywiście, że Ci przyjęte – odłożyłam przedmiot i mocno go uściskałam.

Za mocno, bo spadliśmy z ławki, ale cały czas się śmiejąc. Cmoknęłam go jeszcze w policzek i wstałam.

- A teraz wracajmy, czas na sprzątanie – oznajmiłam. Niechętnie poszedł za mną.

Gdy tylko weszliśmy do Nory zauważyliśmy Carmen w środku całego zamieszania.

- A co się tutaj dzieje? - zapytał zaciekawiony George.

- Carmen opowiada jak i dlaczego tu jest - odpowiedziała Ruda.

- No to z przyjemnością posłucham.

- Już skończyłam, teraz bierzmy się do roboty. Ale chwila, moment pogodziliście się?

- Tak – oznajmiłam uradowana całą sytuacją.

Szybko pobiegłam na górę odłożyć prezent i wziąć listę.

- A więc bierzemy się do pracy. Bliźniacy i Carmen łaskawie do mnie podejdą, podzielimy się obowiązkami.

Carmi szybko wyrwała mi listę i uważnie ją przeczytała.

- Ja z Fredem zajmiemy się salonem i oknami. Wam zostawiamy strych. Później razem z Rose przyszykujemy obiad,a w w tym czasie zajmiecie się gnomami. Stoi?

- Okej, no to chodź Georgie po potrzebne przedmioty.

- Georgie? Podoba mi się to – uśmiechnął się na co ja tylko przewróciłam oczami.

Gdy już mieliśmy wszystko weszliśmy do niemal czarnego pomieszczenia.

- Czeka nas DUŻO pracy – oznajmił George z krzywym wyrazem twarzy.

- Jak zaczniemy teraz to się szybko uwiniemy.

- Dobra, ale z muzyką.

- To przynieś radio.

Po chwili na strychu było już biały przyrząd, który wyglądał dziwnie na tle tego kurzu. Akurat gdy chłopak tylko podłączył urządzenie zaczęła się piosenka 

Eda Sheerana – Give Me Love.

- Mogę panią prosić?

- Oczywiście – podałam mu rękę i zaczęliśmy tańczyć w rytm muzyki.

Niestety przewróciłam się, a gdy próbowałam wstać zobaczyłam coś przez co zaczęłam krzyczeć.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział mi się podobał, a jak wam ?

Pisałam go z tak dobrym humorem, że musieli się pogodzić :D

Dedykacja? Hym myślę, że dla wszystkich. Moich kochanych czytelników. Uwielbiam was :D

A takie pytanko kogo mam informować o nowych rozdziałach?

Pozdrawiam :)