17. „Nigdy nie zrozumiem mężczyzn.”

~Przeżyjmy ten dzień od początku,

ale tym razem zacznę z perspektywy Rona~

- Wstawać! Za godzinę śniadanie – budziła wszystkich Mionka.

- To sporo czasu daj spać! - krzyknąłem.

Na moje nieszczęście to zadziałało jak płachta na byka. Przyszła do naszego pokoju z wiadrem wypełnionym lodowatą wodą. Po prostu jak gdyby nigdy nic wylała go na mnie.

- Na orzeźwienie – powiedziała i uciekła.

Nie miałem najmniejszej ochoty jej gonić, chodź w środku się po prostu gotowałem. Opanowałem się jednak, a gdy zszedłem z łóżka chwyciłem czyste ubrania i skierowałem się do łazienki. Kiedy już byłem gotowy wróciłem do pokoju, aby się jeszcze na chwilę położyć. Zapomniałem jednak, że mam mokre łóżko. Spojrzałem zatem na Harry'ego, który był suchy i jeszcze spał. „To nie sprawiedliwe”. Zepchnąłem go z łóżka, a po chwili i on był gotowy. W końcu zeszliśmy na dół. Zobaczyłem Rose w objęciach Georga. Dziwnie to wyglądało, gdyż nie byli żadną parą ani nic... chyba. Z moich zamyśleń wyrwał mnie Fred. Gdy tylko go zobaczyłem nie mogłem się powstrzymać od śmiechu.

- Co Ci się stało? - zapytał rozbawiony Harry.

Później pojawiła się Ginny, a Fred wyglądał na coraz bardziej zdezorientowanego.

- Ale o co chodzi?

- A widziałeś się dzisiaj w lustrze? - zapytałem.

- Nie a co? - podszedł się przeglądnąć, gdy tylko zobaczył swoje odbicie zrobił się kompletnie czerwony. W tamtym momencie myślałem, że po prostu pęknę ze śmiechu.

Zaczęła się bójka. Na samym początku wygrywałem , ale gdy dostałem bitą śmietaną po twarzy straciłem prowadzenie. Jeśli można to tak nazwać. Wszystko się uspokoiło gdy do kuchni weszła matka, po prostu wyglądała jakby miała dostać zawału. Aby jej jeszcze bardziej nie denerwować szybko poszliśmy się umyć. Ja, Harry i George wyrobiliśmy się w niecałe 5 minut. Natomiast Fred co chwila przeklinał pod nosem nie mogąc zmyć okularów, brody, nosa i „stylowych” wąsów. W przeciwieństwie do niego z naszych twarzy nie schodziły uśmiechy. Zeszliśmy na dół, a gdy usiadłem do stołu słyszałem jak mama próbuję przywrócić Fredowi poprzedni wygląd. Udało się... tak jakby bo był cały czerwony tym razem nie ze złości. Na początku obrzucił nas morderczym spojrzeniem, ale później mu przeszło. Znowu panowała przyjemna atmosfera. Zaczęły się rozmowy na temat wypadu nad jezioro, ale tylko dla dziewczyn. Gdy tylko wyszły poszedłem do Harry'ego.

- Mogę pożyczyć pelerynę niewidkę?

- Ale po co 

- Nie ważne, pożyczysz?

- Jest na górze.

Poszedłem do naszego pokoju i chwyciłem pelerynę. Później wyszedłem z Nory i skierowałem się w stronę jeziora. „Ale po co ja tam w ogóle idę?!, no przecież, aby ją spotkać. Nie.. nie ale ja się nie mogłem zakochać. Hermiona to tylko Hermiona. I ostatnią, rzeczą jaką chciałbym stracić to jej przyjaźń.” Kiedy skończyłem prowadzić ten monolog zauważyłem, że byłem już na miejscu. Nie słyszałem nic. Chciałem podejść bliżej, ale Rose zaczęła krzyczeć.

Ron Weasley strasznie mi się podoba!

To było takie zaskoczenie, że aż się wywróciłem. Najwyraźniej to usłyszała i szybko do mnie podeszła. Na szczęście miałem pelerynę niewidkę, dlatego mnie nie zauważyła. Wróciła do Ginny i Hermiony. Ale przecież ja nie mogę jej się podobać. Pośpiesznie wróciłem do domu. Z jednej strony byłem przerażony, a z drugiej cieszyłem się jak dziecko, że ktoś mnie zauważył. „Ale dlaczego akurat ona ? Jest ładna, bystra, odważna i ma poczucie humoru. Ale mimo tych cech muszę przyznać, że podoba mi się ktoś inny.” Rozmarzyłem się, było to za bardzo widoczne dla innych.

- A ty co się tak szczerzysz? - zapytał George.

- Myślę.

- Ty?! No to ciekawe o czym.

- Nie o czym tylko o kim. O Rose - powiedziałem krótko. Twarz mu pochmurniała.

- Stary, nie masz u niej szans.

- Nie chce mieć. Tylko najwidoczniej ja się jej podobam.

- Od kiedy z ciebie taki kawalarz? Jestem pewien, że nie zwróciła na ciebie uwagi.

- Zapytaj się dziewczyn. A co, niby ty masz szansę? - nie wiem dlaczego, ale lekko się zdenerwowałem.

- Większe niż ty!

- Śmieszne, kolejny żart. Zrozum ona woli mnie!

- Odszczekaj to!

- Nie!

Chciałem odejść, zachować się dojrzale. Ale on nie... rzucił się na mnie. A gdy już chciałem mu oddać przybiegła matka i nas rozdzieliła. Na szczęście to mu się dostało.

- George Weasley co Ci strzeliło do głowy?! Masz mi to natychmiast wyjaśnić!

- Bo... nie ważne.

- Później  przydzielę Ci większą ilość obowiązków niż myślałam. A ty Ronaldzie cieszę się, że zachowałeś się w miarę dojrzale i nie pobiłeś brata. Ale sprowokowałeś go dlatego jutro będziesz pomagał ojcu. I bez dyskusji ! - po czym odeszła.

Po Georgu można było wywnioskować, że nie był zadowolony. A razem z nim Fred, który już mnie piorunował wzrokiem. Za to ja się cieszyłem, że będę pomagał ojcu, co oznacza iż nie będę musiał sprzątać. I tak atmosfera napięta była aż do przyjścia dziewczyn. Albo jeszcze dłużej. W końcu po obiedzie zaczepiłem ją.

- Możemy pogadać?

- Pewnie.

~Już wiecie o co poszło i kto podglądał,

A teraz perspektywa Rose tam gdzie skończyłam~

Nie wiem dlaczego, ale bałam się tego co usłyszę. Ostrożnie poszłam z nim do pustego salonu. I usiedliśmy na kapie. W końcu po 3 minutach ciszy nie wytrzymałam.

- O co chodzi?

- Bo.. Ja … - no chyba nie wyzna mi miłości. „Prawda?! Zawału dostane niech gada szybciej.”

- Przerażasz mnie, mów co Ci leży na sercu.

- Ojć.. już mówię. Bo dziewczyny zwykle jak są same to rozmawiają o chłopakach.

- Iii?

- Poczekaj. Pomyślałem, że dowiem się co o mnie myśli Hermiona.

- Podoba Ci się Mionka? - z radości uściskałam go z całej siły.

Oczywiście do salonu weszli w tym momencie bliźniacy. Widząc mnie przytulającą Rona mogli sobie wiele pomyśleć. Od razu wyszli a ja chciałam biegnąć i wyjaśnić wszystko, ale po co?! Przerwałam rozmyślania i wróciłam na swoje miejsce koło Rona.

- No w sumie. Ale to nie wszystko. - zaczerwienił się jakby się krępował, denerwował.

- Już wszystko rozumiem – uśmiechnęłam się – słyszałeś jak mówię, że mi się podobasz.

- Tak.

- Pominąłeś najważniejszą część. Wcześniej gadałam, że wyznanie np. tobie, że się podobasz komuś to nic trudnego.

- Naprawdę? To świetnie.

- A co taki ogr jak ja Ci się nie podoba?

- Przestań, jesteś śliczna. Ale...

- Oj.. nie przejmuj się żartowałam.

- Nie zatrzymuje Cię.

- Ale nigdzie mi się nie śpieszy.

- A nie chcesz wyjaśnić bliźniakom, że to tylko zwykłe nie porozumienie?

- Nie, a w sumie jak będą ciekawscy to się sami zapytają. Ty też nic nie mów.

- Jak sobie chcesz.

Uznałam, że skończyły nam się tematy do rozmowy, więc poszłam do pokoju Ginny. Gdy tylko weszłam Mionka zaczęła zadawać mnóstwo pytań.

- O czym gadaliście? Dlaczego z tobą rozmawiał? O co chodzi?

- Spokojnie. Rozmawialiśmy jak przyjaciele.

„No przecież nie powiem jej że on czuję coś do niej. Nie chce mieć w nim wroga. Chodź może pomogę, ale nie teraz, kiedy będą gotowi”.

- Ach.. nie wspominał o mnie?

- Nic ważnego.

- No dobra tu masz listę co jutro masz zrobić. Nie zazdroszczę pracujesz z George'm i Fredem.

- A dlaczego?

- Bo oni się obrazili na wszystko i na wszystkich.

- To kiepsko.

Podały mi listę, a ja zaczęłam czytać ją w myślach.

- Posprzątać strych.

- Salon ma błyszczeć.

- Okna umyć.

- Przygotować obiad.

- Ale dlaczego obiad ? - zapytałam.

- Bo mama wyjeżdża do ciotki na dzień i zostawia nas z tym – wytłumaczyła Weasleyówna z widocznym niezadowoleniem.

- Okej, ostrzegam nie będzie za pyszny, ale będzie – uśmiechnęłam się łobuzersko.

Na co zaczęłyśmy się śmiać.

- I jak przeczytasz listę masz zanieść różdżkę mamie.

- Ale.. no dobra.

- Posprzątać po posiłku.

- Gnomy (tutaj kochanieńka zamiast ciebie będzie Harry).

- Trochę jest tych zadań.

- Oj.. to jest nic George ma więcej. - odezwała się panna Granger.

- A no tak.. no nic idę odnieść różdżkę.

Wyszłam i skierowałam się w stronę państwa Weasley. Gdy tylko zauważyłam panią Weasley oddałam jej różdżkę i skierowałam się w stronę pokoju. Gdy weszłam posiedziałam chwilę, aż zaczęto wołać na kolację. Posłusznie zeszłam do jadalni i zajęłam miejsce. Nie chciałam siedzieć koło bliźniaków, bo byli … inni niż zwykle. Ich radosne ogniki znikły jak bańka mydlana. 

„A jeszcze rano tryskali radością, przynajmniej George”.

No nic w spokoju zjedliśmy kolację, żadnych śmiechów, ani wygłupów. Nagle przypomniałam sobie o mojej sowie, więc w mgnieniu oka poszłam na górę, aby wypuścić Śnieżkę "w końcu musi coś jeść" . I wróciłam. Nikogo już nie było. Oprócz Molly, która sprzątała po kolacji.

- Pomogę pani.

Wzięłam talerze i zaczęłam zmywać. Szybko się uwinęłam i poszłam na górę. Po drodze minęłam pokój bliźniaków. I chodź mówiłam, że nie będę nic wyjaśniać, bo i tak ich to nie obchodzi, to tak się nie da. Chciałam się dowiedzieć o co chodzi. Lekko zapukałam i gdy usłyszałam ciche.

Idź sobie postanowiłam wejść.

- Mogę ?

- Nie słyszałaś ?

- Może i tak, ale nie odejdę puki nie dowiem się o co chodzi.

- To ja za chwilę przyjdę – powiedział Fred i już go nie było.

- No powiedz, ulży Ci. - usiadłam koło niego i złapałam go za rękę.

- Nie rozumiesz? Nie ! - szybko wyrwał się z mojego uścisku, jakbym go czymś poparzyła.

- Musisz być taki chamski? Chciałam Ci tylko pomóc.

Poczułam, że jego słowa coraz bardziej ranią, więc postanowiłam po prostu wyjść.

~Perspektywa Georga~

Wszystko się sypie. Zrobiła mi tylko nadzieję. A w sumie nawet nie. Po prostu była miła i uśmiechnięta. No super zakochałem się w dziewczynie, której podoba się Ron. Może mam po prostu odpuścić. Już sam nie wiem. Chyba.

~Perspektywa Rose~

Chciałam jedynie pomóc. Nie wiem myślałam, że mi się zwierzy. W sumie nic do mnie nie czuję. To nie ma sensu. Chyba odpuszczę. Miłość, nie to za duże słowo dla tego uczucia to zauroczenie jest okropne. Nie rozumiem go. „Nigdy nie zrozumiem mężczyzn”.

Z jednej strony zachowuje się jak przyjaciel, a później po prostu jak skończony idiota. Nim się obejrzałam byłam przed pokojem Gin i Miony.

Bez słowa przebrałam się w letnią piżamę i poszłam spać. Miałam piękny sen. Polana tylko ja, moi przyjaciele i rodzina. Wszyscy radośni i uśmiechnięci. To czego zawsze chciałam. Podejrzanie szczęśliwi byli także  moi bracia. George wraz z Fredem, robili jakieś zwariowane kawały. Carmen i ja leżałyśmy i przyglądałyśmy się tej scenie. Po prostu żyć nie umierać. Ale w końcu trzeba było zejść na ziemię. Obudzono mnie. Na początek myślałam, że na śniadanie. Ciekawość jednak sięgnęła zenitu. Otworzyłam oczy i to co zobaczyłam zamurowało mnie. Dla pewności jeszcze raz przetarłam oczy. Co się okazało to co zobaczyłam nie zniknęło, czyli to prawda. Ale jak?!

----------------------------------------------------------------------------------------------

Dedykacja dla Herminji Weasley i Liley.

A takie pytanie dla Pinkie Pie czy ja jestem aż tak przewidywalna?

No nic mam nadzieję, że się podobało xD

Zostawcie komentarz to dla was tylko minuta, a dla mnie wiele znaczy.

Pozdrawiam :) !