30. „Życie, to popaprany labirynt, w którym tylko nieliczni znajdują wyjście.”

~ Cofnę się do momentu, gdzie zostawiłam Rose.

W tym samym czasie, Carmen i Fred zaczynają swój piknik. ~

                  Spojrzałam na zegarek, wiszący w bibliotece. Mimo że dobrze gadało mi się z Luną, zdałam sobie sprawę, że umówiłam się z Georgem. A na dodatek byłam już spóźniona.
- Wybacz mi, ale muszę już iść.
- Pewnie, idź. George czeka – uśmiechnęła się.
- Skąd wiesz, że mam zamiar spotkać się z nim ? - zapytałam.
- Przeczucie.

Przewróciłam oczami i pobiegałam w stronę dziedzińca głównego. Po drodze potrąciłam kilku uczniów, a obrazy krzyczały, jaka ja jestem niewychowana. Ale nie obchodziło mnie to, zbytnio. Kiedy już byłam na miejscu, nie zauważyłam chłopaka, więc rozejrzałam się po okolicy. Piękne, rozłożyste drzewa, lśniąca zielona trawa, różnego rodzaju kwiaty, które ozdabiały teren. A gdy się odwróciłam zobaczyłam masywny zamek Hogwart. Czego chcieć więcej ? No, może pewnego rudowłosego chłopaka. Wciąż go nie widząc, usiadłam na schodach i zamknęłam oczy. Pogrążona we własnych myślach, nie zauważyłam, że ktoś zasłania mi słońce. Już chciałam mówić, coś w stylu, aby się odsunął. Ale na szczęście, otworzyłam leniwe powieki i ujrzałam Weasleya.
- A myślałam, że to ja się spóźnię.
- Wybacz, ale musiałem wysłać garnitur, do mamy. Chciała go wyprać i wyprasować – zaczął się tłumaczyć.
- Nie wnikam. Idziemy ?

Skinął tylko głową na znak, że tak. A kiedy wstałam, rudzielec tylko się uśmiechnął i przemówił.
- Na początek, zaczniemy od samej góry Hogwartu.
- To tam, znajduję się pokój wspólny Gryfonów ? - zapytałam.
- Tak - odpowiedział, a w jego oczach ujrzałam ogniki szczęścia.

Dlaczego on zawsze się uśmiecha. Gdy to robi, ja automatycznie, też goszczę uśmiech na mojej twarzy.
Moje myśli były tak głupie, że musiałam jak najszybciej je od siebie oddalić i wykrztusiłam z siebie jedynie idiotyczne.
- Prowadź, przewodniku.

Jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, jakby czekał na te dwa słowa. Chwycił mnie za rękę i zaczął biec. Nie powiem... Hogwart jest bardzo, ale to bardzo dużym zamkiem. I jakby nie fakt, że często biegam z Carmen i przez to mamy kondycję, w połowie tego maratonu z rudzielcem bym padła.
Jeszcze kilka kroków.
Cały czas to sobie powtarzałam. W końcu dotarliśmy do celu. Zauważyłam, że wciąż trzyma mnie za rękę. Tak, dziwnie to wyglądało, ale cieszyłam się z tego. I jakby nie fakt, że zaczęłam się w to miejsce wpatrywać, może nie zabrałby ręki. Ale cóż... zrobił to.
- A więc... tutaj jest wieża Gryfonów. Nie ma co tu o niej opowiadać, ale z chęcią Cię tam ugościmy. - Pociągnął mnie dalej i kontynuował. - Tutaj możesz zobaczyć gabinet profesorka Flitwicka. - Kolejne kroki i znaleźliśmy się pod jakąś salą, chyba tam uczy pani Sybilla. - A to pomieszczenie służy do wróżbiarstwa.
Wzdrygnęłam się i wykrzywiłam. Nigdy nie lubiłam tego przedmiotu. Tak jak Carmen, eliksirów. Czy Hermiona, latania na miotle. Niby łatwy przedmiot, a ja o nim nawet nie chciałam słyszeć.
- Coś się stało ? - zapytał, jakby wyczuł moją dezaprobatę.
- Nic, tylko nie lubię tego przedmiotu.
- Dlaczego ? Nigdy, nie chciałaś znać swojej przyszłości ?
- Nigdy – powtórzyłam. - Człowiek uczy się na błędach, nie popełniając ich, niczego by się nie nauczył. A skoro, wiedziałby co go czeka, uniknął by błędów i zmienił bieg historii.
- Już dobrze. Czasem, nie potrzebuję się wyjaśnień, wystarczy spojrzeć komuś głęboko w oczy. Nawiasem mówiąc, twoje są piękne.
Chyba zaczęłam się rumienić.
- Dziękuję - odpowiedziałam, bardzo szybko i odwróciłam twarz, zwiększając odległość między nami.

Po chwili, otrząsnął się jakby z transu i poszliśmy dalej. Zatrzymaliśmy się, pod wielką, pustą, ścianą.
- I ? Zaprowadziłeś mnie tutaj, abym podziwiała to ? - przeciągnęłam palcem po marmurze.
- Nie. Zaufaj mi. Zamknij oczy i pomyśl o miejscu, gdzie chciałabyś być.

Zrobiłam jak kazał, zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, że jestem w domu strachów. Zawsze bałam się tam chodzić, ale nigdy tego nie żałowałam. Dawno tam nie byłam, więc pomyślałam o tamtym miejscu.
- Co mam teraz zrobić ?
- Otwórz oczy.

Gdy moja widoczność wróciła, zauważyłam coś dziwnego. Nie ruszyłam się ani na krok, a moim oczom ukazały się drzwi. Otworzyłam je i znalazłam się w wesołym miasteczku. Tak, jak za dawnych, dobrych czasów.
- Gdzie jesteśmy ? - zapytał George, który przyszedł prosto za mną.
- Nigdy nie byłeś w taki miejscu ? Żałuj co straciłeś. A teraz biegniemy.

O nic nie pytał. Po chwili, znaleźliśmy się, przed wejściem do miejsca, gdzie wszystkie potwory, wychodzą na światło dzienne i pokazują się ludziom, aby straszyć i nawiedzać ich po nocach.
- Wchodzisz, czy się boisz ? - zapytałam rozbawiona.
- Weasleyowie, nigdy się nie boją, zapamiętaj to.

Uśmiechnęłam się, a kiedy podszedł do nas kontroler, zapomniałam, że nie mam przy sobie ani grosza. On jedynie się uśmiechnął i wskazał nam miejsce gdzie mamy usiąść. Kiedy już znajdowaliśmy się w samochodziku, zapieliśmy pasy i ruszyliśmy.
- Muzyka,  to po jakiego… ? - zapytałam, gdy już wjechaliśmy do środka.
- A bo ja wiem.

To było jedyna rozmowa, którą zamieniliśmy. Przez większość trasy, wyskakiwały przed nami duchy, nietoperze, mumie,… Pełno dziwnych i przerażających stworów. Najgorszy był jednak bliski kontakt z mózgiem, albo czymś do niego podobnym. Pajęczyna, też nie była idealnym przeżyciem. Uwielbiałam te miejsca, bo czasami trzeba się było dobrze po bać i wykrzyczeć, ale to nie znaczy, że się nie bałam. A bałam, nawet śmiem twierdzić, że bardzo. To co było tam wymyślone, na samym końcu, to był szczyt szczytów. Na początku tykanie zegara, a później nasz wózek stanął. Po prostu i tak nagle. Niepewnym krokiem szłam dalej, ale przed drzwiami, zaczęłam mieć ciarki na plecach. Zamiast się wycofać, po prostu przeszłam przez szare drzwi, otoczone kłódkami. A gdy to zrobiłam, stalowe wrota, po prostu się zamknęły. A wcześniej zgaszone światła, zaświeciły się. Nie wiem jakim cudem, ale tak było. Lustra, wszędzie lustra. Przejścia, zakręty, za każdym krokiem więcej luster. Nikogo koło mnie nie było. George został za drzwiami. Byłam całkiem sama, jak palec. W końcu stanęłam. A za luster zaczęły wychodzić zabawki. Zawsze w horrorach to przerażało mnie najbardziej. Ruszające się zabawki. Teraz przed oczami miałam porcelanowe zniszczone lalki, jakieś małpki z talerzami, słoniki i wiele innych, zniszczonych przedmiotów. Otoczona, słyszałam jedynie kroki i słowa:
„Pobaw się z nami, chcesz ? Może pozwolimy Ci wyjść cało, ale musisz się z nami pobawić”. Porcelanowa brunetka, o długich włosach, bez twarzy, dodała:
„Pan Imbryk, już czeka. Nie możemy się spóźnić. Chodź z nami.”
Na te słowa, jedynie upadłam na podłogę i zasłoniłam uszy. Nie mogłam słuchać już ich mruczenia. Jedno zaklęcie wypowiedziane przez rudowłosego i drzwi wypadły z zawisów. Gdy tylko zauważył mnie, skuloną na ziemi, podbiegł do mnie. Wszystkie zabawki, okazały się złudzeniem. Kiedy otrzęsłam się z szoku, ujrzałam drzwi powrotne. Przeszliśmy do nich i wyszliśmy z tego miejsca. Szybkim krokiem, wróciliśmy do Hogwartu. Chodź, chyba nawet go nie opuściliśmy. Gdy już byliśmy w spokojnym miejscu, oparłam się o ścianę i ześlizgnęłam na dół.
- Nigdy więcej ? - zapytał.
- No coś ty ?! Było super. Czasem, trzeba się mocno przestraszyć. W końcu strach to zdrowie – zaczęłam się śmiać, kompletnie zbijając go z tropu.
- A nie śmiech ?
- To też. A teraz, kontynuujmy wycieczkę.
- Nie będziemy zwiedzać łazienek, więc odpuścimy sobie szóste i piąte piętro. Na czwartym jest biblioteka, ale to wiesz. Zapraszam na trzecie.

Zaczęliśmy schodzić, ale schody, cały czas robiły nam psikusy. Tak, to było z jednej strony wkurzające, a z drugiej zabawne. George pokazał mi salę od zaklęć. Później na drugim piętrze, ujrzałam wejście do gabinetu dyrektora i kogoś od obrony przed czarną magią. A swoją drogą, nikt nie mówił, kto w tym roku, będzie uczyć tego przedmiotu. Dziwne. Później pierwsze piętro... Od tamtej pory wiedziałam, gdzie znajduję się skrzydło szpitalne, gabinet McGonagall, klasa mugoloznastwa, transmutacji, historii magii i oczywiście łazienka Jęczącej Marty. W niektórych wyżej wymienionych klasach już miałam zajęcia, więc mniej więcej wiedziałam, co tam się znajduję. Kończąc oprowadzanie, pokazał mi gabinet Filicha, pokój nauczycielski, kolejną sale od wróżbiarstwa i resztę, która się tam znajduję. Lochy miałam już obeznane, więc tą część sobie odpuściliśmy. Po drodze George zabierał mnie do tajnych przejść, o których większość uczniów, nie miała zielonego pojęcia.
- Już znasz, zakamarki Hogwartu. To teraz na błonia – przemówił.
- Nie, tam są Carmen i Fred, zapomniałeś ?
- Może – uśmiechnął się łobuzersko.

Usiedliśmy na trawie i zaczęliśmy zgadywać, co przypominają dane chmury.

~ Wracam do momentu, gdzie zostawiłam Carmen i Freda w poprzednim rozdziale.

Perspektywa Freda ~

                    Stałem tak w milczeniu, czekając na odpowiedź. Nie wiem, czy się zastanawiała, czy mi po po prostu każda sekunda zamieniała się w godzinę.
- Nie – oznajmiła. Wiedziałem, po prostu wiedziałem. Już chciałem, rzucić jakiś tekst typu: rozumiem, zostańmy przyjaciółmi. Ale ona się uśmiechnęła. - Żartuję przecież, oczywiście, że będę twoją dziewczyną.

Kamień z serca. Pierwsza moja myśl, kiedy to powiedziała.

Teraz to ja szczerzyłem się jak idiota. Ona tylko zachichotała i namiętnie mnie pocałowała. Ruszyliśmy w stronę wieży gryfonów, trzymając się za rękę. Pożegnaliśmy się w pokoju wspólnych, całując na dobranoc. To był najlepszy dzień mojego życia, zadowolony poszedłem spać i cały czas myślami byłem z panną Black. Momentalnie pomyślałem, jeszcze o tym jak mamy się zachowywać, aby nie dawać takiej satysfakcji Rose i George'owi. Ale długo nad tym nie myślałem, bo pełnym ekscytacji dniu, zasnąłem.

~ Perspektywa Rose ~

                    Obudziłam się czując, że ktoś lub coś siada mi na nogach. Otworzyłam jedno oko i zauważyłam Lunę, która rzuca jakieś rzeczy na moje łóżko.
- Dzisiaj ubierasz się w to – oznajmiła z gigantycznym uśmiechem.

Spojrzałam na ciuchy. Była to niebieska koszulą w kratkę, zielona spódnica, żółte trampki i czerwone skarpetki. Do tego wisior z pająkiem i niebieska opaska z orłem.
- Zapomnij ! - powiedziałam, opadając na poduszki.
- Proszę, dla mnie ! Mam podobne ubrania.
- Ale po jakiego grzyba, mam się tak ubierać.
- Dzisiaj "dzień domów", więc ubierasz się w kolor krukonów, gryfonów, ślizgonów i puchonów – oznajmiła, jakby to była oczywista oczywistość.
- Jakoś nikt się nie stroi – zauważyłam Cho, wychodzącą w normalnym ubraniu.
- Nie wiedzą co tracą.
- W porządku, ale po co mi ten wisiorek ?
- Aby Cię nie nawiedzały duchy pająków. Logiczne prawda ?
- Oczywiście – powiedziałam z sarkazmem.
- Załóż to i zrobię Ci fryzurę.
- Dobra, ale od nożyczek wara – oznajmiłam niechętnie.

Chwyciłam przygotowane rzeczy i ruszyłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i założyłam ubrana. Nie wyglądałam najgorzej, ale dziwnie, z tą opaską i pająkiem na szyi. Kiedy już się ogarnęłam i nałożyłam delikatny makijaż, wyszłam. Luna stała na środku pokoju z szczotką, wsuwkami i gumkami.

Lepiej nie.

Pomyślałam, ale było już za późno. W mgnieniu oka znalazłam się na jej łóżku. Zaczęła mnie ciągnąć na wszystkie strony, a kiedy skończyła, uśmiechnęła się dziwacznie. Zrobiła cztery warkocze, które na końcu tworzyły kucyka. Ku mojemu zaskoczeniu nie wyglądało to najgorzej. Panna Lovegood, wyglądała nieco inaczej. Miała długie niebieskie skarpetki, żółtą bluzkę, czerwone spodnie i zielone buty. Włosy spięła w kucyka i dodała to tego cztery gumki. Na początku myślałam, że założę szatę i nie będzie nic widać. Ale później doszło do mnie, że jest niedziela. Zeszłyśmy do pokoju wspólnego, a Oliver zaczął się po prostu śmiać !
- A ty co? Z choinki się urwałaś?
- Spadaj - rzuciłam.

Wyszłyśmy, a nasze kroki skierowaliśmy do Wielkiej Sali. Gdy już tam byliśmy, zauważyliśmy tylko nielicznych. Kiedy tylko Carmen mnie zauważyła, zareagowała podobnie jak Olie. Tak, Luna mogła sobie na końcu, oszczędzić tych kolczyków, które dodała mi na samym końcu. Co to było... małe znicze, czy jak. Ale nie zwracając uwagi na Carmelitę usiadłyśmy, a zaraz do nas podbiegła Black'ówna.
- Jeśli Ci życie miłe, nie mów nic. Przynajmniej nie na temat, mojego jakże uroczego stroju – zaczęłam.
- Niech będzie – powiedziała z grymasem. - Ale ja, nie po to.
- Oświeć mnie w takim razie.
- Wiesz jaki numer, mi wczoraj wywinął Fred? Przyszykował piknik i później mi wmawiał, że to ja. No to się trochę posprzeczaliśmy.
- Co?! - omal nie zadławiłam się kanapką.
- To co słyszysz. Jak miałabym to niby zrobić? Kurde, sklonować się?!
- No,  bez nerwów. Złość piękności szkodzi.
- Masz czas? Muszę pogadać. Wiesz co... jak robi się coś romantycznego, to przydałoby się to wziąć na "klatę", a nie takie coś – westchnęła.

Jak to?! Myślałam, że spędzą mile chwilę, a nie będą się kłócić. Jest fatalnie.
- Mam czas.

I tak zaczęły się najdłuższa godzina, którą w tym tygodniu przeżyłam. Uświadomiła sobie, jaki ten plan był głupi. Nawet już nie chciałam się przyznawać, że to ja i George, bo i tak to nic by nie zmieniło. No, może znienawidziłaby nas, a Freda wmieszałaby w współudział. Na koniec, kiedy się żegnałyśmy, bo miała karę u McGonagall, oprócz słów: „To karę, tu dają, nawet w niedzielę?!”. Dopowiedziała jeszcze.
- Kiedy już myślisz, że wszystko jest w należytym porządku, zaczyna się sypać. A wyjaśnienie jest proste. Życie, to popaprany labirynt, w którym tylko nieliczni znajdują wyjście. Czyli szczęśliwe zakończenie. Taka prawda, a teraz idę, bo się spóźnię.

Pomachała mi na pożegnanie i poszłam przed siebie. Gdy znajdowałam się już przed wyjściem do Hogwartu zaczepił mnie Oscar.

~ Perspektywa George'a ~

- Fred, nie marudź, tylko to wyjaśnij. Na pewno to tylko nieporozumienie.

- Może, a teraz wybacz brat, ale mam szlaban u Flitwicka. Wyobraź sobie, że dał mi go w niedzielę.

- Powodzenia – powiedziałem, machając na pożegnanie.

Czyli plan nie wypalił. Zamiast być razem i gniewać się na nas, za tą intrygę. Pokłóceni są ze sobą. Świetnie, po prostu świetnie. Muszę znaleźć Rose i z nią wszystko omówić. A swoją drogą, kiedy niby zyskał tą karę ? Ale to nie ważne.
Przeszedłem raptem, kilkanaście kroków i zobaczyłem Lunę.

- Nie widziałaś Rose ? - zapytałem. Panna Lovegood, chyba wracała z Wielkiej Sali.

- Rozmawiała z Carmen, teraz nie wiem, gdzie jest – oznajmiła, jak zawsze rozmarzonym głosem.

Nie pytałem nawet, dlaczego jest tak ubrana. Bo Luna to Luna, więc nie ma się co dziwić. Podziękowałem tylko i zacząłem, szukać Martinówny. Po krótkim czasie znalazłem ją. Ale to co zobaczyłem, sprawiło, że nie mogłem się ruszać. Ogarnęła mnie złość i jakby nie to, że byłem w szoku, pewnie pobiłbym się z tym całym Witersem. Bezczelnie, całował się z Rose. Jak ona mogła ?! Odwróciłem się na pięcie i poszedłem z pięściami zaciśniętymi w dłoni.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Cześć :D. Jestem, jestem, żyję ^^. Jak się podobał rozdział ? Liczę na szczere opinię w komentarzu. A wyjaśniając dlaczego dodaję dopiero teraz.
No to tak, dostałam książkę "Upadli" Lauren Kate i tak mnie wciągnęła, że po prostu musiałam ją przeczytać, więc nie miałam jak pisać. Dalej... no to, jest piękna pogoda i trzeba korzystać. Prawie codziennie z Black jak nie rolki, to spacerek, bieganie etc. No i fakt, że mam bardzo mało czytelników, nie zachęcił mnie do pisania. Mam 19 obserwatorów, a komentarzy strasznie mało ! Czytasz = komentujesz. Dziękuje Zuzannie, Hermionji i Black, że są moimi stałymi czytelniczkami. Pozdrawiam serdecznie, a rozdział dedykuję Tristezzie. Która jest moją nową czytelniczką i z którą pisze na gg. A tak P.S. Jeśli chcecie popisać ze mną to zapraszam na moje gg. Oto numer: 47239645.