29. „Ale w końcu czego się nie robi dla kobiet.”

              Nagle odwróciłem się, a moim oczom ukazał się George.

- Stary, a ty co tak ślęczysz przed tą szafą ? - zapytał rozbawiony.

- Najwyraźniej mam powód.

- A jaki ?

- Dowiesz się w swoim czasie.

- Dobra, dobra ja tylko przyszedłem po mój garnitur. Ten, który służył nam za tarczę. Teraz jest w parunastu kolorach, muszę dać go mamie, bo już dostałem wyjca. No dobra, 2 tygodnie temu pierwszego, ale dzisiaj znowu.

Garnitur, to jest to. Podszedł do swojej szafy i wyciągnął zniszczone ubranie. Gdy tylko wyszedł szybko chwyciłem swój czarny gajer. Po czym udałem się do łazienki, szybko się wykąpałem, a później ubrałem strój. Jeszcze ręką przejechałem po rudych włosach i byłem gotowy.

„Bukiet to nie będzie przesada ? Nie, chyba nie.”
Zacząłem prowadzić wewnętrzny monolog, ale szybko go skończyłem. W końcu pierwsza myśl jest najlepsza, a Carmen będzie zachwycona. Chwyciłem różdżkę i wyczarowałem bukiet czerwonych róż. Za 10 minut będzie 12, więc już mogę wychodzić. Dziwnie wyglądałem, idąc tak po całym zamku, ale w końcu czego się nie robi dla kobiet. W końcu dotarłem na błonia. Nie było jej jeszcze, ale po przygotowanym pikniku pewnie poszła się przebrać. Usiadłem na kocu i czekałem. Gdy rozglądałem się po pysznych przekąskach, zobaczyłem jakieś dziwne urządzenie. A kiedy chciałem to dotknąć zaczęła grać nastrojowa muzyka, której nie dało się wyłączyć.

- Czego Ci ludzie nie wymyślą.

Kiedy przestałem wpatrywać się w ten dziwny odtwarzacz, mój wzrok przyciągnęła piękna brunetka. Ubrana była w czerwoną bejsbolówkę z dużą kokardą, po prawej stronie, czarne jeansy i szpilki. Jej rozpuszczone włosy, ślicznie powiewały na wietrze, niedaleko mnie przystanęła i rzuciła obuwie, aby po chwili założyć wygodne czerwone jak krew trampki.

„Tak, to moja Carmen.”

- Przepraszam za spóźnienie, długo czekasz ? - zapytała.

- Nie, tylko 15 minut. To dla ciebie - podałem jej bukiet róż.

- Tylko ? No nic... Przede wszystkim dziękuję za zaproszenie i kwiaty oczywiście – uśmiechnęła się.

- Co ? To ja tobie powinienem podziękować – powiedziałem zdezorientowany.

- Mi ? Czekaj czy ty też dostałeś dziwny list niby ode mnie ?

- Tak, a ty dostałaś list podpisany Fred ?

- Zgadza się.

Nastała chwila ciszy, ale po minie Carmen nie oznaczała ona nic dobrego.

- Ale to jest po prostu człowiek, ja ją dorwę. Zamknę w klatce i będę lała Aquamenti...– zaczęła.

- Ją ? To przecież... - przerwałem jej.

- Rose.

- George - poprawiłem.
- Pamiętasz kiedy poszli do Potter'a z „pewną” sprawą. Oni to od początku planowali ! Ja się do nich przejdę w tej chwili.
- Czekaj – chwyciłem jej rękę i podniosłem podbródek tak, aby na mnie spojrzała. - Skoro tak się napracowali to wykorzystajmy ich trud.
- Może i masz rację. Masz bardzo ładne czekoladowe oczy.

Uśmiechnąłem się.
- A ty ogólnie jesteś ładna.

Zachichotała i uwolniła się z mojego uścisku.
- Czy... Czy ja naprawdę Ci się podobam ? - zapytała.
- A ja tobie ?
- Pierwsza zadałam pytanie.
- A ja drugi.
- Fred...
- Carmen...

Zaczęliśmy się droczyć, w sumie byłem zadowolony z obrotu sprawy. Jeśli nie oni możliwe, że nigdy by się tego nie dowiedziała. Z drugiej strony spiskowali za naszymi plecami.
- Powiedz tak lub nie.
- Ta...Tak – zająknąłem się – teraz twoja kolej.
- Tak, podobasz mi się.

„Niech mnie ktoś uszczypnie”. Przeszło mi przez myśl. 
Chyba oboje nie wiedzieliśmy co powiedzieć, jedynie pocałowała mnie w policzek i przytuliła. Nie jesteśmy jeszcze parą, więc póki co to wystarczy. Usiedliśmy na kocu, a ona położyła kwiaty koło wielkiego, pustego kosza w którym niegdyś znajdowało się jedzenie. Chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, ale zaraz obudziliśmy się jakby z transu i zaczęliśmy gadać jak to mówią „o wszystkim i o niczym”.  Z pewnością śmiechu nie brakowało.
- Jak myślisz co to jest ? - zapytała, wskazując na coś w pudełeczku.

Otworzyłem i moim oczom ukazał się kanapka z zieloną czekoladą. Jak byłem mały uwielbiałem to.
- Spróbuj – zachęcałem ją.
- Nie, to wygląda obrzydliwie.
- Ufasz mi ? - zapytałem.
- Ufam.
- Więc zamknij oczy, otwórz usta i nie marudź.

Tak też zrobiła. Nakarmiłem ją jak małe dziecko, ta na początku niechętnie to jadła, ale po chwili otworzyła oczy, a na jej twarzy gościł uśmiech.
- To jest przepyszne i tak jakby wybuchało mi w ustach.
- Pozory mylą, a teraz chodź się przejść. Nie jestem takim odkurzaczem jak Ron, który pewnie wszystko by to już zjadł.
- No to chodźmy, wiesz co. Nawet wymyśliłam karę dla naszych dwóch swatek.
- Opowiadaj.
- Skoro tak bardzo chcą abyśmy byli razem, to zróbmy im na przekór. Poudawajmy, że to nas skłóciło. Znam Rose i będzie niezły ubaw.
- Może być.

Chodziliśmy tak, a ja na każdym kroku rozśmieszałem ją coraz to nowszymi żartami. Ona też nie była nudna i nie tylko słuchała, ale i znała wiele kawałów, którymi chętnie się ze mną dzieliła. Wahałem się czy złapać ją za rękę, ale w końcu się odważyłem. To była nasza chwila. Ująłem jej dłoń i bardzo ucieszyła mnie jej reakcja. Nie zrobiła nic, oprócz szczerego uśmiechu. Teraz byłem pewien, że to ona. A gdy byliśmy koło jeziora, wziąłem ją całkowicie na ręce.
- Wariacie, proszę nie ! - krzyczała.
- To tylko trochę wody – uśmiechnąłem się łobuzersko.
- Co chcesz w zamian ?
- Buziaka.
- Dobrze.

Wystawiłem policzek, a ona ręką przekręciła moją twarz i pocałowała prosto w usta. To była taka piękna chwila, chciałem aby trwała do końca świata i jeszcze jeden dzień dłużej. Jej blade usta, teraz lekko mnie całowały. Szybko odwzajemniłem gest, a pocałunek zmieniał się w coraz bardziej zachłanny. Nie wiem ile tam staliśmy sekundę, minutę, a może godzinę. Czas się nie liczył. Z tego wszystkiego nawet nie wiem kiedy, postawiłem ją. Ona szybko się ode mnie oderwała i szepnęła tylko „złap mnie”. Po czym zaczęła uciekać.

~ Perspektywa Carmen ~

                        To było takie inne. Pierwszy raz przy pocałunku poczułam iskierki. Tak, zakochałam się. Nie wiem która godzina była, ale zakochani czasu nie liczą jak to mówi Rudolf. On ma już doświadczenie w związkach. Ale teraz uciekając przed rudzielcem, chciałabym stanąć i dać się porwać. Niech mnie znowu chwyci w swoje silne ramiona tylko po to, aby znowu mnie pocałować. Ale czy jestem gotowa ? Tyle osób zraniłam i tyle osób zraniło mnie. A może z drugiej strony, warto zaryzykować. Nie wiem, naprawdę nie wiem. Teraz zmierzam się cieszyć tu i teraz. Tak się zamyśliłam, że chyba zwolniłam, bo Fred mnie złapał.
- I co teraz ?
- Nic, wracajmy na piknik, bo robię się głodna. Albo chodźmy do zamku, bo robi się ciemno, a za jakieś 2 godziny będzie ciemno.

Puścił mnie i podał mi swoją marynarkę. Była o wiele za duża, ale gest był słodki.
- Opowiedz mi coś o sobie – powiedział przerywając ciszę.
- A co chciałbyś wiedzieć ?
- Wszystko.
- Jestem Carmen Black, mam 5 starszych braci. Syriusza, Rudolfa, Bachusa, Romulusa i Regulusa. Mój ojciec Orion, zostawił mnie. A matka, Walburgia zmarła rok po porodzie. Od dziecka przyjaźnie się z Scottem, mieszkamy koło siebie, więc to nie jest problem. Moją najlepszą przyjaciółką jest Rose. W wieku jakiś 11 lat zaczęłam uczęszczać do Beauxbatons. Nie jestem dobra z eliksirów, dlatego zawsze pomaga mi w tym Martin'ówna. Za to ja pierwsza nauczyłam się teleportować i to w całości, nie jak niektórzy. Nie powiem z imienia i nazwiska. Później jęczała przez tydzień z bólu. A wracając… Niedawno przeniosłam się do Hogwartu i zostałam przydzielona do gryfonów. No i oczywiście nie zapominając, że bardzo podoba mi się jeden rudzielec z mojego domu.

Słuchał wszystkiego z takim zainteresowaniem, przecież to było nudne. A gdy wspomniałam o swoich rodzicach przytulił mnie pocieszająco. Już dawno zapomniałam o smutku, trzeba się cieszyć życiem.
- Teraz powiedz mi coś o sobie – uśmiechnęłam się.
- No to jestem Fred Weasley, jeden z najśmieszniejszych i "najskromniejszych" osób w Hogwarcie. I jestem szalenie zakochany w pewnej gryfonce o piwnych oczach. Tyle wystarczy.

Chwycił mnie za rękę i szliśmy dalej.
- Jaka jest twoja najdziwniejsza przygoda ? - zapytał.
- Myślę, że można do tego zaliczyć pierwszy tydzień w Francuskiej szkole. Kiedy to przekonywałam Rose, aby napiła się Ognistej. Człowieku, dobrze radzę nie dawaj jej tego w takich ilościach jak ja. Będziesz mieć niezłą gonitwę, po cały zamku. I wiesz co było najgorsze ? Ona się nie męczyła ! Jakby w jakimś maratonie biegła.
- To musiało być dobre.
- A żebyś wiedział. To teraz ja zadam pytanie. Pamiętasz jak się poznaliśmy ?
- Tak, pamiętam. Jak mógłbym zapomnieć. Stanęłaś z Syriuszem w progu Nory. Ubrana byłaś w fioletowe jeansy, żółte trampki, czerwoną koszulkę i bluzę bejsbolówkę. Chyba to była miłość od pierwszego wejrzenia, bo kiedy Cię ujrzałem świat stanął. A kiedy dowiedziałem się, że zostajesz na dłużej, po prostu nie mogłem powstrzymać się od radości. George może potwierdzić, że od tamtej chwili byłaś głównym tematem. Codziennie kiedy Cię spotykałem w moich oczach pojawiały się ogniki szczęścia.
- Zapamiętałeś wszystko, tak dokładnie nawet w co byłam ubrana ? - powiedziałam zszokowana.
- Tak - uśmiechnął się, a ja pocałowałam go tylko w policzek.

Później zaczął opowiadać jakieś dziwne śmieszne historie. Kiedy doszliśmy do przygotowanego przez naszych przyjaciół pikniku zaczęliśmy jeść i śmiać się, tak bardzo, aż rozbolały nas brzuchy. Gdy jedzenie się skończyło, a słońce zachodziło chciałam wracać do zamku. To był wspaniały dzień. A najgłupsze jest to, że nie mogliśmy powiedzieć sobie tego wcześniej, tylko wkroczyć musiał „oddział specjalny do spraw nagłych”.

~ Perspektywa Freda ~

- Wracajmy, ściemnia się.

- Zaczekaj i daj mi rękę – powiedziałem.

Niechętnie położyła rzeczy i ujęła moją dłoń. Pobiegłem razem z Carmen w miejsce, by lepiej było widać zachód słońca. Był prześliczny pomarańczowo-żółty, a że zbliżała się noc i było coraz ciemniej dodatkowym kolorem był granatowy. Znów czas mijał, a my wpatrywaliśmy się w słońce. A kiedy zaszło, zauważyliśmy prześliczne gwiazdy. Carmen położyła się na trawie, a ja razem z nią.
- Popatrz ten przypomina lwa ! – krzyknęła.
- Chyba skorpiona.
- Ta na pewno - powiedziała z politowaniem. - O zobacz róża.
- Tu się zgodzę. Spójrz w lewo, a zobaczysz smoka z gwiazd.
- A w prawo hienę.

To mogło trwać tak długo ile chciało, ale w końcu trzeba było zejść na ziemię. Z uśmiechami na ustach. A gdy już byliśmy prawie w Zamku, wybiegł do nas Corner.
- Gdzie w się podziewacie ? Jest już 22 ! Cisza nocna ! - odezwał się prefekt naczelny.
- Już ?! - zdziwieni krzyknęliśmy wspólnie.
- Tak, wracajcie do dormitorium !
- Dobra nie stresuj się, bo ci w pięty pójdzie – odezwała się szatynka.

Czarnowłosy zrobił naburmuszoną minę i odszedł. My za to zaczęliśmy się śmiać.
A ja w tym momencie przypomniałem sobie, że nie zadałem jej najważniejszego pytania.

- Wiesz co, bo ja się ciebie chciałem o coś zapytać... Wiesz... To dziwne, że nie zrobiłem tego wcześniej, ale nie osądzaj.

- Zapytasz w końcu ? - uśmiechnęła się.

- Zostaniesz moją dziewczyną ?

---------------------------------------------------------------------------------
Rozdział dodany. To takie oderwanie się i pewnie jakby nie urodziny mojej kochanej Black to by nawet nie powstał. Znaczy powstałby, ale byłby zupełnie inny ! Na sam początek, żeby nie było Black ma na imię Patrycja. A w moich życzeniach może pojawić się: Patelnia i Patataja, . Więc informuję wszem i wobec chodzi o nią ;D.

Życzenia speszial for Patrycja (czyt. Black)

Z okazji twojego święta dedykuję Ci ten rozdział, niech to będzie jeden z prezentów na twoje święto. Wszystkiego najlepszego, zdrowia, szczęścia, radości, miłości. Spełnienia marzeń. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Zawsze mogę na tobie polegać i wiem, że jeśli zadzwonię do ciebie Patatajo o 3 w nocy, tak... opierniczysz mnie, ale po chwili zrozumiesz i wysłuchasz. Mimo, że często mnie wkurzasz i masz dar wrodzony do spóźniania się, wiem, że mogę na ciebie liczyć i nie wystawisz mnie od tak. Jesteś jedyna w swoim rodzaju i cieszę się Patelnio, że mam taką przyjaciółką. Szczerą, zaufaną, wierną, kochaną, a jakże "skromną". Nie ważne, że jestem chora przychodzisz i dajesz mi lekcje, po prostu mogę się rozpisać jeszcze bardziej, ale ja po prostu dziękuję, że jesteś, byłaś i będziesz. Że mi pomagasz i nigdy nie mówisz "odwal się ode mnie, nie pomogę Ci", a kiedy jestem smutna potrafisz mnie pocieszyć i rozweselić. Zawsze świecisz często nie śmiesznymi żartami, ale też i radą. Kocham Cię i dożyj setki, bo o naszą przyjaźń, że będzie wieczna nie muszę się martwić, ja to wiem.

Z poważaniem Kłoda.

Hahah : 3 No i taka urodzinowa piosenka:

"Sto lat, sto lat, nich żyje, żyje nam ! Jeszcze raz, jeszcze raz, nieeeeech życje nam !"

"Niech Ci gwiazda pomyślności nigdy nieee zagaśnie, nigdy nieee zagaśnie...."

Dalej nie pamiętam :D. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego !

Pozdrawiam czytelników i robię sobie tygodniową przerwę od blogspota :D.