27. „Jeśli to sen, proszę nie budźcie mnie.”

~ Perspektywa George'a ~

             Stałem tak nie wiedząc jakich słów użyć. Ale widząc jej zdenerwowanie kontynuowałem.

- Wiem, że masz... ten... no problemy z odnalezieniem się w Hogwarcie. Więc może... chciałabyś... a zresztą na pewno nie... - wiedziałem, że odmówi, więc zacząłem się jąkać.

-  No to może najpierw powiesz mi o co chodzi ? A o Carmen i Fredzie będzie czas pogadać. Może usiądę z wami przy stole i powiesz mi wszystko ?

Uśmiechnąłem się na tą myśl.
„Tak to dobry pomysł. Tylko dlaczego ja teraz o tym myślę, a nie mówię tego?!”

- Dobrze, ale przechodząc do sedna. MożechciałabyśabymCięoprowadziłpozamku ? - oznajmiłem najszybciej jak potrafiłem.

- Czekaj co? Powoli – uśmiechnęła się.

- Chciałabyś abym oprowadził Cię po Hogwarcie?

- Z miłą chęcią – przytuliła mnie i chwyciła za rękę, ciągnąc ku Wielkiej Sali.

Gdy już tam byliśmy, skierowaliśmy się do stołu gryfonów. Rose nie zważając na szepty usiadła koło mnie i Harry'ego.

- Hej ! - przywitała się.

- Cześć. A ty przypadkiem nie pomyliłaś domów ? - zapytał wybraniec.

- Nie chcecie mnie tu ? No to idę – uśmiechnęła się łobuzersko i wstała.

Nie zdążyła nawet zrobić kroku, bo Potter chwycił ją za rękę.

- Przecież, że chcemy. Siadaj i nie marudź.

- Oczywiście szefie.

Po czym zabrzmiał głos dyrektora, a zaraz po tym na stole pojawiły się przeróżne dania. Zabawnych historii nie było końca. Ale trzeba było obgadać sprawę mojego brata i Black'ówny.

- Rose ? - zagadałem.

- Tak ? - odpowiedziała udowadniają, że słucha.

- W sprawie naszych gołąbeczków. Kiedy Fred poszedł Cię odprowadzić, a reszta rozeszła się zostałem sam na sam z Carmen. Wtedy zacząłem ją dyskretnie wypytywać. Nie łatwo było, ale w końcu coś tak wydukała jaki to zabawny... bla, bla, bla - zachichotała – skończyła zdaniem, że to nie jest mój interes. A tobie jak poszło ?

- Nie najgorzej. W prost się nie przyznał, ale czytaj między wierszami.

Obiad dobiegł końca, a w naszą stronę zaczęła iść opiekunka gryfonów.

- Dzień dobry – przywitaliśmy się grzecznie.

- Dzień dobry – odpowiedziała.

A gdy już wzrokiem znalazła Rose podeszła do niej.

- Mimo że brałaś udział w jakimś konkursie to i tak prawie opuściłaś lekcje. A w szczególności nie powiedziałaś nikomu, aby mi przekazał. Dlatego nie będę Ci odejmować punktów, ale przyjdziesz do mojego gabinetu w sobotę o 19.00.

Psorka nie czekając na odpowiedź odeszła. Carmen szybko podbiegła do blondynki i szepnęła jej coś do ucha.

- Naprawdę ? - powiedziała mocno rozbawiona i zdziwiona.

- Chodź – ponagliła ją szatynka.

- George przejdziemy się jutro i tak mamy mało lekcji. A teraz wybacz, muszę iść – oznajmiła i lekko pocałowała mnie w policzek.

Dobrze, że już poszła, bo zauważyłaby mój delikatny rumieniec.

- Ciekawe co knują – zagadał nowo przybyły Fred.

Nic nie odpowiedziałem tylko pokiwałem głową.

~ Perspektywa Rose ~

- A może zrobimy to w sobotę ? - zagadała.

- Nie. Mam szlaban, a wcześniej obiecałam coś George'owi.

- No to chodź. A nie boisz się, że Snape będzie strasznie zły? W końcu jesteś najlepsza i ma już o tobie jakieś zdanie.

- Nie. Przecież ja nie chcę opinii kujona, tylko dlatego, że lubię ten przedmiot. No dobra straciłabym to miano już po pierwszej lekcji wróżbiarstwa, ale to szczegół.

Zaśmiałyśmy się.

- No faktycznie. Kiedyś wywróżyłaś, że w szkole będą kosmici i to jeszcze dwa dni po „przepowiedni”.

- Byłam blisko !

- Bal przebierańców, gdzie Laura i Gloria przebrały się za kosmitki to nie to samo.

- Trzymajmy się tego, że byłam blisko – zachichotałyśmy.

Gdy doszłyśmy już do „jaskini potwora”, sprawdziłyśmy czy nikogo tam nie ma. Na nasze szczęście sala była pusta.

- Gotowa ? - zapytałam.

- Zawsze – uśmiechnęła się łobuzersko.

Wyciągnęłyśmy różdżki i wyczarowałyśmy setki pluszowych nietoperzy, które wypełniły klasę. Aby nikt nie zauważył szybko wyszłyśmy z pomieszczenia, dokładnie minutę później w sali znalazł się Snape. Gdy rozejrzał się po korytarzu, trudno było nie zauważyć, dwóch wariatek turlających się ze śmiechu na podłodze. Wstałam jak gdyby nigdy nic, a koło nas zeszła się już nie mała liczba uczniów.

- Psorze, ma pan coś na głowie – powiedziałam chichocząc.

Strzepał sobie „zwierzę” ze swoich tłustych włosów, a zaklęciem sprawił, że zniknęły.

- Martin i Black u mnie w jutro po lekcjach ! Dodatkowo Ravenclaw i Gryffindor tracą po 20 punktów.

Powiedział tym swoim pełnym pogardy głosem i odszedł.

- No co ? Nietoperz nie polubi swoich braci ?! - szepnęła panna Black.

- Chyba nie – odpowiedziałam.

No cóż dwa szlabany zarobione w jeden dzień, rekord.

- Jeszcze mam u profesor od transumtacji – westchnęła ciężko Carmen.

- Ty też ? A kiedy ? - zaczęłam pytać zaciekawiona.

- Sobota o 19. A ty ?

- Tak samo. Co zrobiłaś ?

- Można powiedzieć, że...  McGonagall nie lubi, jak ktoś się śmieje. Z tego, że inny uczeń zamienił ją w ropuchę.

- A kto taki ?

- Ron – zachichotała.

Kółko ludzi, które jeszcze przed chwilą nas otaczało po prostu się rozeszło. A bliźniaki podeszli do nas i lekko się ukłonili.

- Oddajemy wam hołd – oznajmili równocześnie.

- Wiesz co, jak tak robią to czuję się wysoka – powiedziałam.

- Ja też.

- No to będziecie jeszcze wyższe – dodali.

Po czym wzięli nas na ręce i zaczęli biec.

- Może nas postawicie ? - zapytałyśmy.

Spojrzeli po sobie i gestem głowy odmówili. Zatrzymali się jedynie przed portretem Grubej Damy, a gdy już byliśmy w pokoju wspólnym postawili nas na kanapach.

- Bo nie mogłyśmy same przyjść – westchnęła z uśmiechem na ustach panna Black.

Po chwili zauważyłam Potter'a i przeprosiłam towarzystwo.

- Harry ! Właśnie ciebie szukam – przytuliłam go. – Chodź na chwilę.

- No.. no dobrze – odpowiedział niepewnie.

Postanowiliśmy udać się do jego dormitorium. Gdy już tam byłam, usiadłam po turecku na jego łóżku.

- Myślę, że pamiętasz o czym rozmawialiśmy w pociągu – przytaknął gestem głowy – przyszykuj potrzebne rzeczy, a ja pójdę po George'a.

Tak też zrobiłam i po 5 minutach przyszłam z rudzielcem.

- Ja piszę do Freda, ty do Carmen – oznajmiłam do Weaasley'a.

Usiedliśmy przy jakiś biurkach i zaczęliśmy pisać listy. Kiedy skończyłam podałam wiadomości wybrańcowi, zaraz po mnie, zrobił to George ze swoim pismem.

- Dasz im to dzisiaj po kolacji. Nie mogą być razem, a nawet blisko siebie. Najlepiej jak będę sami – uśmiechnęłam się i pocałowałam chłopca-który-przeżył.

- Wiem, ale co będzie jak się zorientują przed czasem ?

- Nie bój żaby, tak nie będzie – powiedziałam i zachichotałam.

Schował pergaminy do szafki nocnej i wróciliśmy do pokoju wspólnego.

- A wy co ? - zapytał Ron.

- Musiałam coś powiedzieć Harry'emu, a George...

- Dobra, dobra siadajcie - powiedziała Carmen.

„I dobrze, bo nie wiem co bym wymyśliła, w sumie prawda, powiedziałam 'coś' Potter'owi.”

- Gramy w Eksplodującego Durnia ? - wyrwał mnie z zamyśleń bliznowaty.

- Pewnie – powiedzieliśmy  chórkiem.

Tak nam minął czas do posiłku.

- Ludzie za 5 minut mamy być w Wielkiej Sali ! - krzyknął najmłodszy Weasley.

- Faktycznie, no to chodźcie – odpowiedziała Ginny.

Nikt się nie sprzeczał i szybkim krokiem ruszyliśmy ku Wielkiej Sali. Na czas kolacji pożegnałam się z przyjaciółmi i usiadłam przy stole krukonów.

- Hej – przywitałam się.

- Cześć – odpowiedziała rozmarzonym głosem Luna.

Usiadłam na stałym miejscu, o dziwo nie było przemówienia Dumbledor'a. Wzruszyłam ramionami i nałożyłam sobie sałatkę. Później wszyscy zaczęli wychodzić, ale ja zostałam i rozmawiałam z Olie'm.

~ Perspektywa Potter'a ~

             Zauważyłem, że Carmen się oddala, a Fred gada z Lee. Zyskałem okazję, więc czemu jej nie wykorzystać. Aby nie stracić jej z pola widzenia wstałem i ruszyłem za nią. A kiedy byliśmy na korytarzu próbowałem ją dogonić.

- Carmen, Carmen ! Zwolnij ! - krzyknąłem – Strasznie szybko chodzisz.

- Dzięki ?

- Nie ważne, to dla ciebie – podałem jej świstek papieru.

- A co to ? I od kogo ?

- List. Nie widzisz ? Zresztą, nie musisz dziękować – uśmiechnąłem się łobuzersko.

- Tak, tak.

- Przeczytaj, ja miałem Ci to tylko przekazać.

Odszedłem, aby nie zadawała więcej pytań. Teraz muszę poszukać Freda i moja rola się kończy.

~ Perspektywa Carmen ~

            Harry zachowywał się co najmniej dziwnie, ale cóż taki już jest. Rozwinęłam pergamin i zaczęłam czytać w myślach.

Carmen, można powiedzieć, że to staromodne.

No cóż... nie umiem Ci tego powiedzieć w prost, więc piszę te bazgroły.

Zastanawiasz się pewnie czemu nie osobiście, a Przez Potter'a,
odpowiedź jest prosta, bo ja bym stchórzył.

Chyba nie jest dziwne, że bardzo mi się podobasz.

Spotkajmy się w sobotę o 12 na błoniach.

Fred

Uśmiechnęłam się jak głupia do listu i ruszyłam do dormitorium.

~ Perspektywa Potter'a ~

            Znalazłem Freda, ale był przy nim Jordan. Dlatego kiedy ujrzałem George'a, skinąłem głową, aby odciągnął czarnoskórego. Na szczęście zrozumiał o co chodzi i to zrobił, a ja podszedłem do bliźniaka.

- Cześć, mam Ci to przekazać – podałem mu drugi list.

- Od kogo ? - zapytał zaciekawiony przyglądając się zgrabnemu pismu Rose.

- Zobaczysz. Ja tylko przekazuję.

Znowu zrobiłem ten sam trik i się oddaliłem.

~ Perspektywa Freda ~

- Dzięki – wyszeptałem i rozwinąłem list.

Dlaczego piszę? Bo w końcu muszę to zrobić.

Zawsze jak chciałam Ci to powiedzieć to zmieniłam szybko temat

nie pytaj, sama nie wiem co ze mną nie tak.

Pewnie bym Ci tego nawet nie przekazała,

ale oczywiście Potter...

Więc podobasz mi się.

Spotkajmy się w sobotę o 12 na błoniach.

Carm

„Ja jej ? Naprawdę ? Jeśli to sen, proszę nie budźcie mnie.”

Nic nie mówiłem tylko zacząłem iść przed siebie.

~ Perspektywa Rose ~

W końcu wyszłam z Wielkiej Sali i zaczęłam iść korytarzem.

- Szukałem Cię – podszedł do mnie Oscar.

- Tak ? A po co ?

- Żeby Ci to dać – podał mi piękną czerwoną różę.

- Dziękuje – uśmiechnęła się.

- Nie jest tak piękna jak ty, ale starałem się wybrać najładniejszą.

Może to on dał mi wisior. Nie zaszkodzi spytać. Niby prezent mi już dał, ale to było od Emmy. W końcu... W jak Witers.

- Mam pytanie – zaczęłam.

- Mów śmiało.

- Dałeś mi to ? – wskazałam na naszyjnik.

Chwilę nie odpowiadał, aż w końcu się odezwał.

- Tak.

- Jest śliczny, tym bardziej dziękuję – uśmiechnęłam się, przytuliłam go i pocałowałam w policzek.

~ Perspektywa George'a ~

Oczom nie wieżę, słuch mnie chyba zawodzi. Wróciłem po Rose, bo widziałem, że została w Wielkiej Sali. Gdy tylko zauważyłem pannę Martin gadała z tym całym Oscarem. Usłyszałem jedynie, że ten typek zgadza się kiedy pyta o naszyjnik. Dostała go ode mnie ! Nie od niego ! Wcześniej gościa nie lubiłem, teraz go nienawidzę ! Gdy blondynka już odeszła ja niemal podbiegłem do bruneta.

- Co ty wyrabiasz ? - zapytałem wściekły.

- Ja ? O co Ci chodzi ?

- Mi ? Okłamałeś ją ! To nie ty dałeś jej ten wisior ! Tylko ja - ostatnie zdanie powiedziałem cicho, aby przypadkiem nikt inny tego nie usłyszał.

- Szkoda, że się wcześniej nie przyznałeś. Była szansa to ją wykorzystałem. A ty lepiej jej tego nie mów. Znam ją dłużej. Będzie chodziła nieszczęśliwa i smutna. Znienawidzi ciebie jak i mnie, tego chcesz ?

---------------------------------------------------------------------------------------------

Mwahahah <3 pisałam, że to nie będzie takie łatwe ^^. Przepraszam, że dodaję dopiero teraz, ale brak czasu niestety. Zaległe rozdziały nadrobię, przepraszam za spóźnienia na innych blogach :).

Rozdział dedykuję Herminji.

Komentujcie to dla was minuta, a dla mnie wiele znaczy.

Pozdrawiam !