40. „Zbliża się dzień, w którym nasi wrogowie, stają się naszymi najlepszymi przyjaciółmi.”

                        Po krótkiej chwili, Carmen dostała olśnienia.

- Mówiłaś, że dostałaś jakieś dziwne pudełko od Jessici. Możesz je wykorzystać. Powiedzieć, kto jest Wybrany i mieć to z głowy. Zostawią cię w spokoju.

- Pudełko zniknęło z momentem śmierci Tratona, tak samo jak pakt. Ale zawiadomienie ich, to nie głupi pomysł. Łatwo wyczarować pergamin z paktem.

- Co? - zapytała.

- Nie słyszałaś? - Uśmiechnęłam się i położyłam centralnie koło niej. - Przecież jest koło ciebie. Słuch ci pada?

Zaczęłam się śmiać, a Carmen zrzuciła mnie z łóżka.

- Wróciłaś – oznajmiła z błyskiem szczęścia w oku.

- Nigdzie nie odeszłam. A pergamin z paktem, to wymysł Tratonów. Nauczył mnie go Rafael. Polega na zapisywaniu, połowy listu widocznego dla wszystkich. Kolejną część, widzi się, gdy wyrazi się zgodę... na tak jakby żądania.
- To na co czekasz?

Pokręciłam głową w geście politowania i chwyciłam za różdżkę. A kiedy w moich rękach znalazł się przedmiot, wzięłam jeszcze pióro.

Pierwsza część

Jeśli obiecacie mi jedną przysługę,

niezależnie od dnia czy godziny

poznasz imiona.

Zgadzasz się, Kora?

R.

Zagięłam kartkę i przeciągnęłam po niej różdżką.

Druga część

Simon, Timon i Jessica.

Nie potrzebowałam do tego sowy. I to właśnie był urok tych listów. Wypowiedziałam: Kora Nels, lekko trzy razy dotknęłam list magicznym przedmiotem i podrzuciłam.

Zniknął.

Znowu siadłam na łóżku i przemówiłam, ignorując to co przed chwilą się stało.

- Gdzie są dziewczyny?

- Można powiedzieć, że wiszę przysługę Scottowi. - Uśmiechnęła się łobuzersko.

Już otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, ale na moich kolanach pojawiła się odpowiedź.

Jesteśmy ci wdzięczni.

Simon w to nie wierzył.

A powiedziałam mu to zaraz po twojej ucieczce.

Uznał, że zwariowałam!

Twój list będzie dowodem.

Jeszcze jeden dzień i wszyscy by się pozabijali.

Trzymaj się. Mam przeczucie, że za niedługo się spotkamy.

K.

- Co napisała? - Dociekała się Black.

- W skrócie? Zbliża się dzień, w którym nasi wrogowie, stają się naszymi najlepszymi przyjaciółmi.

- Wierszokleta się znalazł. - Dostałam kuksańca mnie w żebra.

- Talent. - Oddałam sobie.

- A tym Obliviate się nie przejmuj się. Raz go użyłaś i zadziałało.

- Na szczurze! - Oburzyłam się.

Usiadła po turecku i wyciągnęła dłoń, pokazując palec wskazujący i kiwając głową, jak idiota. Do tego, towarzyszyła jej bliżej nie określona mina.

- Ej! Szczur był piękny, bo ja go stworzyłam... I mówił.

- Z wrażenia, aż zapomniał wszystko. - Zaśmiałam się.

- Nawet mówić! - Aż podskoczyła.

Zaczęłyśmy się śmiać jak debile, opadając na poduszki. Wtedy usłyszałyśmy wrzaski za drzwi.

- Jak ja go nienawidzę! Co za człowiek. - Wszystkie współlokatorki Carmen, wrzasnęły równocześnie. Ciekawe czy już to ćwiczyły...

Potem drzwi się otworzyły. Angelina chwilę przystanęła na mój widok, ale wzruszyła ramionami i padła na swoje łóżko. Wszystkie były w piżamie i całe czerwone na twarzy, do tego zdenerwowane. Zaczęły krótki wywód, jak to Farro ich popamięta, ale słowem nie wspomniały, co im zrobił. Gdy skończyły cicho szepnęłam do Carmen.

- Chodźmy już spać, za dwa dni trening Gwardii.

- Chciałaś powiedzieć jutro. Już po północy, słońce. - Uśmiechnęła się.

Spojrzałam na zegarek, który pokazywał pierwszą w nocy i przykryłam się kołdrą. Carmen się do mnie przytuliła i tak zasnęłyśmy. Niemal nie zaczęłam się śmiać, gdy dziewczyny, na powrót wyzywały Scotta. Czasem takimi przezwiskami, że nie znałam ich znaczenia. Mniejsza. Ważne, że w dobrym humorze zasnęłam.

~~♥~~

                           Obudziła mnie Blackówna, waląc w czoło budzikiem. Czasem chciałabym ją wywalić przez okno i patrzeć jak spada. Później przypominałam sobie, że drugiej bym takiej nie znalazła. No chyba, że sklonować... W tym momencie zdałam sobie sprawę, że przestałam myśleć racjonalnie, więc otworzyłam oczy.

- Zaraz spóźnimy się na śniadanie – oznajmiła.

Wstałam i podeszłam do jej kufra. Wczoraj byłam tak inteligentna, że do malutkiego plecaka, o którym niemalże zapomniałam, nie spakowałam nic prócz bielizny, szczoteczki i pomiętej szaty.

„Tak to jest, jak się pakuje na szybko.”

Pożyczyłam, co w sumie często robiłam, rzeczy od Carmen i poszłam do łazienki. Wyszłam z niej odświeżona i czystka. Miałam na sobie jeansowe spodnie i za dużą szarą bluzę. Do tego wszystkiego spięłam włosy w wysoki kucyk i wyszłam z pomieszczenia, z szczoteczką w ręce.

- Łaskawie powiedz, gdzie masz pastę?

- Otwórz szufladkę i tam ją znajdziesz. Moja jest z takim wielkim C, zrobionym z czarnego markera – rzekła.

Później umyłam zęby i byłam gotowa na śniadanie.

~Dzień był nudny i spokojny.

Przechodząc do spotkania Gwardii, dzień później.

Rose jest w Pokoju Wspólnym i zaraz wraz z Oliverem

wychodzi pod Pokój Życzeń.~

                           Stałam na środku pokoju, a Holins leżał na kanapie, wyczerpany porannym treningiem.

- Jest czwartek! Mecz w sobotę, a ty zdychasz, po zaledwie 2 godzinach latania. I TO DOBRE 9 GODZIN TEMU! Spójrz na mnie, też miałam trening. - Przewrócił oczami i kompletnie mnie zignorował. - Bo się na ciebie rzucę! Jeśli nie ruszysz swojego szanownego tyłka na spotkanie! Kurde. Jak Carmen! Zegarki wam się poprzestawiały?

- Nie zrobisz tego. - Uśmiechnęła się i olał moją wypowiedź, skupiając się, na fakcie, że się na niego rzucę.

Zmierzyłam go wzrokiem, a on się zaśmiał. Ale wyczułam nutę niepewności w jego głosie. Następnie zmarszczyłam brwi, wzruszyłam ramionami i poszłam w stronę wyjścia. Następnie odwróciłam się na pięcie i z całym rozpędem wskoczyłam na kanapę, centralnie w blondyna.

Zaczął się śmiać, kiedy go łaskotałam,przestałam jedynie gdy omal się nie zapowietrzył.

- Wiesz, że cię kocham, ale chyba złamałaś mi żebra. - Zachichotał, łapiąc mnie w tali i przewracając na swoją lewą stronę. Teraz leżałam koło niego, na jego ramieniu.

- Miłość pojęciem względnym. Poza tym co cię nie zabije, to cię wzmocni. Nie udawaj i się rusz, bo już nigdy nie zasmakujesz ciągutek mojej mamy.

- Twoje są lepsze. - Uśmiechnął się łobuzersko.

- Mistrz kuchni, któremu wychodzą naleśniki-giganty, do dyspozycji. - Zaczęliśmy się śmiać.

- Nie są, aż takie złe. – Mrugnął do mnie.

- LIZUS! Kto ostatni na spotkaniu, ten zgniłe jajo! - krzyknęłam.

Szybko stanęłam na równe nogi i zaczęłam biec. Po drodze się jeszcze wywaliłam, ale mniejsza... 

                           Oliver miał to do siebie, że uważał, iż to kobieta powinna wygrywać. Tylko nie w grach planszowych, wtedy dostaje manię wygrywania. Mruga na jedno oko, jakby miał tiki. Zawsze lepiej być z nim w drużynie. Mały wariat. Odwieczny żart moich rodziców, gdy do nas przychodził.

Błysk się obudził. Chować się, kto może.

Zawsze się z tego śmieją, a dodatkowo buraczana twarz Oliego sprawia, że ja też nie mogę powstrzymać się od śmiechu.

                             Nawet jakby chciał, byłby drugi. Nigdy mi nie dorównywał pod względem szybkości. Niedługo jednak znalazł się koło mnie i razem weszliśmy do Pokoju Życzeń. Spojrzałam na zegarek i o dziwo zostało 5 minut. Wpisaliśmy się pod podstawiony nam przed nos, pergamin, a później podeszłam do George'a. Mocno go pocałowałam i przytuliłam. Na co Oliver prychnął.

- Sprawiacie, że jestem smutny. - Zrobił udawany foch.

- Prawie ci współczuję. - Uśmiechnęłam się łobuzersko.

- Śmieszne. Pociesza mnie jednak fakt, że to ja pierwszy miałem zaszczyt cię pocałować. - Na te słowa oboje wybuchliśmy śmiechem, a Weasley przybrał nienaturalną minę.

- Że co proszę? Wy byliście parą? Mam być zazdrosny? - Niby miał uśmiech na twarzy, ale ton jego głosu się zmienił.

Co mnie i blondyna jeszcze bardziej rozśmieszyło.

- Nie, słońce. Nigdy nie byliśmy i nie będziemy razem. Kocham go, ale jak brata. Pocałowaliśmy się, na moich urodzinach. Chyba 3. Rodzice zawsze nam to wypominają, nawet kiedyś bawili się w swatki. Nie ważne. Podszedł do mnie, możliwe, że tylko się przywitać. A pani i pan Holins wraz z moją rodziną zaczęli krzyczeć: pocałuj ją. Tak też zrobił. Nie zapominajmy, że miałam gębę pełną tortu i wyglądałam jak balon... a później oboli byliśmy słodcy... dosłownie. Od incydentu z tortem, zaczęła się nasza przyjaźń. - Opowiadając to, nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.

George z powrotem się rozpromienił.

- Ale tak, czy siak. Pocałowałem najładniejszą dziewczynę na przyjęciu. - Oliver dziwnie poruszał brwiami.

- Chyba jedyną. - Mrugnęłam do niego okiem.

- Czepiasz się – oznajmił.

Pożegnałam się z rudzielcem pocałunkiem w policzek. Zaraz po tym, jak zobaczyłam Carmen i Hermione, idące w moją stronę. Kiedy szatynka się zatrzymała, brunetka była krok za nią. W dobrej odległości, żeby kiwać mi głową i mieć dziwnym wyraz twarzy.

- Mamy się dobrać w pary. To prawda, że umówiłaś się z Black? - spytała prosto z mostu Granger.

- Cześć. Ciebie też miło widzieć.

- Nieistotne. To jak? To prawda? - dopytywała się.

- Hym... Carmen, przypominasz sobie, że jesteś mi dłużna 10 galeonów? - zapytałam, uśmiechając się szeroko.

- Nie – odparła.

- Ciekawe. Przepraszam was. Nie miejcie mi tego za złe, Oliver chciał być ze mną w parze.

Gdy odchodziłam spojrzałam na Blackówne, która wypowiadała bezgłośnie: nienawidzę cię. Można mi wierzyć, opanowała to do perfekcji. Ja za to, zaczęłam się śmiać. Oczywiście bezgłośnie, wyglądało to nawet żałośnie. Tak złowrogo, jak na kreskówkach. Chwilę potem się ogarnęłam i poszłam w stronę niebieskookiego. Zaledwie zrobiłam kilka kroków, a ten kiwnął głową jakby czytał mi w myślach.

                             Bezczynnie jednak stałam dość krótko. Ponieważ Gwardia oficjalnie się rozpoczęła. Potter na początku chciał sprawdzić nasze umiejętności. Dlatego wszyscy mieli pojedynkować się z Harrym. Jako pierwszy odważny poszedł Neville. Za bardzo mnie to nie interesowało i gdy zauważyłam jedynie, że Olie siada po turecku, na podłodze, pomyślałam.
„Co się będę...”
I usiadłam mu na kolanach. A że się nie wyspałam, prawie zasnęłam. Jedynie, przez zamknięte oczy słyszałam jak Longbottom przegrywa. Później Lavender, Padma, Carmen, Scott, Fred, Parvati... straciłam rachubę, ale technika Pottera była niezawodna... chyba.
Później już niczego nie pamiętałam, bo zasnęłam.

Brutalnie obudzono mnie zaklęciem Aquamenti. Wyczarował je nie kto inny, jak Wybraniec.

- Twoja kolej. - Wyszczerzył się.

- Obudziłeś mnie. Sprawiłeś, że jestem zła. Jesteś pewien, że tego chcesz? Nie będzie taryfy ulgowej. - Obdarzyłam go pogardliwym spojrzeniem i zajęłam swoje miejsce.

Ukłoniłam się, jak na pojedynek przystało. Pozwoliłam, aby zaczął. Petrificus Totalus... serio? Tylko na tyle go stać. Zgrabnie odbiłam atak.

- Czuję się, jakbym pojedynkowała się z Billem. Tak, to obelga.

Postanowiłam wykorzystać trik, którego nauczył mnie Xavier. Odbiłam zaklęcie Drętwotę, później Błyskation i kilka innych zaklęć. Zaskoczony moim brakiem ataku Chłopiec-Który-Przeżył, po prostu atakował dalej. Po chwili się jednak zmęczył. Wykorzystałam tą okazję. Zaklęcie Avis, odwróciło jego uwagę. Następnie użyłam 3 zaklęć podanych celnie, pod rząd. 2 razy Drętwotę i raz Experialliarmus. Był rozbrojony, a ja jeszcze się wysuszyłam i ukłoniłam. Podałam mu różdżkę i bez słowa wróciłam na wcześniejsze miejsce.

- Dobra jesteś – przyznał kruczoczarny.

- Dzięki, a następnym razem, nie wkurzaj mnie przed pojedynkiem. - Uśmiechnęłam się słodko.

- Będziesz mi pomagać. Coś wyjaśnisz, zaprezentujesz i tak dalej.

- Czekaj. To był konkurs? Trzeba było mi powiedzieć, żebym przegrała...

W sali zabrzmiał śmiech, a Potter kontynuował sprawdzanie pozostałych. Przewróciłam oczami, ale już nie zasnęłam. Patrzyłam się jakie błędy robili pozostali.
„Jednak te próby Tratonów coś dały...”

                       Po skończonym testowaniu, wszyscy na polecenie Pottera stanęli naprzeciwko siebie.

Ja i Oliver również.

Wyciągnęliśmy różdżki i zaczęliśmy ćwiczyć zaklęcie Expelliarmus. Żadna dla mnie nowość, ale wiele osób miało z tym problemy. Patrząc chociażby na Holinsa.

- Człowieku! Jak w szermierce. Stopy lekko, jedna do przodu, siła na piętach. Zasada nie konieczna, ale lepsza w pojedynkach. Jeden płynny ruch. Nie szarpnięcie! I postaraj się mówić wyraźnie, a nie bełkotać – odezwałam się.

O dziwo posłuchał. Lavender i Lisa, które stały za mną, też. Przez co dostały pochwały. Na co ja jedynie przewróciłam oczami. Ważne, by się nauczyły. Później oswajaliśmy sobie zaklęcie Drętwota. Tutaj też tłumaczyłam niektórym co i jak. Na koniec Potter pokazał nam nowe zaklęcie. To był jedyny moment, kiedy naprawdę się zainteresowałam spotkaniem.

                     Z momentem kiedy zajęcia dobiegły do końca, tylko nieliczni zostali. Scott, Oliver, Harry, George, Luna i Ginny. Postanowiliśmy pójść na piwo kremowe. Mimo że wszędzie byli Dementorzy, odrobiny przyjemności nie mogli nam zabronić. Wymknęliśmy się z Hogwartu. Przy okazji mogłam podpytać Farro, co takiego zrobił dziewczyną. Nie przyjaźnimy się, aż nadto, więc nie miałam kiedy porozmawiać. Szczególnie, że na co dzień spotykał  się z Tatią i świata prócz niej nie widział.

- Co ty w ogóle zrobiłeś dziewczyną? No wiesz, Angeline, Kate i reszcie – zagadałam.

- Black nie mówiła? Po prostu, pożyczyłem sobie ich różdżki. Nie miej pretensji... Na szybko myślałem i tylko to wpadło mi do głowy. Przy okazji było kilka zniszczeń... - Wyszczerzył swoje zęby, a ja o nic więcej nie pytałam.

                      Gdy byliśmy już na miejscu, zamówiliśmy Piwo Kremowe. Potter wypił ich zdecydowanie za dużo. Bo... jak można upić się Piwem Kremowym? Trzeba mieć talent, którego nie zabrakło Harryemu. Atmosfera była przyjazna, dopóki nie odezwał się Wybraniec.

Mówił przez śmiech, łykając co chwila kolejną porcję napoju.

- Wiecie, że miałem takie zajęcia z Dumbledorem? - Przywalił głowa o stół, ale wciąż się śmiał. - Wyznał mi kiedyś, że ta cała zamiana ról, na początku roku szkolnego... - Znowu upił łyk. - Było sprawdzianem Ministerstwa. Wypadliśmy tak źle, że potrzeba było Umbrigde. - Zaczął się panicznie śmiać i usnął na stole.

Nie ukrywałam, że czułam się trochę winna. Ale zaraz wyczuli to moi przyjaciele i szybko wybili mi to z głowy. Przynajmniej tak im się wydawało. Ze względu na to, że Złote Dziecko, chrapało na stole wróciliśmy do Hogwartu. Po drodze George, złapał mnie i posadził mnie na swoich ramionach. Czułam się jak dziecko. Jak mała dziewczynka, którą ojciec podnosił wyżej, żeby widziała wszystko ze sceny. Przyznam, że mam lęk wysokości. Nie! Ja mam lęk przed spadaniem. A Weasley mierzący około 180 cm i ja siedząca na jego ramionach, powinnam się bać. To było naprawdę wysoko. Przynajmniej dla mnie. Jednak z jakiegoś powodu czułam się bezpiecznie i szczęśliwie.

~~♥~~

                       W Zamku zbliżała się pora kolacji. Poszłam do dormitorium się przebrać, a chłopcy odprowadzili Pottera. Który jak dostał porządnie zaklęciem, którym sam mnie ostatnio potraktował, trochę się otrząsnął. Kiedy przyszłam na posiłek, nauczyciele zasiadali już na swoich miejscach. Umbridge czekała jednak na wszystkich uczniów. Gdy się zjawili, podeszła do mównicy.

- Minister Magii ze względu na... pewne okoliczności z przyjemnością poinformował mnie, że do Hogwartu dojdzie trójka utalentowanych uczniów. A i moi mili w tym roku odbędzie się Bal Bożonarodzeniowy, tak jak w zeszłym. Będzie trochę inny, ale myślę, że wam się spodoba. Reszty dowiecie się jutro na śniadaniu. Osoby, które spóźnią się choćby sekundę, zostaną wyproszone z sali. Punktualność! - Przez cały czas uśmiechała się, tak sztucznie... A wypowiedź zakończyła jednym słowem. - Smacznego.

Idealnie kiedy skończyła mówić, usiadła na miejscu i klasnęła w dłonie, na stołach pojawiło się jedzenie. Nie wiele później wrota w Wielkiej Sali otworzyły się. Spojrzałam na nowych uczniów, stojących w progu i wyszczerzyłam oczy na jednego z nich. Jedynie przez myśl, przeszło mi zdanie.
„Nie śmieszny żart.”

--------------------------------------------------------------------------------

Okej. Nie za szybko dodaję? Po prostu wróciłam z Bałtowa, a że przespałam drogę zasypiając na ramieniu brata, siadłam i skończyłam rozdział, od razu jak wróciłam (TAK, OGŁASZAM WSZEM I WOBEC. Po mrożonej kawie mi odbija, a co wypiłam jak przyjechałam? Mrożoną kawę. Hahah).

Czytasz = komentujesz

Nawet anonimy.

A pro po 10 galeonów, Patrycja ja nie zapominałam, że mi wisisz 10 zł ;D. Tak tylko przypominam.

I pytania do was:

Co wy na to, żeby powoli kończyć blog?
A i macie moje gg. Chętnie z kimś popiszę: 47239645. Śmiało, pisać.
Bla, bla, bla. Nie przedłużam.

Pozdrawiam.