39. „A co jeśli osoba, którą kocham, jest tym samym człowiekiem, którego powinnam nienawidzić?”

~ Wracając do czasów, gdzie historia ma swój początek.~

- Puszczajcie mnie! Natychmiast! Nic wam nie zrobiłam! - krzyczałam, ale to nie skutkowało.

W sumie... co się dziwić. Jessica i Mikael totalnie mnie zignorowali. Nie odpowiadali na żadne pytanie. W końcu dałam sobie spokój i pozwoliłam, żeby ciągnęli mnie przez ulice miasta. Przecież nic innego nie mogłam zrobić. Szarpanie się, krzyczenie, czy próby ucieczki, nie dość, że żałośnie wyglądały, to i nigdy nie przynosiły zamierzonego celu. Większy pożytek dla wszystkich zrobiłam, kiedy zaczęłam obserwować.

                   Szliśmy, dość wolnym krokiem. Dla przypadkowego, ciekawskiego oka, mogłoby to się wydawać normalną wieczorną przechadzką z rodzicami. Oboje byli po 30, więc idealnie nadawali się do tej roli. No może jakby mieli serce... Co prawda mężczyzna wyglądał jak mutant, ale w Londynie nie sprawiał tym, żadnej nowości. Jednak nikt, z taką twarzą nie wychodził na światło dzienne. Co czyniło noc, jeszcze bardziej przerażającą. Inni... odważni, chwalili się swoją oryginalnością, ale nie wszyscy. Mijając takich ludzi, postanowiłam się skupić na budynkach. Wywoływały one na mnie mniej przerażenia, niż ich mieszkańcy. 30 minut wędrówki było już za nami, a cel podróży jak mniemam daleki. Plątaliśmy się po szarych kątach, ale od czasu do czasu, zauważałam zabytkowe budynki. Większość to były takie miejsca jak Dziurawy Kocioł. Gdzie wydawać się mogło, że nikt tam nie mieszka. A tutaj, życie budziło się, gdy słońce zachodziło. Ciarki przechodziły mnie całkowicie, ale nie pokazałam tego. Zatrzymaliśmy się dopiero w centrum miasta. Koło ratusza. Przy czerwonej i ozłoconej budce telefonicznej. W jednej chwil, całą trójką weszliśmy do niej, a już w drugiej, znajdowaliśmy się zupełnie gdzie indziej. W mgnieniu oka, z żyjącego własnym życiem miasta, znaleźliśmy się w zatłoczonym i dobrze zabezpieczonym miejscu. Pełno było laserów, ochronnych, które za pomocą karty wyłączyła Jess. Skan soczewki ocznej i dopiero wtedy Michael popchnął mnie, abyśmy poszli do przodu.

                         Nie skończyłam się jednak rozglądać. Wszystko było... przerażająco białe. Jednak z jakiegoś powodu już się nie bałam. Wiedziałam, że nie jest tu bezpiecznie, ale nie prosiłam o litość, nie błagałam. Nie mogłam. Przecież jeśli okazałabym strach, to przy okazji i swoją słabość. Po prostu szłam. Gdy szczęka już mi nie dygotała, postanowiłam się odezwać.

- Gdzie jesteśmy?

- W bazie. To miejsce... - Po około 5 minutach ciszy, odpowiedziała mi Jessica.

Ale zaraz została skarcona przez bestie.

                   Kiedy skręciliśmy w prosty korytarz, wydawał się on, że jest krótki. Pozory... W rzeczywistości, truchtaliśmy nim dobre parę minut, a i tak nie pokonaliśmy całego. Wiedzieli, że już nie mam szans na ucieczkę, więc zwolnili jeszcze bardziej kroku. Bacznie o czymś rozmawiali, a ja obserwowałam mijane drzwi. Jedne były całe stalowe i pełne kłódek z małym okienkiem... Takich było najwięcej. Ale też zdarzyły się dwa, czy trzy ze szkła. Chwilą nieuwagi i czystej ciekawości przybliżyłam się do jednego, żeby zaobserwować co tam się dzieje, ale Jess chwyciła mnie za rękę.

- Chcesz wylądować w nicości? Jeszcze nie czas. I módl się, aby nie nadszedł.

Zamrugałam oczami, ale nie posunęłam się nawet o krok bliżej w stronę przejścia. Poszłam dalej. Jedne, jedyne drzwi, były uchylone. Ale chyba nikt tego nie zauważył. Na końcu, jakby w coś wlazłam. Poczułam mdłości i z jednej ścieżki, stały się trzy. Wszystko jeszcze bardziej białe, że moje brudne i zniszczone, rzeczy świeciły kolorami. Zaraz za mną pojawił się Michael i teraz to on prowadził. Doszliśmy do największych, czerwonych jak krew wrót. Kobieta zeskanowała odcisk palca. Mężczyzna zaś zapukał 3 razy i wypowiedział nieznane dla mnie słowa... pewnie w innym języku. Na ich komendę drzwi się otworzyły. A w przeciwieństwie do całego miejsca, to pomieszczenie, było przepełnione przepychem. Tak jakby styl barokowy. Poczułam się jak w innej epoce. Sali tronowej, gdzie główną atrakcją był przepiękny tron.

„Żartujecie sobie... tron?! Mamy XX wiek.”

Wypowiedzenie tego na głos pogorszyłoby sytuację, więc owy komentarz, zachowałam dla siebie.

Podeszliśmy bliżej, a ku mojemu zaskoczeniu Jess i Michael uklękli. Wszystko za sprawą jednego machnięcia ręki, potężnego osobnika w ciemnym stroju. Poczułam się jak w jakimś głupim filmie. W końcu mężczyzna raczył nas spojrzeniem. Nieźle się zdziwił na mój widok, czego nawet nie krył.

W mgnieniu oka, znalazł się przy mnie, a jego czarne włosy i obcisła, skórzana kurtka, dodawały mu przy tym tylko demoniczności. To człowiek, z którym nie ma żartów. Wyglądał jakby miał już dobre 40 lat. Zdradzały go zmarszczki na twarzy. Płaskie, niemal niewidoczne usta i przerażająco niebieskie oczy. Do tego wszystkiego, miał rozciętą na pół, prawą brew. Nawet nie chciałam wiedzieć, dlaczego. Jedno mogłam stwierdzić... jak wszyscy będą tak wyglądać, to ja szybciej zejdę na zawał...

- Spóźniliście się. Wykonaliście misję? Kto to? - zaczął zadawać pytania.

Przy tym wszystkim, można było wywnioskować, że jest człowiekiem okrutnym, ale spokojnym. Mordercze spojrzenie, którego lękać się mogły pokolenia, a przy tym tak spokojne jak woda. Jednak każda kolejna dawka ciszy i nerwów, zakłócała jego kamienną twarz. Nie należał do ludzi cierpliwych.

- Jestem Rose Martin... - zaczęłam.

- Nie ciebie pytałem – przerwał.

Kiedy Michael zaczął opowiadać jak mnie spotkali, że wiem o magii i sama ją praktykuję, poirytowane spojrzenie przywódcy zmieniło się w zafascynowanie. Sami byli tak jakby: Wygnani. Ukrywali się, ale nie widziałam u nich, żadnych znaków Śmierciożercy. Jedynie tatuaże w kształcie księżyca na karku. Po skończonej wypowiedzi, mężczyzna intensywnie zaczął się na mnie gapić. Nie zważał, że w sali jest około 50 osób. Dopiero po chwili się otrząsnął i krzyknął.

- Wynocha! Wszyscy!

Michael już szarpnął mnie za łokieć, abym się ruszyła, ale masywniejszy mężczyzna mu przerwał.

- Ona nie, idioto!

Łysa pała nie przywykła do wyzwisk i zacisnął tylko pięści, tak mocno, że jego dłonie zrobiły się całe fioletowe, ale wyszedł. Zresztą jak wszyscy inni. Gdy już byliśmy całkiem sami, gestem ręki, nieznajomy wskazał mi kanapę. Której co prawda, wcześniej, nawet nie zauważyłam. Po chwili, chwycił z barku szklankę z alkoholem i usiadł na przeciwnej sofie. Uśmiechnął się i przyglądał.

- Widzisz blizny na mojej twarzy? - zapytał.

Odpowiedziałam, że nie. Ale dopiero później się mu przyjrzałam. Tak, miał blizny. I to nawet sporo. Największa przecinała mu policzek. Mimo to nie zmieniłam swojej odpowiedzi.

- Czyli nie jesteś Kluczem. Nie ważne. Widzisz nas, bo sama jesteś magiczna. A skoro już tu jesteś musisz przejść inicjacje.

- Ale ja nie chce – zaprotestowałam.

- Nie masz wyboru. Zwykle są to trzy próby, ale w tobie jest coś innego. Będziesz miałam cztery. Takie bez widowiskowe.  Jeśli je przejdziesz będziesz jedną z nas.

- A jak nie?

- Zginiesz. Ale nie zakładajmy najgorszego. Opowiem ci coś o nas. Nazywamy się Tratonami. A ja jestem Traton III. Wszystko zaczęło się, gdy mój dziadek, zdał sobie sprawę ze swojej potężnej mocy. Voldemort nie chciał go w swoich szeregach, no cóż później upadł. Ale ja wierze w fakty, wiem, że się odrodzi. Mniejsza. Dobro też go nie chciało, za te... kontakty. Błąkał się tak nie wiedząc, co ma robić. Był wyszkolony i szybko znalazł zwolenników. Wszystko byłoby dobrze, ale musieliśmy się ukrywać. Byliśmy i jesteśmy niechcianymi gośćmi. Traton I zaprzysiągł zemstę. Jeszcze nie przeważono na kim. Czy na złu czy na dobru. Jak mówi proroctwo, o wszystkim zadecyduję Klucz. Klucz widzi nas takimi jacy jesteśmy naprawdę. Przed widokiem naszych blizn i niewidzialnych dla wszystkich znaków Tratonów. Wszystko chroni zaklęcie, ale jedna osoba na świecie, go łamie.

„Mam się śmiać? Przecież widzę ten jego głupi znaczek... blizny też... Ale to niemożliwe.”

- Po co wam jestem potrzebna? - spytałam.

- Nie ładnie tak przerywać. Dowiesz się w swoim czasie. Na czym skończyłem... - Podszedł do jakiegoś dzbanka. - To jest proszek naznaczenia. Nakłada się go na kark, odmawia zaklęcie, strzepuję i jesteś jedną z nas. Ma on bowiem toksyny, które mogą zabić. Dlatego ważne są próby. Jesteś potrzebna, bo brakuję nam ludzi.

Zakazał mi się odezwać i przywołał jednego ze swoich ludzi. Był to szczupły, wysoki chłopak, o ciemnych czarnych włosach i o uwodzicielskim spojrzeniu. Umięśniony ze złotymi oczami. W moim wieku. Nigdy nie wierzyłam w miłość od pierwszego wejrzenia, ale chyba powinnam zacząć.

- Rafael zaprowadzi cię do twojej kabiny. Powinna być już gotowa. Jutro z rana czeka cię próba. - Starszy mężczyzna, zniknął w jakimś tajemniczym przejściu.

                    Przez chwilę szliśmy w ciszy. Czułam na sobie wzrok nieznajomego, przez co byłam trochę speszona.

- Kim jesteś? - W końcu coś z siebie wydukałam.

- Nazywam się Rafael Laure. Mam 16 lat. Moich rodziców już poznałaś. Wiem, że mój ojciec bywa brutalny, ale taki już jest. Mikeal, to Mikeal. Więcej informacji jest ci niepotrzebne. - Uśmiechnął się, ukazując rząd białych zębów.

Skręciliśmy w prawo, a ja wciąż trawiłam informację, że mogłabym zakochać się w synu takiej bestii.

- Co wiesz o Kluczu? - zapytałam nagle.

Wyszczerzył na mnie oczy. Zupełnie nie spodziewał się tego pytania.

- Osoba zwana Kluczem widzi znaki na karku Tratonów. - Wskazał na swój. Był to taki sam, jak jego przywódcy. Ale nie odezwałam się na ten temat słowem. - Klucz musi znaleźć 3 różniące się od siebie znaki. Bowiem ta trójka jest prawowitymi władcami Tratonów. Ich rządy powinny być sprawiedliwe, a nie takie jak teraz... dla dobra jednostki. Stara wróżbiarka kiedyś tu zawitała. Przepowiedziała, że będzie to kobieta Widząca. Dodała, że Traton nie jest wybrany. Później zginęła. 3 wybranych i Klucz, jeśli spróbują proszku zmieszanego ze swoją krwią, będą oficjalnie władcami. Aż po koniec swoich dni. Dlatego Traton chce znaleźć tę kobietę i zabić. Bowiem, to osoba, która może przyczynić się do obalenia jego rządów. A to ceni najbardziej na świecie.

- Potrzebna jest krew Klucza?

- Nie, tylko Wybranych.

Skończył mówić, kiedy stanęliśmy przed drzwiami. Niespodziewanie Laure pocałował mnie w usta. Odepchnęłam go, ale czułam, że pokrywam się rumieńcem.

- Nie za szybko? - oznajmiłam.

Tylko się uśmiechnął i odszedł.

Pokój był mały. Jak sala więzienna. Szary i ponury. Położyłam się na łóżku i zaczęłam myśleć.

„Jak można uciec z tego wariatkowa? Czy naprawdę mogę być Kluczem?”

Szybko odgoniłam od siebie te myśli. A że jak nie patrzeć, porwali mnie... nie mając wybory zasnęłam w tym czym byłam.

                        Rano obudził mnie dzwonek.

„Pożar?!”

Tylko na to wpadłam, wstałam na równe nogi i szybko skierowałam się w stronę wyjścia. Ledwo co przekroczyłam próg, ktoś z całej siły walnął mnie łokciem. Tak mocno, że straciłam przytomność.

Kiedy otworzyłam oczy, przykuta byłam do łóżka. Pomieszczenie było tak jak wszystko białe. A koło mnie było wielkie szklane... coś. Pełne zielonego płynu. Od tego przedmiotu, wychodziły rurki. 5 rurek, które przymocowane miałam w miejsce niestarannie założonych wenflonów. Wszystkie na rękach.

- W końcu się obudziłaś! - zagrzmiał głos Tratona. - Możemy zaczynać. Timon włączaj aparaturę.

Wszystko działo się za szybą. Zdawali sobie sprawę, że ich nie widzę. A po chwili poczułam gorąco buchające z maszyny i wolny stróżek zielonego dziadostwa zbliżającego się do mnie. W jednej chwili, przebrnęło mi całe życie przed oczami. To mogła być trucizna. Pierwszy raz serce i rozum współpracowali. Tak, to fakt. Traton, mówiąc, że mogę zginąć, nie żartował. Zanim rurka doszła do moich żył, w ogóle zanim napełniła połowę rurki, zdałam sobie sprawę, że moje ręce są strasznie ciężkie. A w sumie nie ciężkie... to przez pasy. Chwilę zajęło zanim się z nich oswobodziłam i z krzykiem bólu, wyrywałam każdy z osobna wenflon. Każda sekunda wydawała się wiecznością, z każdym kolejnym traciłam siły. Przy ostatnim, odetchnęłam z ulgą. Ale tylko na chwilę. Malutką, nieznaczącą chwilę. Wstałam na nogi. Trzęsły się niemiłosiernie, ale dawałam radę chodzić. Chwyciłam krzesło i chciałam rozwalić nim szybę, ale wtedy stalowe drzwi się otworzyły i zobaczyłam w nim 40-latka. Klaskał. Nie krył również zdziwienia. Dopiero teraz spojrzałam na fotel, w którym wcześniej siedziałam. Jakby choć kropelka zielonego płynu wdałaby się w moją krew skończyłabym jak ten fotel. Który co prawda teraz się topił. Moja spojrzenie nabrało przerażenia i strachu.

„Ja naprawdę mogę zginąć. Oni chcą mnie zabić.”

- Nie wiedziałem, że na to wpadniesz. Zdałaś. Jesteś sprytna. Jest jeszcze wcześnie, zdążysz na drugą próbę. Nie bój się, też nie będzie widowiska. Czasem towarzyszy mi Timon. Właśnie, chodź i posprzątaj to.

Minęłam się z około 20 latkiem i pierwszy raz zauważyłam, że znak jest inny. Zamiast czarnego książęca, miał złote słońce. Nie przypatrywałam się temu i poszłam za Tratonem.

Weszliśmy na jakąś arenę...

- Zaraz wpuszczę Ratina. Twoim zadaniem będzie wcisnąć ten mały przycisk. - Wskazał na niego. Kiedy chciałam tam pójść, zatrzymał mnie. - Hola, hola. Jeszcze nie ma twojego... towarzysza.

Po tych słowach... zwiał... Pozostał po nim tylko kurz. Zza wielkich krat, wyszedł potwór. Mierzył około 15 stup wysokości, a jego pancerz zbudowany był z najtwardszej skały. Miał metalowy mały łeb i gigantyczny kolczasty, niemal diamentowy ogon.

Znieruchomiałam.

Zaniemówiłam.

Stałam i czekałam na chybną zgubę. Dopiero gdy zaczął się zbliżać otrząsnęłam się. Jego kroki były duże, ale widać sprawiało mu to problem. Teraz przypomniałam sobie o schowku na różdżkę w moich spodniach. Zawsze powtarzałam, że jest mi on nie potrzebny, ale teraz wiedziałam jak bardzo się wcześniej myliłam. Odmierzyłam odległość jaką miałam przebiec i wiedziałam, że nie zdążyłabym. Jestem za wolna, a jedno machnięcie jego ogonem, zabiłoby mnie. Nie mogłam też użyć jakiegoś głupiego zaklęcia, które by go zaatakowało, bo szanse, że bym go zraniła... byłyby marne. Obrona tu też była na nic. Musiałam odciągnąć jakoś jego uwagę. Ukłoniłam się, jakby był hipogryfem. Wtedy stanął. Zaintrygowałam go swoim zachowaniem. Szybko wyczarowałam jakąś piłkę w nadziei, że to go też zainteresuję. Nie mogła być to jakaś normalna piłka. W środku miała proszek na senny. Rzuciłam, a Ratin złapał ją i przycisnął. Uwolniło to dużo środka nasennego. Padł odsłaniając mi drogę. Jednak wybudzić mógł się za kilka minut, może sekund. Nie zdołałam jednak biegnąć, wyczerpana wcześniejszym testem. Pokuśtykałam przez ogromną salę i z trudem przycisnęłam przycisk, napierając na niego całym ciałem. Szybko też schowałam różdżkę.

Moim oczom ukazało się przejście. Wprost do gabinetu Tratona...

Na mój widok otworzył usta ze zdziwienia, a jabłko, które trzymał wypadło mu z rąk.

„TO JA PRAWIE ZGINĘŁAM, A ON JABŁKO JE?! Niech się zadławi...”

Przeszło mi przez myśl.

- Rekordowy czas. Odważna jesteś. Pięknie. Teraz Jess cię odprowadzi do pokoju.

Jak na zawołanie przyszła kobieta. Machnęła ręką i w mgnieniu oka znaleźliśmy się przed miejscem, gdzie ostatnio spałam. Nie mogłam nazwać tego moim pokojem. Bardziej celą więzienną. Gdy chciała odejść, zatrzymałam ją.

- Jak możesz go kochać, w ogóle lubić? - zapytałam.

- Kogo?

- Rafael wspominał, że jesteście jego rodzicami. Pytam, więc o Michaela.

- Miłości i nienawiść dzieli cienka granica. A co jeśli osoba, którą kocham, jest tym samym człowiekiem, którego powinnam nienawidzić?

Nie czekała na odpowiedź, przytuliła mnie. Była chyba z nich wszystkich najżyczliwsza lub przynajmniej tak się wydawało. Kolejna osoba ze znakiem. Jej był srebrna gwiazda. Nikomu jeszcze nie wspomniałam o mojej zdolności i niech tak pozostanie. Później bez słowa odeszła.

               Rzuciłam się na łóżko. Przez cały dzień nie miałam nic w buzi. Nawet wody mi nie przynieśli. Wyczarowałam szklankę i picie, po czym ją opróżniłam z zawartości. A kiedy chciałam jeszcze sprawić, by pojawiło się tu coś do jedzenia, ktoś zapukał w drzwi.

Był to Rafael z koszykiem.

- Taraton zapomina o takich szczegółach jak jedzenie, a ty pewnie umierasz z głodu.

- Nie prawda.

Zaburczało mi w brzuchu i zachichotaliśmy. Był jedyną osobą, przez którą się uśmiechnęłam. Wpuściłam go. Usiedliśmy na łóżku, a ja po chwili zaczęłam jeść wszystko co przyniósł. On nic nie jadł, tylko się przyglądał z uśmiechem. Nie poruszałam tego tematu, za to zapytałam, o coś innego.

- Co to za poranny dzwon?

- Pobudka – odpowiedział.

Zrobiłam bliżej nie określoną minę, a po chwili szykował się do wyjścia.

- Zostawię ci tu koszyk. Coś jeszcze będziesz miała na rano.

Podeszłam do niego, aby zamknąć za nim drzwi, ten nagle chwycił moje ramiona.

- Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? - spytał.

- Czasem tak, czasem nie.

- Chyba się w tobie zakochałem. Zostaniesz moją dziewczyną?

Co ja miałam powiedzieć? Normalnie bym odmówiła, ale to była jedyna osoba, która zrobiła coś dla mnie dobrego. Nie mogłam mu odmówić.

- T..Tak – wydukałam.

Rozpromienił się i wyszedł. Skołowana usiadłam na łóżku i coś do mnie doszło. Jeśli mogę czarować to może uda mi się przeteleportować. Skupiłam się na moim domu, ale nic. Nie ruszyłam się nawet o milimetr. Wciąż byłam w tym za słaba. Ległam na łóżku, ale tej nocy nie zasnęłam.

                       Znów ten cholerny dzwon. Niech zginie w ogniach piekielnych... Rozgniewana wstałam. Weszłam do małej toalety i umyłam się w miarę możliwości.

Otworzyłam drzwi na oścież, uważnie przyglądając się, żeby mnie ktoś znowu nie rąbnął w głowę. Tym razem nie było takiego incydentu. Jedynie Michael opierał się nogą o ścianę. Przewrócił oczy i skinieniem głowy nakazał iść za sobą.

Doszliśmy do pomieszczenia z bronią. Zamknął mnie tam. ZAMKNĄŁ. Na środku było tylko jedno biurko i dwa krzesła. Usiadłam na jednym i zobaczyłam człowieka, który dopiero teraz wyszedł z cienia. Zajął miejsce naprzeciwko mnie. I wyciągnął nóż.

- Odpowiesz na kilka pytań. Jeśli prawidłowo, to nic ci się nie stanie. Jeśli źle, stracisz palce. Proste?

„Czyli ta konkurencja polega na wykrwawieniu się?”

Nie odważyłam się tego powiedzieć, ale pomyślałam. Skinęłam głową.

- Czy serce człowieka bije, jeśli je się wyciągnie z danej osoby?

W tej sekundzie podziękowałam, mojej kochanej mamie, która uwielbia oglądać seriale medyczne i mnie do tego zmuszała.

- Tak. Kilka minut.

Zrobił rozczarowaną minę, ale może przez to, że dobrze odpowiedziałam?

- Co zrobisz w sytuacji z której nie ma wyjścia?

Spojrzałam na niego, prosto w oczy. A w sumie w oko. Nie miał jednego, a w miejsce lewej gałki była blizna.

- Wyjście jest zawsze, trzeba go tylko poszukać.

Złapał się za podbródek, ale nie skarcił mnie.

- Czy palec odcięty od ciała i zmrożony w lodówce przez miesiąc, a później przyszyty na swoje miejsce będzie sprawny?

Na zawodowego psychopatę nikt mnie nie szkolił, więc musiałam zgadywać.

- N...nie – wybełkotałam.

Pięścią wbił w stół, ale nie kazał mi wyciągać palców. Po dobroci bym ich nawet nie dała.

- Masz szczęście. Dobrze. Ile jest w stanie wytrzymać człowiek w całkowitej ciszy?

Uniosłam jedną brew i rozejrzałam się po zbrojowni w poszukiwaniu ucieczki. Nie było jej.

- Obstawiam godzinę – rzekłam.

Syknął, ale nic nie zrobił.

- Ostatnie pytanie. Mając do wyboru nóż i zapalniczkę, co wybierasz w swojej sytuacji?

- Zapalniczkę.

Nie wiedziałam dlaczego to powiedziałam. Wyciągnął ją z kieszeni i skierował się do wyjścia.

- Tam są drzwi, jeśli otrzymają odpowiednią temperaturę otworzą się.

Podbiegłam do niego, ale wrota ani drgnęły. Podeszłam do dziwnego urządzenie i zaczęłam go podgrzewać, jednak to za mało. Wszędzie była broń, a w koncie ujrzałam granat. Jednak to byłby za duży wybuch. Kiedyś z braćmi bawiliśmy się w takie małe fajerwerki. Nabrałam trochę prochu wybuchowego i zrobiłam to co zawsze bracia robili przy mnie. Przesunęłam krzesło, położyłam tam potrzebne rzeczy. Sama przewróciłam biurko i schowałam się za nim, wcześniej podpalając linkę, czy jak to się zowie. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk, a drzwi ustąpiły. Chciałam wyjść, ale pomyślałam, że raz się żyję. Rozsypałam proszek i podpaliłam. W ostatniej chwili wskoczyłam za drzwi i je zamknęłam. Lekko się sparzyłam, a pokój z bronią był już tylko wspomnieniem. 

„Niech to będzie ich nauczką...”

Poszłam przed siebie i zaczęłam zastanawiać się, czy wszystkie korytarze ciągną do tego cholernego gabinetu.

Cała w szoku i przestraszona przekroczyłam drzwi.

- Kolejna konkurencja pokonana w wyśmienitym czasie. Już się nie mogę doczekać, kiedy będziesz jedną z nas. Próba mądrości przeszła doskonale. Jeszcze nigdy nie widziałem Yona tak wkurzonego. Liczył na choć jeden palec do kolekcji. - Uśmiechnął się Traton. - Możesz iść. Chyba trafisz.

Kiedy wyszłam złapał mnie Rafael.

- Pomóc odprowadzić, piękna?

- Jeśli chcesz.

Minęliśmy drzwi, które przyciągnęły moją uwagę.

- To „Drzwi Marzeń”. Możesz tam wejść. Za niedługo znikną. Pojawiają się tylko raz. Masz jedyną okazję. Ale musisz wejść tam sama.

Brzmiało to naprawdę kusząco, chciałam przekroczyć próg, kiedy zza rogu wyłonił się jakiś olbrzym. Rąbnął Rafaela w głowę, tak mocno, że stracił przytomność. Zaczął go ciągnąć. W tym samym czasie, na drzwiach pojawiła się tabliczka: „10, 9, 8...”

„Niech ich szlag...”

Trzeba było dokonać wyboru. Przeklęłam w duchu i pobiegłam w poszukiwaniu chłopaka. Zobaczyłam cień i podeszłam bliżej. Nagle wyszedł Traton, klaszcząc.

- Gratulację. Test na lojalność, wierność czy jak ty to tam nazwiesz zdany. Równo o północy jutro będziesz jedną z nas. Nie mów nikomu, ale trzeba odczekać co najmniej trzy dni, ale już się nie mogę doczekać.

„Cóż za wyróżnienie.” Prychnęłam w myślach.

- Ale ja nie chcę! - krzyknęłam.

- Nie masz wyboru.

Zniknął, a ja podeszłam do Rafaela. Zaczęłam go bić, po klatce piersiowej.

- Nigdy więcej tego nie rób!

Nie przestawałam go bić. A jego uśmiech zniknął. Powiedział, abym przestała. Ale ja nie zareagowałam. Przez to wszystko uderzył mnie w policzek. Momentalnie otrząsnęłam się z szału i pobiegłam do sali więziennej, nie racząc go nawet jednym spojrzeniem.

                     Przyszedł do mnie niewiele później. Już nie pukał. Wszedł jakby był u siebie i zostawił mi jakiś prezent. Była to czarna przeplatana bransoletka. Gdy wychodził, odwróciłam się do niego.

- Znamy się dwa dni. Nawet nie wiem czy to można nazwać związkiem, ale... ale zrywam z tobą. Wyjdź!

- Ze mną się nie zrywa – odparł niewzruszony.

- A jednak. Nie jesteśmy już razem. W ogóle nie byliśmy.

Spojrzał mi prosto w oczy, a wyczuć można było mord. Rzuciłam w niego prezentem. Podszedł do mnie. Był bardzo silny, jak na swój wiek. Zacisnął pięści na moich ramionach i momentalnie, rzucił mną o ścianę. Coś gruchnęło w mojej ręce. Nic sobie z tego nie zrobił i dopiero wyszedł. Po raz pierwszy od pobytu tutaj, miałam łzy w oczach. Starłam je i rozdarłam bluzę. Poszłam do łazienki, delikatnie obmyłam rękę, chwyciłam jakiś metalowy prążek i zawinęłam rękę bluzą razem z nim. Aby chociaż pozornie usztywnić rękę.

Położyłam się na łóżku, ale nie mogłam zasnąć. Usłyszałam szelest i gwałtownie się odwróciłam. Zauważyłam jakąś osobę. W pierwszej chwili pomyślałam, że to Rafael, ale płeć się nie zgadzała. Było dość ciemno, ale przy świetle marnej lampki, której nie zgasiłam, zauważyłam, że była ładna. Do tego wysoka, o włosach spiętych w kucyk, a jak się przyjrzeć w kolorze ciemnego blondu, grzywka opadała jej na czoło, ścięta na prawą stronę. Była szczupła, ale nie wyglądała na szkielet. Gdy podeszła bliżej zauważyłam, że jest w moim wieku i ma piwne oczy.

- Chodź – wyszeptała.

Kiwnęłam głową i szłam za nią w ciszy. Zatrzymała się przed głównym wejściem, gdzie czekał jakiś chłopak. Pierwszy raz na oczy ich widziałam, ale skoro byliśmy koło wyjścia, to może mi pomogą.

- Kim jesteście?

- Nazywam się Kora. A to mój brat Simon. - Spojrzałam na bruneta, który majstrował coś przy zabezpieczeniach. - Musimy cię uwolnić. To nie będzie więzienie. Przepraszam, że tak późno, ale nadzór nad tobą jest bardzo ścisły, a póki nie jesteś naznaczona, trzeba cię ratować. Szczególnie, że Widzisz.

- Co masz na myśli mówiąc, że Widzę? - zapytałam.

- Nie jestem taka głupia jak inni. Zauważyłam to. Spójrz na mój kark. Co widzisz?

Tak też zrobiłam.

- Nic – odparłam.

- No właśnie, a teraz na mojego brata.

Dostrzegłam na nim złoty księżyc, co zobaczyłam to powiedziałam.

- On jest wybrany? - zapytała zaszokowana blondynka.

Szybko się jednak otrząsnęła i nakazała mu nie przerywać.

- Jak tu zostaniesz niechybnie zginiesz. Masz to. – Wyciągnęła jakiś pierścień i mi go podała. - To Serce Smoka. Strzeż go. Nie pytaj do czego służy. Dowiesz się w swoim czasie.

- Dlaczego tu jesteś, a nie masz znaku?

- Jestem Wyjątkiem.

- Czyli?

- Mój brat został naznaczony za mnie. Poznałam sekrety, dlatego mogę tu pozostać. Ale w sekrecie. Cały czas cię obserwowałam. Nie wydałaś mnie.

- Nie wiedziałam – wyszeptałam.

- A pierwszego dnia, zauważyłaś uchylone drzwi? Tam byłam ja. Jeśli by mnie przyłapali byłoby po mnie.

- Gotowe – powiedział Simon.

Odprowadziła mnie, póki nie upewniła się, że jestem bezpieczna.

- Napiszę do ciebie niebawem jak się sprawy mają Rose Martin. - Uśmiechnęła się i zniknęła.

Zszokowana i przerażona, poszłam przed siebie. Ku wolności.

~Teraźniejszość.~

                 Skończyłam opowiadać, a po minie Carmen, widać było, że nie tego się spodziewała. Jeszcze dopowiedziałam o spotkaniu z Michaelem, przez którego ominęłam większość spotkania Gwardii i o tym jak spotkałam Jess i Michaela razem.

- Ale to co on wie, różni się od tego co ty mówisz, Michael mówił, że odeszłaś za porozumieniem, a ty, że uciekłaś – wykrztusiła.

- On wie tyle co mu powiedziano. Prawdę znam tylko ja, Traton, Kora i po części Rafael.

- Dlaczego przez ten cały czas milczałaś?

- Nie miałam wyboru. Jeśli chcesz wiedzieć. A pewnie chcesz. Kora do mnie napisała, o co chodzi ze Smoczym Sercem. Jest tajnie strzeżone, bowiem ma serum, które pomogłoby Tratonowi żyć, gdyby coś mu się stało. Było w skarbcu, gdzie nikt nie zaglądał. Dopiero jak zaszła potrzeba. Miałam to schowane w różdżce, która od jakiegoś czasu, jak go jeszcze miałam dawał jakieś dziwne znaki. Czasem była lodowata, ale ignorowałam to. Teraz jest normalna, bo nie mam pierścienia. Kora Nels, tak miała na nazwisko, przekazała mi, że z samego rana, Rafael chciał przeprosić, czy coś i to on zawiadomił o moim zniknięciu. Ale byłam już nie uchwytna. Przecież nie mogli rozwiesić ulotek...

- Dlatego byłaś tak nieufna w stosunku do nowej miłości? - zapytała.

- Jak się człowiek raz sparzy... to sama rozumiesz. Ale George jest inny.

Teraz sobie wszystko poukładałam. Dlaczego akurat teraz...

- Wszystko jest takie jasne, dlaczego ja na to nie wpadłam wcześniej?! - Klepnęłam się w głowę.

- A konkretniej?

- Jak Jess i Michael mi zabrali pierścień było już za późno. Wcześniej też nie rozumiałam, dlaczego Michael nawiedził mnie we śnie. Obrazując mi twoją śmierć. W pewien sposób mi pomógł to zrozumieć. Co prawda nigdy bym nie chciała tego powtórzyć, ale jednak. Zawsze mieli dość tyrani, tego niesprawiedliwego oszusta. Gdy zmarł chcą prawowitych władców. Wiedzą, że jestem Kluczem. Chcą poznać prawdę i są zależni ode mnie.

- Powiesz im? - zapytała.

- Chyba.
- Ale dobrze, że Michael zapomniał, że coś od ciebie chce.
- Tego nie jestem pewna. Wiesz co mnie przeraża?

- Co?

- Teraz wszystko ma sens. Zawsze byli krok przede mną. Czas odwrócić strony.   

---------------------------------------------------------

Nelson, Nelson, Nelson. W końcu masz. RADA: Nie dawajcie czytać natrętom, nie dadzą wam żyć XD. Ale to słodkie. Miałam problem z wymyśleniem pytań. Dlatego, też dziękuję zrujnowanej psychice Black. Więc rozdział dedykuję Nelsonowi i Black. Kocham was *.*

Dziękuję za aż 24 obserwatorów :).
Jeśli czegoś odnośnie Tratonów jakimś cudem nie udało mi się wyjaśnić (jeśli nie chce tego przedstawić w kolejnych rozdziałach) to pytajcie, a odpowiem, tudzież zaktualizuję rozdział.

Do przeczytania. A ten rozdział ma aż 8 STRON A4. Mam nadzieję, że się podoba i zostawisz po sobie komentarz.

Pozdrawiam.