36. „Nie żyje... Carmen nie żyje!”

                   Po lekcjach, przez resztę dnia przekonywaliśmy uczniów do naszych planów. Większość nawet nie wierzyła, że Lord Voldemort naprawdę powrócił. Ale zgodzili się przyjść na spotkanie. Tydzień przecież zleci bardzo szybko, prawda? Nie było nad czym się zastanawiać, a nim się obejrzałam przyszedł czas pójścia do łóżek. Długo, a nawet wcale się nie spierałam. Ubrałam swoją uroczą piżamkę i położyłam na posłaniu. W pokoju, przecież nie byłam sama. A dopiero teraz zdałam sobie, jak dawno nie gadałam ze swoimi współlokatorkami.

- Hej – powiedziałam sennym głosem.

- W końcu coś mówisz, już się zastanawiałam co z tobą. - Zaśmiała się Lisa.

- Przecież gadałyśmy, o tej sprawie z Potterem – przypomniałam.

- To się nie liczy – przewróciła oczami bliźniaczka.
- A to już zależy od kogo. No nie kłóćmy się, tylko pogadajmy.

- Widziałyście Jordana? Jak się na mnie gapił. Jego oczy! Rozpływam się! Będzie mój – rozmarzyła się Lisa.

- Ostatnio tak mówiłaś o Oliverze – zaśmiałyśmy się.

- Tak, ale on jest Luny – oznajmiła donośnie.

Na co panna Lovegood spłonęła rumieńcem.

„Jakie to urocze.”

- I mój. – Wystawiłam język do dziewczyn.

- Ale to nie to samo. - Włączyła się do rozmowy Cho.

Gadałyśmy tak i gadałyśmy do... właśnie do której?

Do północy.

W końcu zasnęłyśmy. Nie wiem kiedy i w jakich okolicznościach, ale cóż...

                  Otworzyłam oczy i usłyszałam chichot. Złowrogi i lekceważący. Mógł należeć tylko do jednej osoby. Rozejrzałam się i ujrzałam Mike'a.

- Miałeś mnie zostawić w spokoju! - krzyknęłam.

Nie ważne, że znajdowałam się w swoim dormitorium, gdzie reszta dziewczyn smacznie śpi...

Nie... nie było nikogo. Ani jednej duszy. Pomijając mnie i Michaela. Później chichot przerodził się w okropny śmiech. Zerwałam się na równe nogi i chwyciłam różdżkę. Zobaczyłam jego cień i zaczęłam za nim biec. Zatrzymał się w Wielkiej Sali. Stał na środku, przy jakimś ciele. Gdy podeszłam bliżej, zobaczyłam znaną mi brunetkę. Tym razem, jej twarz nie była roześmiana. Była bez wyrazu. Jakby jej w ogóle nie było. Kopnął ją. Tak że twarz miała przystającą do podłogi. Wyraźnie zobaczyłam, że zaatakował ją od tyłu. Nie zniosłam już tego widoku. Podbiegłam do niej, a on zniknął. Zbadałam puls.

- Nie, nie, to nie możliwe. Nie żyje... Carmen nie żyje! I co ja teraz zrobię?! - powiedziałam szlochając.

Po chwili mowę mi odjęło. Byłam gotowa zabić. Nigdy nie pozwoliłabym na coś takiego. Zaczęłam wołać jego imię, wciąż trzymając Blackównę. Nie wytrzymałam i wstałam. Bezsensu krążąc po pomieszczeniu. Znowu cień...

"Za przyjaciół, za rodzinę."

Wychodząc, a raczej wybiegając zahaczyłam o coś twardego i rozdarłam rękę. Zaczęła się lać krew, ale w obliczu tego co spotkało moją najlepszą przyjaciółkę to pestka.

                      Obudziła mnie Luna. tym razem naprawdę. Siedziała na moim łóżku z przerażonymi oczami.

- To tylko sen. To tylko sen – powtarzałam sobie, szeptem.

Cała byłam zlana potem, a na mojej ręce widniała rana. Taka jak w tym koszmarze. Zamrugałam oczami i zrzuciłam kołdrę. Omal się nie wywalając, wybiegłam. Musiałam zobaczyć, że Carmen nic nie jest. Po prostu musiałam. Biegłam przez cały Hogwart, aż dobiegłam do portretu Grubej Damy. Zaczęła się na mnie wydzierać, ale po usłyszeniu hasła wpuściła do środka. Pobiegłam do dormitorium szatynki i gdy ją zobaczyłam w jej łóżku, trochę odetchnęłam. Ale nie do końca. Podeszłam ostrożnie, żeby to nie okazało się zwidom. Gdy już przy niej byłam, potrząsnęłam, aby ją zbudzić.

- Obudź się, proszę obudź się – powiedziałam.

A moje łzy zaczęły spływać po jej policzku. W końcu otworzyła oczy.

- Żyjesz! Kocham Cię, jak bardzo Cię kocham. - Mocno ją przytuliłam.

- Co... co się dzieje? - rzekła zaspana.

Puściłam ją i usiadłam na łóżku.

- Lepiej już pójdę.

- Nie – powiedziała stanowczo. A kiedy złapała mnie ranę, przeraziła się. - KTO Ci to zrobił!? Co się stało?

- Nic, puść mnie i wracaj do snu.

- Nie zrobię tego. Opowiadaj.

- Zostaw mnie. – Tym razem to ja miałam twarz pełną powagi.

Nie zrobiła tego, jak zawsze ma swoje rację. Uparta jędza. Usiadłam więc na łóżku i skuliłam. Mogła zobaczyć moje pojedyncze łzy, ale mam nadzieję, że nie jest aż tak spostrzegawcza. Nim się obejrzałam wyszła. Słyszałam tylko z dołu głosy, George'a, który za wszelką cenę chce się do mnie dostać. Czar chroniący przed wejściem chłopców, po raz pierwszy wydał mi się pożyteczny. Chciałam być sama. Kochałam tego rudzielca, ale co on może... Jakoś jednak, musiałam wyjść. Teleportować się nie mogłam, miotły nie miałam. Z dachu przecież nie skoczyłabym... Niechętnie zeszłam z posłania przyjaciółki i niezauważenie miałam zamiar się wymknąć. Ale to nie takie łatwe, gdy Weasley chciał za wszelką cenę do mnie wejść, a Black go uspokajała. Nie zdziwiłam się, kiedy podszedł do mnie i przyciągnął do siebie.

- Mów – oznajmił.

Ja tego nie zrobiłam. Jedynie wtuliłam się w jego piżamę i wypłakiwałam się.

Nigdy nie pokazuj swoich słabości, bo ktoś je kiedyś wykorzysta.

Tak mawiała ciotka Anabell. Świętej pamięci.

Teraz wszystko się nie liczyło, nie chciałam kolejnej grupy ludzi, która najpierw ochrzani mnie za głupotę poznania tej bandy, a później będzie wspierać. Wciąż nie wiedziałam, dlaczego mam tę ranę. Skoro to tylko sen. Usłyszałam tylko jak mnie uspokaja i mówi coś w stylu: „To tylko koszmar, już dobrze.”

Musiałam opatrzyć ranę i zapytać się Jess, o co chodzi ze złamaniem paktu.

Niestety zasnęłam.

                       Zerwałam się ze snu, bardzo wcześnie rano. Rozpoznałam to dopiero, po tym, że słońce dopiero wschodziło. Moja ręka zawinięta była w jakiś ręcznik. Gdy go podniosłam krew, wciąż leciała.

„Cholerne krzepnięcie.”

U mnie to rodzinne. Mam to po mamie. Przy większych ranach, krew leci mi godzinami. Ostrożnie strzepnęłam rękę Carmen z moich nóg i wyślizgnęłam się z uścisku rudzielca.

Poszłam do dormitorium. Chwyciłam świeżę ubrania i weszłam do łazienki. Wzięłam prysznic, delikatnie zmyłam zaschniętą krew. Ubrałam się i wykonałam poranne czynności. Niestety płyn z mojej ręki wciąż się wylewał. Gotowa wyszłam z łazienki. Zrobiło mi się słabo. Nie na widok krwi, bo z tym mam często styczność, ale rany. Była głęboka. Tak samo... nie, nie będę o tym myśleć. Nie teraz. Udałam się do Skrzydła Szpitalnego. Szmatka mi się przekrwawiła zanim dotarłam na miejsce.

„Wdech i wydech. Musisz być silna.”

- Pomocy.

Powiedziałam, a później runęłam na ziemie. Normalnie, nic bym z tym nie zrobiła. Grzecznie poszłabym i poczekała na opatrunek. Ale... ale za dużo tych doświadczeń, jak na jedną noc.

                      Kiedy uniosłam powieki, moje oczy ujrzały biały pokój. Wszędzie biało.
Skrzydło szpitalne.
Próbowałam się podnieść, ale ręką dała o sobie znak. Nie zważając na ból podniosłam się. Przecież mam dzisiaj zajęcia. Wtedy przyszła pani Pomfrey.

- Dziecinko leż! Za parę godzin wyjdziesz, zdążysz na obiad. Ale teraz się nie ruszaj. Ledwo, co tego Weasleya wygoniłam, to ty próbujesz uciec. Możesz mi też podziękować, bo Umbridge, weszła tu i chciała Ci dać karę. Bo chodziłaś po zamku, kiedy była cisza nocna. Kobieta, powinna być bardziej wyrozumiała. No cóż, nie masz kary dzięki moim argumentom.

- Dziękuję, ale czy mogę zobaczyć się na chwilę z moim chłopakiem?

- Na 5 minut.

Po chwili George już był przy mnie.

- Czy ty mi się nie dasz ponudzić? - zapytał uśmiechnięty.

- Nigdy, nuda jest przereklamowana.

Gadaliśmy tak, aż w końcu film mi się urwał. Na pytania o tą noc, zgrabnie unikałam odpowiedzi. Tak mi czas zleciał.
                      W sumie nic nie robiłam. Kiedy to przyszedł Harry.

- Mam Ci się pomóc zabrać.

- Dam radę – uśmiechnęłam się. - Nie jestem z porcelany. Nie stłukę się.

- No nie wiem. Żartuję. Rusz się.

Pomógł mi dotrzeć do Wielkiej Sali na posiłek. Nie byłam głodna, ale jak tak na mnie naciskał, to co miałam zrobić? Poddałam się i zjadłam małą składkę.

- A w sumie, czemu to ty po mnie przyszedłeś?

- Auć – teatralnie złapał się za pierś.

- Wiesz o co mi chodzi... - Za co dałam mu kuksańca w żebra.

- Po prostu Weasleyowie odbywają karę. Coś podpadli landrynie i pomyślałem...

Pocałowałam go w policzek i odeszłam od stołu. Nikogo już nie dziwi fakt, że krukon, siedzi przy stole dla gryfonów. Nawet Umbridge nie było. Pewnie siedzi i wymierza karę rudzielcom.

Poszłam do pokoju i zaczęłam szukać pudełka od Tratonki. Znalazłam i zapukałam 5 razy, jak mi poradziła. Po niespełna minucie, pojawiła się czarnowłosa.

- Czy coś się stało? - zapytała.

- Michael.

Wyraz twarzy Jessici, wskazywał, że się przestraszyła.

- Nawiedzał Cię?!

- We śnie, przez niego mam to. - Pokazałam na rękę.

- To nie dobrze, bardzo nie dobrze.

- Czy wy nie powinniście trzymać się paktu?

- Odszedł.

- CO?!

- Pokłócił się z kimś tam, później ja go nie poparłam i odszedł.

- To znaczy, że będzie wchodził do mojej głowy, kiedy będzie mu się podobało?

- Nie. Ma za mało siły. Zostaw to mnie. A jeśli się znowu ukarzę, wezwij mnie jeszcze raz. Teraz trzeba mu dać czas. Być może, wyładowuję się na kim popadnie. Nigdy nie chciał odchodzić, teraz jest sam.

- Tak zrobię. Ale pamiętaj, przez rok się zmieniłam. Będę w stanie rzucić Criucio. A w ostateczności... ale tylko ostateczności.

- Zapamiętam.

Zniknęła, a ja dopiero teraz zobaczyłam co się dzieje za oknem. To śnieg. Naprawdę to ŚNIEG! Póki co jest, go tyle co kot napłakał, ale jest. Uśmiech zagościł na mojej twarzy. Nareszcie.

~ Tydzień później ~

- Dzieciaki ruszajcie się! Nie ma czasu do stracenia. Kto nie zdąży nie pojedzie – krzyczała McGonagall.

Siedziałam już wygodnie przy George'u. Z okna widziałam, jak Harry z opuszczoną głową wraca do zamku. Od tygodnia czułam spokój. Nastał poniedziałek, jednak czy wszystkie sprawy są pozamykane? Coś myślę, że ta historia się jeszcze nie skończyła. Muszę się jakoś wymknąć z zamku i z nim spotkać. Ma jakiś interes, ten idiota bezpodstawnie nie atakowałbym mojej podświadomości. Nie wiem co szykuję, ale nie pomogę mu. Wiem gdzie zacząć szukać. W ostatnim miejscu o którym bym normalnie pomyślała. Za niedługo przyjdzie na to czas. Przecież jeśli czegoś z tym nie zrobię to... Nie. Koniec rozmyślania o tym. Czas przejąć się czymś innym. Dzisiaj przecież miało być spotkanie... bez Pottera? Nie spodziewania podleciał do mnie liścik, której zawartość brzmiała tak: Da radę.

Podróż nie była długa, a zaraz potem uczniowie zebrali się w jakimś barze. Czekaliśmy. Kiedy to Steven; puchon rok młodszy powiedział.

- A dlaczego nie spotkamy się w Trzech Miotłach?

- Za duży tłok – oznajmiła Hermiona.

Po 15 minutach pojawił się Potter. Nim zaczęliśmy, Granger powiedziała, co spotka osobę, która zdradzi..
- Każdy któremu na myśl, przyjdzie nas wykiwać i na kablować, będzie...
Na chwilę się odłączyłam, bo zobaczyłam osobę, stojącą w progu i przyglądającą się nam. Minęłam grupę, ale czułam na sobie wzrok George'a. Jednak nie ruszył się z miejsca.Podeszłam bliżej osoby przy progu, a kiedy zobaczyłam jego twarz przemówiłam.

- Nie powinno Cię tu być.

- Ale Cię kocham i zrobię wszystko. To tylko lekkie złamanie zasad.

-------------------------------------------------------------------------------------

Mwahahah Black przyszykowałam się na stos przezwisk odnośnie tytułu (na szczęście jesteś daleko i mi nic nie zrobisz). Baw się dobrze na Chorwacji ;*.

No a pro po rozdziału, czy mi się podoba? Coś średnio. Rozczarowaliście mnie ilością komentarzy. No... coś mało było, więc komentujcie. Możecie mi wierzyć to nie boli.

Pozdrawiam i miłych wakacji.

Jakie macie plany? Ja w poniedziałek spotykam się z Olą z którą dano się nie widziałam :D. 

To do poczytania.