33. „Zawsze, wszędzie i o każdej porze.”

                Wszystko co dobre musi się kiedyś skończyć. Taki i było tym razem. Kiedy oderwaliśmy się od siebie, nawzajem spojrzeliśmy głęboko w swoje oczy. W sumie i w moich, i w jego źrenicach można było dostrzec iskierki szczęścia. Nie wiem ile to wszystko trwało godzinę, minutę, a może tylko sekundę. Szczerze? Nie interesowało mnie to. Gdy otrząsnęliśmy się jakby z transu, dotarło do mnie, co się właściwie stało.

- Prze... przepraszam – wyszeptałam.

Wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił, z momentem kiedy powiedziałam to zdanie. Teraz patrzył na mnie jakby moje włosy się paliły, a mi by to nie przeszkadzało.

- A masz za co? - zapytał w końcu.

- Nie powinnam...

- Wręcz przeciwnie. Sam chciałem to zrobić, ale... Widzisz zawsze jest ale. Ja się bałem, a ty nie. Nie masz zielonego pojęcia, ile razy miałem ochotę podejść do ciebie, złapać Cię w tali i pocałować. Tak wiele, że sam nie wiem...

- Nie lituj się... proszę. Powiedz w prost, nie chce żałować, ani ośmieszać się.

- Nigdy przez myśl mi nie przeszło, aby Cię skrzywdzić. Przenigdy, wierzysz mi?

- Tak.

- Ufasz?

- Tak. A ty?

- Zawsze, wszędzie i o każdej porze.

~ Przejdę do 8 września. Pewnie się zastanawiacie co się stało przez te 2 dni?

Rose i Carmen skończyły pracę w kuchni. Kiepsko się to skończyło. Kucharkami w każdym bądź razie nie zostaną. Teraz pomagają Hagridowi, czyli tak jakby są gajowymi. ~

                   Wstałam dzisiaj w bardzo dobrym humorze. Jak ci z filmów. Uśmiechnięta i pełna szczęścia. W sumie nie mam powodu do zmartwień. George jest słodki i kochany, ale wciąż nie poprosił mnie o bycie razem. 

"Czemu dla nich to takie oczywiste?"

A w sumie dla niego, bo Fred przecież poprosił Carmen. Ale co ja się będę dzisiaj tym przejmować? Są moje urodziny. Blackówna pewnie za niedługo przyleci śpiewając „sto lat!”. Hermiona i Gin też. Miło mieć takich przyjaciół. Oderwałam się od mojego świata, po czym tylko chwyciłam fioletowe jeansy, pomarańczową bluzkę i tego samego koloru trampki. Nie czekając już ani sekundy dłużej, poszłam do łazienki, a po wykonaniu porannych czynności, ubrałam się i pomalowałam. Chwilę później założyłam jeszcze szatę i torbę z podręcznikami. Gdy byłam już zwarta i gotowa, zeszłam do Pokoju Wspólnego. Kiedy rozejrzałam się po pomieszczeniu, oprócz Olivera ujrzałam jeszcze kilku krukonów. Ale tylko jego widok, przyciągnął moją uwagę. Kiedy tylko mnie zobaczył, pomachał mi, ale nie krzyknął żadnego „najlepszego”, czy coś w ten deseń. Zrobiło się coraz ciekawiej... Holins stał i gadał z Michaelem. Totalna ignorancja! Prócz głupiego cześć. Chyba nie zapomniał o o tym szczególnym dla mnie dniu... nie mógłby.

- Zapowiada się długi dzień – westchnęłam cicho.

Dobra... złudzenie optyczne lub nieśmieszny żart? Spodziewałam się raczej, że każdy będzie się na mnie rzucać... i robić to co w urodziny zawsze dostawałam. Życzenia i radość... ale skoro nikt nie pamięta, to niczego warta nie jestem.

- Dlaczego? Jest coś dzisiaj niezwykłego? - zapytał blondyn.

Nie no... teraz przesadził. Mój najlepszy przyjaciel...

- N..nie. Zresztą idę na śniadanie – wydukałam.

Zła na niego nie mogłam być... w końcu każdemu się zdarzy.. Prawda? A jednak zapomniał... nie, jednak mogłam być zła i byłam. A może zdenerwowana? Nie ważne. Kiedy już byłam w Wielkiej Sali, ujrzałam Carmen, która biegła na mnie jak oszalała. Przynajmniej ona pamiętała. Kiedy już przybiegła tak się na mnie rzuciła, że aż się przewróciłam.

- Wiesz co się stało?! Nie?! To Ci powiem! Fred! Fred! Rozumiesz?! Zaprosił mnie na pierwszą randkę. Pierwszą nie zorganizowaną przez was. Tak spontanicznie, romantycznie...

- Uwierz, naprawdę. Pojmuję to. Mimo że możesz nie wierzyć. Ale tylko dlatego mnie przytuliłaś?

- Tak, a co?

Kolejna, a moja nadzieja w przyjaciół, prysła jak bańka mydlana.

- A nic – uśmiechnęłam się smutno.

Po czym zajęłam swoje stałe miejsce przy stole krukonów. Zwyczajne śniadanie w zwyczajny dzień. Później była Numerologia, Mugoloznastwo i Opieka nad Magicznymi Stworzeniami. 

~~♥~~

              Po wszystkich lekcjach razem z szatynką, której uśmiech wciąż nie znikał z gęby, poszłyśmy do Hagrida.

- Cholibka spóźniłyście się – odrzekł.

- Przepraszamy, musiałyśmy się przebrać – powiedziałam słodkim tonem.

- Już dobrze, ale i ja się spóźnię. Zostawiam pod waszą opieką to wszystko. Jak wrócę chce jeszcze ujrzeć moją biedną chatkę w całości – zaśmiał się.

- Tak jest – zasalutowałyśmy mu.

Gdy już zniknął z pola widzenia, zabrałyśmy się do roboty.

- No to zajmijmy się dyniami, czy czym tam... – oznajmiła piwnooka.

Nie miałam nic przeciwko. Ale po chwili Carmen uznała, że jest za cicho było i musiała coś powiedzieć.

- Nie do wiary, że przez tego bałwana Scotta straciliśmy tyle punktów... Rozumiem wiele, ale on czasem swoje „świetne” pomysły powinien schować do kieszeni. Znasz wyniki, póki co?

- Oświeć mnie – zaśmiałam się.

- Na pierwszym miejscu ślizgoni, potem puchoni, krukoni i gryfoni na końcu.

- Ale sami sobie jesteście winni. Farro zdemolował całą bibliotekę.

- A ja co niby zrobiłam? - zapytała.

- Przypomnieć? „A to się powinno tak pienić?” - zachichotałam.

- No co? Ty też miałaś w tym udział.

- Nie, ja wtedy rozmawiałam z dyrektorem. Pamiętasz? Zostawiłam Cię na godzinę.

- Przyznałaś się – zaśmiałyśmy się.

Gdy skończyliśmy tą część naszej pracy, poszliśmy do chatki napić się herbaty. Kiedy już to zrobiłyśmy, usiadłyśmy spokojnie, żeby sprawdzić co dalej.

- Może drewno? - zaproponowała Blackówna.

- Co to, to nie! Lubie swoje palce w całej okazałości – powiedziałam, udając powagę.

- Chodź do Zakazanego Lasu.

~ No i tutaj nie było najgorzej. Konkurs konkursem za swoją pracę zyskały 30 punktów, ale za wyprawę straciły 15. ~

               Było całkiem w porządku. Wracałyśmy do zamku na obiad, a wokół nas można było obserwować zielone drzewa. Słońce przygrzewało, kwiatki wspaniale kwitły. Różnokolorowe marzenie. Brakuję tu tylko tęczy. Ale cóż... aparatu pod ręką nie było. Tylko po co robić zdjęcie, skoro tak jest codziennie w Hogwarcie. Nocą jedynie, zamiast kwiatów, widać cienie rozłożystych drzew i piękne gwiazdy na niebie. Ale z momentem kiedy przekroczyliśmy próg zamku, ja przestałam rozmyślać o pięknym terenie. A kiedy doszłyśmy do Wielkiej Sali, zajęłyśmy miejsca, a dyrektor przemówił.

- Dobrze, wszyscy są na miejscach. Jak mogliście zauważyć nie było zajęć z Obrony Przed Czarną Magią, proszę się już nie dopytywać. Za niedługo odbędą się takowe zajęcia. To wszystko. Smacznego!

Na stołach pojawiły się potrawy przygotowane przez Tatię i Ninę. Dlaczego jak my gotowałyśmy to wyglądało paskudnie, a o smaku nie wspomnę, a to było znośne. Nawet całkiem dobre. Po skończonym posiłku mieliśmy czas wolny. Postanowiłam przejść się po Hogwarcie, przecież nikt się nie będzie fatygował. To tylko moje urodziny. Nawet George, a co się będzie...

Gdy tak szłam szturchnął mnie czarnowłosy.

- Oscar! Czy do jasnej ciasnej, ja muszę Cię na każdym kroku spotykać?!

- Ciebie też miło widzieć – odpowiedział całkiem spokojnie.

- Mów co chcesz, byle szybko – ponagliłam go.

- Chce Ci życzyć wszystkiego najlepszego. A skoro mam zacząć zasługiwać na twoją przyjaźń, muszę w końcu to powiedzieć. Pamiętasz ten naszyjnik? Wiem, że tak. Nawet nie odpowiadaj. Ja wyjawiłem, że to ode mnie. Ale to kolejne kłamstwo. Tak naprawdę jest od Weasleya. Wybacz.

Normalnie byłabym wściekła, ale przecież jako jedyny pamiętał.

- Za pamięć tym razem Ci odpuszczę, ale przestań mnie nachodzić.

Chciał coś powiedzieć, ale mu nie pozwoliłam. Poszłam dalej,nie zwracając uwagi na to co do mnie mówi. 

Wyszłam na dziedziniec, ale samotnością się nie nacieszyłam, bo znalazłam mnie Carmen.

- Chodź! Szybko! - krzyknęła.

- Na początek... stoję metr od ciebie, nie jestem głucha. A tak poza tym gdzie?

- Zobaczysz.

Dalej z nią nie dyskutowałam, bo wystrojona w sukienkę zaczęła mnie ciągnąć chyba do Pokoju Wspólnego Gryffingoru. Chwila... moment... SUKIENKĘ?! Od kiedy jest zwolenniczką takich strojów. No cóż... nie myliłam się i kiedy byliśmy przed obrazem Grubej Damy, Carmen puściła moją rękę i coraz szerzej się uśmiechnęła. Już miałam coś powiedzieć, ale ona wypowiedziała hasło i dosłownie wepchnęła mnie przez dziurę w portrecie. Radykalne sposoby. Gdy już tam byłam, odwrócona plecami do Pokoju, wciąż nie wiedziałam o co chodzi. Ale wszystko się zmieniło kiedy się zwróciłam się ku środku pomieszczenie. Wszyscy moi przyjaciele, którzy myślałam, ze zapomnieli i Ci których dzisiaj nie spotkałam, krzyknęli.

- NIESPODZIANKA!

Szok, miałam ich opierdzielić, że zapomnieli o mnie, a tu takie buty.

- Dziękuję, jesteście kochani. Myślałam, że zapomnieliście. - Tylko tyle zdążyłam wydukać. 

- Nigdy! - krzyknęli rozbawieni.

Zabrzmiała muzyka, a ja zaczęłam ściskać się z każdymi. Kiedy zorientowałam się, że tylko jestem nie wystrojona spłonęłam delikatnym rumieńcem.

- Chyba chcesz się przebrać – wyszeptała Carmelita.

Tak, to prawda. Poszłam z nią na górę do jej dormitorium i ubrałam się w jakąś sukienkę koloru beżowego. A gdy zeszłam, Ginny już zapalała świeczki na torcie. Szybko je zdmuchnęłam, życząc sobie... A niech to zostanie moją tajemnicą. Później zaczęto dawać mi prezenty, moja ulubiona część przyjęć. Żyć nie umierać. Paskudny dzień, zamienił się w piękny. I Ognistej nie mogło zabraknąć, bo jakże inaczej. Kiedy wszyscy porwali partnerki do tańca, poprosił mnie o to Ron. Liczyłam na innego Weasleya, ale cóż... zgodziłam się. Ledwo co potańczyliśmy minutę, a pewien bardzo uroczy bliźniak, powiedział.

- Odbijany.

Byliśmy przytuleni w rytm wolnej melodii. Kiedy piosenka się skończyła, George zapytał się mnie coś na co bardzo długo czekałam.

- Zostaniesz moją dziewczyną?

- Tak – odpowiedziałam bez najmniejszego wahania.

A gdy pocałował mnie na oczach wszystkich zabrzmiały oklaski i gwizdy. Najlepsze urodziny na zawsze. Po wszystkim rozeszliśmy się, a ja usnęłam w objęciach ukochanego. 

~~♥~~

       Rano pośpiesznie pognałam do swojego dormitorium, przebrałam się i odświeżyłam. Na śniadaniu dowiedziałam się, że współpracować teraz będę z Draco. A mogłabym przysiąc, że w oczach George'a widziałam cień zazdrości. I dobrze, to oznaka, że mu zależy. Nauczyciele od eliksirów powiadacie? Może być ciekawie. A kiedy szłam na zajęcia dogonił mnie Oliver. Nawet się nie przywitał, a co się będzie. Przeszedł od razu do sedna.

- Pani Hooch, kazała przekazać wszystkim, że przesunięte zostanie wybór drużyn w Quiddicha o 2 tygodnie. Ale powodu nie podała. Wiem, że chciałaś się zgłosić.

~ Tydzień później, może trochę więcej. W każdym bądź razie poniedziałek. ~

                   W końcu nadszedł ten dzień. Nie wiem czy tylko mi się tak wydawało, czy Dumbledore faktycznie był wolniejszy niż zwykle. 2 tygodnie robienia wszystkiego i niczego. Opłacało się? A może stracimy punkty?

- Uczniowie, nadeszła oczekiwana przez was chwila. Najlepszą drużyną okazał się Ravenclaw i ten dom zyskuję 100 punktów. Następnie Hufflepuff 70 punktów, Slytherin 50 punktów i 30 pkunktów Gryffindor. Gryfoni zdobyli najwięcej ujemnych punktów i dlatego są na ostatnim miejscu. Jeśli miałbym odejmować punkty, musiałbym to zrobić wszystkim zespołom. Wszyscy się staraliście. I mimo że coś nie wychodziło to nie poddawaliście się, dlatego nie będzie -50 punktów. Mam nadzieję uczniowie, że się czegoś nauczyliście. Doceńcie pracę każdej jednostki w zamku...

Przemowę dyrektora przerwał jednak huk w otwierających się drzwi. A stała w nich jakaś kobieta. Zapewne profesor Umbridge.

---------------------------------------------------------------------------------------------

No i jest kolejny. Wybaczcie, że musieliście tyle czekać.

Czytasz = komentujesz!

Rozdział dedykuję osobie, która jednym opowiadaniem zryła mi psychę. Tak tobie Black.

I przepraszam, że taki krótki... ale ma powyżej 3 str. A4... Ale mniejsza, dziękuje również za ponad 9100 wyświetleń *.* !

Pozdrawiam.
EDIT:
A i opublikowałam mojego 1S w nowej zakładce, więc zapraszam do przeczytania i skomentowania.