Ogłoszenie!

Z natury nie mam zostawiania ogłoszeń, gdy są nieważne, dlatego usunęłam to o konkursie. No a do sedna miał być niedługo rozdział, ale mam usztywnioną rękę i utrudnia mi to pisanie. Postaram się coś wykombinować, ale nic nie obiecuję. 2 tygodnie usztywnienia. Przepraszam, wiem, że jestem wolna.

Komentarze

  1. Anonimowy4 listopada 2013 21:32

    Ojjjj.... :c no nic, czekamy... :3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Klaudia4 listopada 2013 23:09

      Hehe, no takie moje szczęście, że poszła torebka stawowa. Ale postaram się za niedługo siąść i coś napisać :).

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Epilog.

~ 19 lat później ~             Przetarłam zmęczone oczy koniuszkami palców i wstałam z fotela. Siedziałam na nim 3 godziny każdego dnia, ale było warto. Spisałam historię. Swoją historię. Rozsunęłam firanki i otworzyłam okno. - Już... - zauważyłam swój zachrypiały ton. - Już świt. Spojrzałam na zegarek, faktycznie była 4 rano. Ptaki budziły się powoli i można było słychać ich śpiew. Czyli nie siedziałam tutaj 3, ale 9 godzin. Ciekawe. - Witamy w cywilizacji – przywitał mnie znajomy miły i lekko zadziorny głos. - Geor... - urwałam. Podeszłam do niego, wzięłam gorący kubek pełen herbaty. Spojrzałam na jego twarz i odstawiłam płyn na stolik. Pociągnęłam go za dłoń. Położył się na ogromnej sofie, a ja się w niego wtuliłam i zasnęłam.            O siódmej zadzwonił budzik. - Pożar! - mlaskałam ustami. - A nie... to tylko zegar. Weasley zaczął się śmiać. - Skończyłaś wreszcie powieść? - zapytał. - Tak. - Przeczytaj mi coś. Mój ulubiony fragment. S
Czytaj więcej

47. „W tym świecie nawet ściany mają uszy.”

                Rozejrzałam się po sali, wszyscy bawili się w najlepszy. Rozmawiali, śmiali się, tańczyli i śpiewali. Nigdy wcześniej nie byłam na takim balu. Zamknięta w złotej zardzewiałej klatce, liczyłam dni do wolności. Aż dorosłam na tyle, żeby nauczyć dbać się o siebie. Zawsze polegałam tylko na sobie. Teraz muszę chronić i być chroniona. Najgorsze zło dopiero nadciąga. Najgorsza jest zemsta. Ona nie zna zahamowań. Granic. Aby ją odwlec musiałam zawrzeć pakt z samym diabłem. Teraz podąża za każdym moim krokiem. Obserwuje mnie. Ale nie wie, że to ja trzymam karty. - Odpłynąłeś – stwierdził Cormac. - Ja? - Chyba, że kobiety które są komplementowane, po prostu wpatrują się w jeden punkt, nawet nie mrugając. - Jestem specyficzna. - I moja. Uśmiechnął się i zaraz później zaciągnął mnie na parkiet. Akurat leciała wolna piosenka. Przytuliłam się do niego i mimo tego, że nie potrafię tańczyć po prostu dałam się ponieść muzyce. - Wiesz co? - szepnęłam mu do ucha. - Mił
Czytaj więcej

50. „Uratowana przed demonem, który wysysał resztki sił życiowych z otoczenia.”

            Już czas. To ta chwila. Ten moment. Jeszcze wszyscy żyją. Jeszcze patrzą się na siebie nawzajem i udają, że wszystko będzie dobrze. Ale nie będzie. 2 maja. Głupi dzień na śmierć. Odruchowo próbowałam ścisnąć rękę kogokolwiek, ale przy mnie nie było już nikogo. Stałam na placu zajmując swoją pozycję. Nagle pojawiła się panika. Co jeśli strzały będą za silne? Zabiją mnie nim zrobię to co do mnie należy. Przynajmniej będzie to honorowa śmierć. Śmierciożercy jak jeden mąż wbiegli w zasłonę. Niektórzy się spalili. Reszta zamarła. Wpatrywali się we mnie nierozumiejącym wzrokiem. - Hope? Czy to ty? - krzyknęli pogardliwym głosem. - Tak! To ona! Wpuść nas – odezwał się skrzeczącym jękiem szatyn. Ja tylko czekałam, zgłosiłam się na to samobójcze stanowisko, bo wiedziałam, że mój wygląd ich zaciekawi. Gdy wszyscy byli już gotowi odwróciłam wzrok, zagłuszyłam krzyki. Po prostu spojrzałam w bok. Śmierciożercy również. Wtedy odeszłam. Miałam po prostu zrobić rozpoznanie. Nie
Czytaj więcej