43. „Nie jestem każdy, wszyscy i nikt!”

                 Czy byliście kiedyś w nicości? Miejsce, gdzie jesteśmy jedynymi żyjącymi osobami. Ja właśnie się w niej znajdowałąm. W jednej chwili byłam szczęśliwa z Georgem, a w następnej byłam tutaj. Nawet nie wiem jak, gdzie i po co. Wszystko wokół było białe. Przerażająco białe. Oprócz mnie nie było tam nic. A ja? Co miałam zrobić? Żadne dźwięki do mnie nie dochodziły. Tupot nogami, a nawet mój własny głos, rozchodził się po pomieszczeniu jak pustka.

                  Usiadłam po turecku na podłodze i próbowałam się skupić. Zobaczyć lub usłyszeć coś z Hogwartu. Odzyskać świadomość. Przecież to tylko przeziębienie... Mrużyłam oczy, ale to nic nie dawało. Kiedy chciałam się poddać zobaczyłam siebie. Bladą postać w Skrzydle Szpitalnym. Oprócz mnie w pomieszczeniu był rudzielec, wory pod oczami dawały znak, że był zmęczony, mimo to siedział przy mnie i trzymał mnie za rękę, jakby to było najważniejsze na świecie. Chciałam jakoś zakomunikować, że wszystko będzie dobrze. Nic mi nie jest. Widziałam wszystko, ale nikt nie widział mnie. Nie mogłam chwycić niczego, bo byłam niczym duch. A może rzeczywiście byłam duchem? Zapadłam w śpiączkę. Świadomą śpiączkę? Kiedyś u dziadków oglądałam film. Podobno chory słyszy wszystko to, co do niego mówią. No cóż... nie prawda. A świat krąży mi w przyśpieszonym tempie. Ciągle widziałam panią Pumfrey biegającą z lekami. Spojrzałam na zegarek, a wskazówki gnały jak oszalałe.
„Wdech i wydech.”

Zamknęłam oczy na dłuższą chwilę i oto świat ruszał normalnie. Była 22 i usłyszałam jakąś rozmowę.

- Dziecko, idź już spać. Jak jej stan się unormuje, to przyjdziesz.

- Ale ja chce zostać – odpowiedział bez namysłu i ścisnął moją rękę jeszcze bardziej.

Pielęgniarka pokręciła głową, ale nie mogła na niego wrzeszczeć. Po pierwsze nic by to nie dało, po drugie tylko ja leżałam na sali, a łóżek było pod dostatkiem. Poszła, więc po następne lekarstwa. Co chwila wlewała we mnie nowe płyny, proszki i donosiła okłady. W pewnym momencie, kiedy kołdra mi opadła, zobaczyła czerwone kropki na moim ciele. Szczerze? Nigdy wcześniej ich nie widziałam albo nie zwracałam na nich uwagi. Wmawiałam sobie, że to tylko przeziębienie, a co jeśli nie?

- Od kiedy ma tę wysypkę? - Podniosła mnie do pionu i rozerwała koszulkę.

Dziwnie się czułam, kiedy nieświadomie opadałam na łóżko dzięki prawu ciążenia. Byłam w końcu tylko w staniku i spodniach. Nawet ktoś upiął mi włosy, nieudolnie.... pewnie George.

- Nie wiem – odpowiedział Weasley.

- Jest gorzej niż myślałam – mruknęła, ale usłyszeliśmy ją.

Poszła po kolejne mikstury, a ja patrzyłam na cielesną Rose. Miałam gorączkę, byłam pobladła, wydawać się mogło, że posiniaczona. Wyglądałam nędznie. Kiedy to teraz, stojąc nad swoim łóżkiem, nie czułam nic. Gdy zaczęła mi lecieć krew z nosa, rudzielec od razu poinformował o tym położną. Przyniosła chusteczkę polaną kwasem i kazała mi to trzymać przy nosie. Nic nie czułam, ale George się krzywił, mimo to trzymał to przy mnie. Usiadłam koło „mnie” i położyłam rękę na „swoim” ramieniu. Poczułam się bezpiecznie, ale to było takie błogie. Nie kontrolowałam tego co robiłam w Skrzydle. Drgawki, które później dostałam i więcej krzyków.

Co miałam zrobić?

Co powinnam?

A co zrobiłam?

Nic.

Siedziałam na łóżku, aż obraz stawał się coraz bardziej nie wyraźny i wróciłam do nicości.

                   Spróbowałam tego sposobu co wcześniej, ale nie wychodziło. Nie miałam też różdżki, a czarowanie bez niej, mi nie wychodziło. Poza tym w takim miejscu, to nawet byłoby bezsensowne. Chodziłam po pokoju, jeśli można to tak nazwać. Na początku z nudów szukałam jego końca, ale im dalej zaszłam tym bardziej się gubiłam. Ściągnęłam bluzę, żeby wiedzieć, gdzie wrócić i oddaliłam się. Po chwili zrezygnowałam i położyłam się na podłodze, zamknęłam oczy i myślałam. Dużo myślałam, ale nie wiedziałam konkretnie o czym. Zaczęłam dostrzegać szczegóły, niczym Sherlock Holmes. W Skrzydle Szpitalnym niemalże wymiotowałam krwią, byłam też pobladła jak to pomieszczenie, zmarznięta na kończynach i gorąca ogólnie. Zastanawiałam się, co mi do cholery jest. Nigdy nie chciałam być lekarzem, ale z książki otwartej na stronie 234 w Skrzydle dostrzegłam „Krystaligus nobilus”. Objawy się zgadzały, a książka zapewne należała do pielęgniarki. Z tego co zobaczyłam śpiączka trwa 3 dni. Nie należy się przerażać dużym wylewem krwi, bo to przy tej chorobie normalne. Zwykle choruje się na nią w wieku 9-15 lat. Nie jest zaraźliwa, przynajmniej w małym stopniu. Ale George'a i tak to już nie dotyczy. Stan unormuje się po 2 dniach, a przez tydzień pacjent ma nie wychodzić z łóżka, bo przeziębienie tego grozi nawet zapaleniem płuc i pogorszeniem się sytuacji, w najgorszym wypadku śmiercią... Nawet nie wiedziałam, że tak szybko mogłabym takie coś zapamiętać. Ale źle nie jest. Mogło być przecież gorzej. Zamknęłam oczy, ale nie czułam zmęczenia. Liczenie owiec to bzdura, nigdy mi ten sposób nie pomagał. Zaczęłam medytować.

                     Kiedy otworzyłam oczy skąd mogłam wiedzieć, która jest? Zaczynałam powoli wariować. Tym razem poczułam szarpnięcie. Było tak silne, że moje ramie zrobiło się czerwone, a ja poczułam ostry ból. Znalazłam się w tym samym miejscu co ostatnio. Tyle, że koło mnie nikogo nie było. Jedynie pielęgniarka siedząca w swoim gabinecie. Nuciła jakąś kołysankę i czytała gazetę. Nie wiedziałam kto, jak i po co mnie tu ściągnął, ale siedzenie i wgapianie się w moją mizerną osobę nie sprawiało mi chociażby odrobiny przyjemności. Postanowiłam sprawdzić co słychać u moich znajomych. Podeszłam do drzwi, chwyciłam za klamkę i po prostu przeszłam przez nie. To było dziwne. Przynajmniej przez chwilę. Ale przywykłam do tego. Na początek poszłam do Wieży Gryfonów, ale chyba było dość wcześnie, bo każdy spał. Nie widziałam jedynie George'a. Po chwili rozglądania się, pochłeptałam do Krukonów. Nie zwróciłam uwagi na dwie postacie w Pokoju Wspólnym, ale poszłam do Dormitorium. Zobaczyłam Lunę, która pakowała moje najpotrzebniejsze rzeczy i słodycze. 

„Jak ona mnie zna.”

Uśmiechnęłam się. Do tego co chwila spoglądała na odwrócony do góry nogami artykuł.

Trastale, groźne czy nie?

Uważnie śledziła każdą linijkę, a na koniec zapakowała magazyn do torby. Dwie postacie w Pokoju Wspólnym, które na pierwszy rzut oka zignorowałam to George i Oliver.

„Olie w końcu sobie o mnie przypomniał.”

Zaśmiałam się, ale im nie było do śmiechu.

- Myślałem, że może być z tobą bezpieczna! - krzyknął oburzony.

- Bo może! - odpowiedział zirytowany.

- Nie zauważyłeś wielkich plam z wysypką na jej ciele?! Nie kazałeś jej iść do Szpitala?!

- Nie jestem jej władcą, ani ona nie jest dzieckiem, żebym jej rozkazywał. A dla twojej informacji, nie mam rentgena w oczach!

Uśmiechnęłam się, ale nie widzieli mnie, więc nawet nie mogłam rozładować atmosfery. Pomyślałam jedynie.

„Dobrze gada.”

I przysłuchiwałam się tej komedii.

- Każdy by zauważył takie wielkie plamy!

- Nie jestem każdy, wszyscy i nikt! Poza tym Ty nie zauważyłeś.

- Przestańcie! - krzyknęła Luna. Zwykle tego nie robi, więc wywołało to zdziwienie. - Rose leży nieprzytomna już 2 dni, jutro się wybudzi, a wy będziecie się kłócić, kto jest większym gamoniem?

- Ma racje – powiedzieli obaj. - Przepraszam, chodźmy do Martin. – Zaśmiali się.

Jak im odwinę, mówić po mnie po nazwisku to, to popamiętają.

Oni wyszli, a ja powędrowałam dalej. Zobaczyłam Dracona śpiącego sobie smacznie w samych bokserkach. Ninę, która zasnęła nad jakąś książką. Ano i nie zapominając o Tati, która już nie spała i gawędziła z wszystkimi rannymi ptaszkami. Na końcu poszłam do Rafaela. On również nigdy nie należał do śpiochów. Miał szkicownik w ręku i rysował. Nigdy mi się nie chwalił, że posiada tą umiejętność. A rysował widok ze swojego okna. Gdy skończył dzieło zamknął szkicownik i schował, tak aby nikt go nie znalazł. Zaraz później wyciągnął notatnik. W sumie taki jego pamiętnik.

20 listopada

Plan się nie powiódł. Mam jednak coś w zanadrzu. Oscar się przyda.

21 listopada

Ten idiota nawet to spieprzy. Jednak coś może to dało. Rose jest zła, ale zachować przy niej kamienną twarz, kiedy chce się do niej podejść i wykrzyczeć wszystko jest naprawdę trudno. Nie wiem już co robić? Nawet nie wiem, czy chce ją odzyskać. To rodzaj celu, nie miłości.

22 listopada

Nie wiem, co się stało, ale jest w Szpitalu.

23 listopada nic nie napisał. Dziś 24 i zaczął.

Jutro się wybudzi i co mi z tego? Mogę jej uprzykrzyć życie lub dać spokój. Nie wiem, jestem Śmierciożercą, nie ma miejsca na współczucie. Ale... to Rose. Sam już nie wiem.

Wtedy zamknął zeszyt i poleciała mu jedna łza. Prawie mu współczułam. Ale jednak było już za późno, nienawidziłam go i to się nie zmieni. Szalę przeważyło jego słowo: zemsta. I nie wiem, co miał na myśli...

                         Zamyślona przechadzałam się korytarzami Hogwartu, aż tu nagle jakiś cień mignął mi przed oczami. Pobiegłam za nim. Złowrogi śmiech, wytrącił mnie z zamyśleń.

- Nie wiem kim jesteś i czego chcesz, ale pogadaj jak na człowieka przystało!

- A jeśli nie jestem człowiekiem?

Pierwsza rozmowa od 2 dni i to jeszcze nie mam pojęcia z kim.

- Jesteś duchem?

- Można tak powiedzieć. - Wyszedł z cienia.

- Inne duchy mnie nie widzą... Poza tym jaki głupi zbieg okoliczności, jesteś łudząco podobny do Lorda Voldemorta, za młodu.

- Jestem wyjątkowy. Nie nazywaj mnie Voldemortem... nie teraz. Zwie się Tom Marvolo Riddle.

- Dlaczego jesteś tutaj albo dlatego ja jestem tutaj?

- Za dużo chcesz wiedzieć. Musisz przekazać Dumbledore'owi słowo: Magnificus.

- A co ono znaczy? - zapytałam zaskoczona.

- W dziale ksiąg zakazanych masz wyjaśnienie, ogólnie, że powstałem z martwych. Krążę już od dawna tak jak Ty. Ale u mnie to się nie skończy, chyba, że moja cielesna wersja umrze.

- Ale nie powiedziałeś jak się tu znalazłam.

- Przyzwałem cię. Było ciężko. Im bliżej wybudzenia, tym trudniej było cię ściągnąć, bardziej łączysz się i czujesz to co Rose. Moja dusza jest już tak zniszczona, więc nic nie czuję. Szukam tylko łączników. Warto było, jestem nieśmiertelny. Można mnie nazywać duchem Horkruksów.

- A czym są Horkruksy?

- Nie wiesz?! - zdziwił się. - Nie wiesz! - krzyknął i złapał się za głowę.

Wtedy film mi się urwał. Nawet nie wiem ile czasu z nim gadałam, ale wróciłam do białego pokoju. Głowa zaczynała mnie boleć, pobladłam i dostałam gorączki. Zbliżała się pora wybudzenia, czułam to.

                        Otworzyłam oczy. Wzięłam gwałtowny wdech powietrza i zaczęłam sprawdzać, czy jestem sobą czy tylko duchem. Ale widząc uśmiechniętą minę pielęgniarki, byłam pewna, że jesteś w świecie żywych. Po głowie chodziły mi tylko słowa: Magnificus i Horkruks.

                        Przez cały tydzień do 1 grudnia czułam się okropnie. Ciągle ktoś do mnie przychodził, czasem grałam w karty, ale nie odzyskałam pełni sił. Prawie całe dnie spałam, ale z dnia na dzień czułam się odrobinę lepiej. Wlewano we mnie „tony” lekarstw, ale było warto. Dzisiaj czułam się już normalnie. Nawet nie wyglądałam na chorą, zniknęły wszystkie objawy, a w Szpitalu zostałam jeszcze jeden dzień, żeby się upewnić, że wszystko będzie w porządku. Chciałam już wyjść, ale kłócenie się z panią Pumfrey jest bezsensu, tudzież się poddałam i zostałam. Nie zapomniałam jednak o tajemniczych słowach, ale jak pierwszego dnia chciałam iść do biblioteki, to niemalże mnie do łóżka przykuto. George był u mnie przed chwilą i został wygoniony. Nigdy nie widziałam go aż tak szczęśliwego, jak od momentu gdy się wybudziłam. Iskierki szczęścia nie schodziły z jego twarzy. A za każdym razem kłócił się z położną, żeby zostać, jakby to coś miało dać. Wiedział, że nie, ale i tak to robił. To było takie urocze. Kiedy chciałam iść spać przyszła ostatnia osoba, jaką chciałabym widzieć.

- Rafael...

- Pamiętasz moje imię. Gratulację.

Jego wizyta nie była długa. Usiadł na stołku dla gości i zaczął coś mówić. Nie za bardzo go słuchałam, ale po chwili wyszedł. Godzinę później dostałam prezent, czekoladową żabę. Ja słodyczy nie odmawiam i mimo że przyjaciele kupili mi ich stos i przychodzili do mnie co chwila sprawdzać czy żyję. Ale jakoby fasolki, nie były na wyciągnięcie mojej ręki postanowiłam zjeść czekoladową żabę. To był błąd. Na początku zdziwiła mnie podobizna na karcie, bo byłam to ja. A później już po pierwszym gryzie otoczyła mnie jakaś zasłonka i mogłam w niej krzyczeć, bić w nią itd. ale i tak nikt tego nie usłyszał. Po chwili do Szpitala weszła łudząco podobna „ja”. Spojrzała na mnie i zaczęła się śmiać, po czym wskoczyła pod kołdrę. Wtem weszła pielęgniarka. Próbowałam do niej podejść, coś powiedzieć czy nawet przesunąć się, ale nie mogłam.

- Dziecko, czemu zmieniłaś łóżko?

- A jakoś tak – odpowiedziała.

Wtedy Poopy pokręciła głową i wyszła. W tamtej chwili przyszedł Rafael. Uśmiechał się od ucha do ucha. To był jego plan. Machnął różdżką i nie byłam już przykuta do podłoża.

- Żadna frajda,  jak nie widzisz całej zabawy – oznajmił.

- Idiota! - krzyknęłam.

- Nie tak ostro. – Zaśmiał się lekceważąco.

- Dlaczego mnie słyszysz, a inni nie?

- Ja rzuciłem zaklęcie.

- Potwór.

- Jesteś słodka jak się złościsz.

Wtedy pocałował fałszywą Rose, centralnie przed wejściem George'a na salę. Widział to, a ja nie mogłam nic z tym zrobić. Pobiegłam za nim, ale co mogłam zrobić? Póki nie zniszczę zapory, mogę tylko patrzeć, jak tamta dwójka rujnuje mi życie. Ale to w tamtej chwili nie było ważne, musiałam przekazać wiadomość i to stało się moim priorytetem.

--------------------------------------------------------------------

Okej na początek przepraszam, że nie dodawałam nic już miesiąc. Ale olimpiady, szkoła etc. W sumie jakbym nie zaczęła pisać wczoraj, to nie wiem kiedy bym dodała. Rozdział dedykuję wszystkim stałym czytelnikom, którzy czekali z niecierpliwością na rozdział. A i Zuza, nie bój się, póki co nie planuję zostawienia was xd. Rozdziały będą rzadziej, ze względu na ogrom nauki, ale mam jedynie nadzieję, że mi wybaczycie.

Pozdrawiam i pozostawcie po sobie komentarz. Tak mało, a dla mnie tak dużo.