37. „Bandzior z sercem... coś tu nie gra.”

                 Spojrzałam na niego trochę dziwaczni oczami. Ostatni raz ktoś powiedział, że mnie kocha parę miesięcy temu. A już na pewno tego wyznania, nie spodziewałabym się po platynowym. Ku mojemu zaskoczeniu, przy moim boku zaraz stanął George. Który już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwał mu Dracon.

- Jak siostrę oczywiście.

- Tak lepiej – oznajmił rudy.

- A co, jeśli darzyłby mnie uczuciem większym, niż przyjaźń? - zapytałam.
W sumie tak żartobliwie. Nie wiedziałam, że Weasley weźmie to na serio. Ale jego wyraz twarzy zmienił się. Teraz był zbity z tropu. Zaskoczony. Spojrzał mi prosto w oczy. Widać było w jego oczach miłość, ale nigdy mi tego nie powiedział na głos.

- A co jeśli ja powiedziałbym Carmen, że ja kocham?!

- Co ja? - krzyknęła zdezorientowana szatynka.

- Nie ważne – oznajmiłam. I dodałam cicho – Nie mogłabym być z kimś, kto kocha inną.

- Przecież wiesz, że żartowałem. Koch... - rzekł rudzielec.

- Nie czas i nie miejsce – odezwałam się. - Chodź Draco. - Tym razem swoje słowa skierowałam do Malfoya.

Kilka kroków później byliśmy przy grupie. Miejsce wciąż wyglądało obskurnie. Nie użyli nawet zaklęcia chłoszczystość. Najpierw pomyślałam, a później zdałam sobie sprawę, dlaczego. Przecież poza Hogwartem nie można czarować. I to jest fakt. Nie jestem już w Beauxbatons.
Otrząsnęłam się i pochwyciłam spojrzenie Draco. Nie przyzwyczajony jest do takich miejsc. Stare zniszczone krzesła, a na środku kanapa z Potterem i Granger w roli głównej. Wszyscy w rękach trzymali piwo kremowe i słuchali co mówi wybraniec. Malfoy albo nie chciał zostać, albo czekał na coś.

- Dobra ludzie! Ej! Chwila uwagi! A i Hermi na pewno zrozumieli, co ich spotka. Przejdź do puenty. Ale nie o to mi chodzi. Przyjmiecie jednego takiego ślizgona? - Koniuszkiem palca wskazałam na blondyna.

- A co jeśli nas wyda? W ogóle skąd wiedziałeś o spotkaniu? - powiedział pełnym jadu głosem, Ron.

- Ptaszki ćwierkają. - Wskazał ruchem głowy na pannę Black, która szybko puściła wzrok na swoje buty. - Ale nikomu nie powiedziałem.

- Dlaczego mamy mu wierzyć? - zabrzmiał czyiś głos.

- Jeśli nas wyda, biorę na siebie całą odpowiedzialność. Więc jeśli to zrobisz, życia nie masz – oznajmiłam.

Usiadł i zaczął słuchać. Tym razem zamiast Hermy, mówił Harry. Zaczął o tym co się stało na Turnieju Trójmagicznym. Chciałam zająć miejsce koło Dracona, nawet się przesunął, ale zauważyłam George, który ani nie drgnął. Podeszłam do niego i sprzedałam mu kuksańca w żebra. Dopiero teraz odzyskał świadomość. Chwycił mnie za rękę, ale ja wyślizgnęłam się, mówiąc, że muszę zamknąć drzwi. W sumie nie kłamałam. Podeszłam, ale w oddali zauważyłam jakąś czarną postać.

„Albo jestem zbyt odważna, abo zbyt głupia. Ale raz się żyje.”

Powiedziałam George'owi, że zaraz wrócę. Niestety nie chciał mnie puścić.

- To zbyt niebezpieczne, pójdę z tobą. Szlajać się samą po mieście. Kiedy wszędzie są dementorzy...

- Dam sobie radę. Później mi powiesz, co było na spotkaniu.

Pocałowałam go krótko i uległ. Wrócił do gromady, a ja założyłam kurtkę i wyszłam. Podbiegłam do jakiejś osoby. To był on.

„Tylko nie teraz...”

Tyle, że nie było już odwrotu.

Dotknął mnie opuszkami palców, ale to wystarczyło. Niebezpieczna jest teleportacja, za pomocą dotknięcia. Ale najwyżej mnie zabiję. Nic wielkiego... dla niego.

~~♥~~

                           Dotarliśmy do opustoszałego domu. Dokładnie w salonie. Tak mi się przynajmniej wydawało. Kominek z palącym się słabo ogniem. Do którego Mike podłożył drewno. Patrząc na dywan, wtedy miało się wrażenie, że jest bardzo stary. Pełen kurzu i plam, stracił swój dawny kolor. Wszystko śmierdziało stęchlizną. Krwią. Dymny zapach. Chciało się otworzyć okno, ale takowego nie było. Wszystko wydawało się takie puste, może to przez te białe ściany. Na środku pokoju była jedna sofa. Również miała na sobie plamy, ale wydawała się najnowszą rzeczą z otoczenia. Dodatkowo centralnie nad nią z sufitu zwisała lampa. W sumie nie do końca. Żarówka na kablu. Jeśli reszta pokoi jest taka to posiadłość za wiele go nie kosztowała. Niestety drzwi były zamknięte. Wyczuwając jego spojrzenie na mnie, nawet nie chciałam sprawdzać, czy na klucz.
Zapomniał o jednym ja też potrafię się teleportować. A może o tym nie zapomniał? Może po prostu nie wiedział? Jego odrażające oczy wgapiające się we mnie, już nie kryły się w cieniu. Wyszedł z niego i zasiadł na kanapie. Patrzył się na mnie i myślał, że wygrał.

- Biedna, niewinna Rose. Ale kto lepiej ode mnie, zna twoją prawdziwą naturę? Nie jest taka bezbronna, ale wciąż za głupia. Pamiętaj, zawsze będę krok przed tobą. Ale nie martw się. Nie skrzywdzę cię. Nie teraz.

- Bandzior z sercem... coś tu nie gra. Nieprawdaż? - przemówiłam.

- Odważna, ale nie ja tu jestem złoczyńcą. Usiądź. Powspominajmy, skoro cię pamięć zawodzi. - Zaśmiał się szyderczo.

- Nie dziękuję, postoję - zakpiłam. - Poza tym, każdy zna tę historię. Nie musimy do niej wracać.

- Skąd ta wrogość? - Widząc moją minę dodał. - Nie odpowiadaj. Usiądź!

Jego oczy wyrażały poirytowanie, a szczęka zacisnęła się w ten sposób, jakby dawał mi znak, że nie mam wyboru. Gdy to zrobiłam uśmiechnął się i tyle. Czekał... na mnie.

- Zacznijmy od tego, czego ode mnie chcesz? - Zrobiłam dobrą minę do złej gry.

- No to ja zacznę. - Kompletnie zignorował to co powiedziałam. - Nasze pierwsze spotkanie. Chciałem cię zabić. Ale Jess zabroniła. Normalnie, szukaliby już twojego martwego ciała. Ale czasem masz szczęście. Później przyprowadziliśmy cię do bractwa. Pamiętam jak znosiłaś próby. Na początek przykuta do łóżka, po prostu wyrwałaś aparaturę ze swoich żył. Później pobiłaś Ri.. Rut... Ratu? Tak się nazywał? Mniejsza. I na koniec sprawiłaś, że wybuchnął cały pokój. Tratan po raz pierwszy w życiu chciał kogoś mianować. Nie robiłby tego z przymusy, tylko z wyboru. A ty?

- Nie zgodziłam się... - dokończyłam. - Nie pozwoliłam sobą zawładnąć. Nie dałam zrobić sobie tatuażu na karku. A moja rodzina... pomyśleliście, co przeżywali?

Przekręcił oczami. Widać było, że to go zaczyna nudzić.

- Nie obchodziło nas to. Dalej... Bla, bla, bla. Wszystko byłoby dobrze, ale... Nie mogłaś się powstrzymać. Musiałaś namącić w głowie mojemu synowi. Tylko ja odkryłem kim naprawdę jesteś. Tylko pozornie byłaś jedną z nas. Pozory jak wiesz mylą i mącą, ale nie mnie.

- Od razu powiedziałam, że nigdy nie będę z wami. - Przypomniałam.

- Rafael był jednak głupi. Nadzieja całego klanu prysła, gdy poznał ciebie.

- Czyli ja jestem tą złą?! - krzyknęłam sarkastycznie.

- Oczywiście. Wciąż tego nie zrozumiałaś? Namąciłaś mu w głowie. Był pięknym, kochanym i dobrze zapowiadającym się tratonem.

- Jeśli kochany to dla ciebie definicja; bicia, traktowania jak śmiecia, głupich prezentów na przeprosiny i ciągłego okłamywania? Traktował mnie jak swoją własność. Koniec końców, mówił, że mnie kocha. I tak byłam głupia. Bo mu wierzyłam . Dawałam setną szansę. Miałam nadzieję, że się zmieni. Ale tego nie zrobił.

- Złamałaś mu serce.

- A on mi złamał rękę. Jesteśmy kwita.

- Przez ciebie odszedł! To twoja wina.

- To teraz rozumiem. Zemścisz się za synka. Tatuś, który jest bestią i syn który nie powinien żyć. Współczuję Jess. Jak mogła z tobą wytrzymać. Tyranem, okrutnym chamem i...

Nie pozwolił mi dokończyć. Uderzy otwartą ręką w policzek.

- Ciesz się, że pozwalam Ci żyć. Doceń moją litość i łasę. Nie mieszaj w to wszystko Jessici. Dobrze ci radzę. Ale nie zapytałaś o najważniejsze. Gdzie odszedł Raf? Słucham. Jakieś sugestie?

Wtedy schylił się, aby dodać ognia. A ja zauważyłam pusty kark. Jego tatuaż w kształcie długiego liścia z okiem na środku, prawie zniknął. Przyszło mi do głowy tylko jedno.

- Voldemort – wyszeptałam.

- Brawo! Czyli jednak coś wiesz.

Następnie pokazał mi swój znak. Nie mogło być inaczej. Był Śmierciożercą.

- Odszedł. Po roku znaleźliście mnie. Pokłóciłeś się z żoną i sam stałeś się... wysłannikiem.

- Dobrze

- Przewidywalne – prychnęłam.

- Ale przeczuwałaś zemstę. Nie zgadłaś. Niech sam skończy to co zaczął. Wmawia sobie, że to jego wina. Poddał się, ale ja mu jeszcze uświadomię. Ale to później. Musisz coś dla mnie zrobić. Lepiej po dobroci.

Teraz wszystko do mnie doszło. Czemu tu mnie ściągnął. Czemu przyznał, że jest Śmierciożercą.

- Możesz powiedzieć ich sekrety, ale w pewnym stopniu wciąż jesteś im oddany. To cię trzyma. Znalazłeś kozła ofiarnego, który zna sekrety bractwa. Muszę cię rozczarować. To nie ja.

Zaśmiał się szyderczo. Odskoczyłam od sofy, jak najdalej od niego.

- Mylisz się.

- Nie! To Ty się mylisz. Nie jestem już tą samą osobą, która wywalała się o swoje nogi. W pewnym stopniu muszę wam podziękować. Nauczyliście mnie zasady; „umiesz liczyć? Licz na siebie.” Przydatna w życiu. Zmieniłam się. Teraz mogę powiedzieć coś, czego nie mogłam zrobić ostatnim razem. Teraz już się nie boję. - Wyciągnęłam różdżkę i krzyknęłam - Crucio!

Zaczął zwijać się z bólu. Nie spodziewał się tego. Na pewno nie po mnie. Zawsze miał mnie za słabe ogniwo. Teraz to się zmieniło. Zatrzymało go to. Ale tylko na krótką chwilę.

- Nie uda ci się. Drzwi są zamknięte – zadrwił podnosząc się.

- Zdziwiłbyś się. Obliviate.

To jedyne wyjście. Póki żyje nienawiść będzie przez niego przemawiać. Jedynym wyjściem jest wszystko zapomnieć. Nawet ja. Osoba z wielkim sercem. Która w mugolskim świecie, komarów nie potrafi zabijać. Nie uroniłam ani łzy patrząc na niego. Na jego marną egzystencji na tym świecie. Jak skręcał się z bólu po zaklęciu niewybaczalnym. Jak błąkał się z zamkniętymi oczami po starym dywanie. Jak teraz siedział wymordowany, plecami do mnie. Takich ludzi mi nie szkoda.

Teleportowałam się. Najwyższa pora.

~~♥~~

                                  W ten sam zaułek, gdzie go spotkałam. Pobiegłam do baru, a gdy tylko otworzyłam drzwi, nikt nawet nie raczył na mnie wspomnieć. Pierwsze spotkanie wciąż trwało. Kiedy zajęłam miejsce między Ginny a Georgem, zaczęłam słuchać.

- Także trzeba wymyślić miejsce spotkań i nazwę. Mam nadzieję, że wszystkich przekonałem do tego, że Voldemort powrócił. Teraz pomówmy o zaklęciach, których się nauczycie. Na pewno będziecie potrafili wyczarować Patronusy, przypomnicie sobie wiele przydatnych zaklęć i nauczycie nowych...

- Potrafisz wyczarować Patronusa? - zapytała Lisa.

- Tak. Nauczę was. Ktoś inny wie jak to robić? - rzekł Potter.

Każdy kręcił głową. Tylko ja... tylko ja podniosłam rękę. Wywołałam tym falę zdziwienia.

- No co, jeśli ma się przewrażliwionego ojca, który mnie nauczył to nie moja wina. Ale powiem wam, że to nie aż takie trudne. Po wielu krzykach załapałam.

- Dobrze, będziesz mi pomagać. - Uśmiechnął się kruczowłosy.

- Ja? Czekaj, pomyliłam się... nie umiem – Zaczęłam się gorączkowo śmiać.
Ja i nauczanie?

- Za późno – odpowiedział.

- No niech wam będzie. A co do miejsca to może Pokój Życzeń? George mi go kiedyś pokazał.

- To idealne miejsce! - krzyknął Weasley.

- A gdzie to jest? - zapytał Potter.

Do przewidzenia było, że znaleźli to bliźniacy i nie podzielili się tą wiedzą z innymi. Fred w skrócie wyjaśnił, co i jak. Wszyscy zgodzili się na ten pomysł. Była dość późna pora i należało wracać. McGonagall na pewno nie będzie zadowolona ze spóźnienia i to jeszcze wszystkich. Przecież to wzbudzi podejrzenia.

                          Kiedy znajdowaliśmy się już w zamku, nie widać było po różowej flądrze. Z czego każdy się ucieszył. Harry chciał jak najszybciej znaleźć Dumbledore'a, więc pobiegł do jego gabinetu. A ja zmęczona całym dniem poszłam do dormitorium.

~Perspektywa Harry'ego~

                            Biegłem z dobrą nowiną. Ktoś dorosły musiał o tym wiedzieć, a przecież Albus nigdy by niczego nie wygadał. Można na nim polegać. Gdy stanąłem przed wejściem, powiedziałem hasło i pokazały się schody. Uchyliłem drzwi, niestety Dumbledore nie był sam. Na środku stała jest Umbridge, Filch i jacyś goście. Chyba z Ministerstwa. Wbiegłem do środka, nie myśląc. Dosłownie. To był bardzo głupi wyczyn, bo wszystkie pary oczu skierowały się na mnie. Dumbledore jedynie zaśmiał się i mruknął do mnie.

- Rozumiem. Chcesz zająć moje miejsce. Ale w Azkabanie nie dają dropsów. Nie pójdę tam i jesteście głupcami,jeśli myślicie, że tak łatwo mnie złapiecie.

- Łapać go! - krzyknęła Różowa.

Trochę za późno. Dyrektora już nie było. A może byłego Dyrektora? Póki co Umbridge widocznie się tu zadomowiła. Wybiegłem z pomieszczenia. Zły. Ta kobieta nie wie z kim zadarła. Zyskała nowego wroga lub wrogów. Kiedy byłem przy obrazie Grubej Damy, wypowiedziałem hasło i przeszedłem przez dziurę w portrecie. Gdy byłem w Pokoju Wspólnym, powiedziałem głośno.

- Mamy nazwę Gwardia Dumbledore'a.

------------------------------------------------------------------------------------

Taa da! Na początek ogromnie przepraszam! 2 tygodnie? o.O Nic nie dodawałam... No nie chciało mi się. A moim światem zawładnęły książki. Wiem, miałam nadrabiać blogi... ale tak mało ich nadrobiłam. Prawie w ogóle. Są wakacje, a ja się nudzę. Jednak bardziej chwytam za książkę, niż za blogi xD. Miałam też poprawiać stare rozdziały. Doszłam do 14. Ale kiedy komputer wyłączył mi się kilkakrotnie, na prawie skończonym poprawionym rozdziale, już mi się nie chciało. Tak mało, a zniszczyło moje chęci.

Jeśli dodałabym to kilka dni wcześniej, zapewne, byłoby tu wiele słów odnośnie ocenialni. W której już oceniającą nie jestem. Bo została usunięta. Ale cóż. Temat zamknięty, koniec kropka.

Na koniec chce zadedykować rozdział nowej czytelniczce: Lili Love (http://inna-nie-znaczygorsza.blogspot.com). Dodatkowo niecierpliwej Zuzie. Black, która rąbnęła mnie z łokcia po 2 tygodniowej przerwie.

A i dziękuję za nominację do Libster Blog Patrycji. Której również dedykuję rozdział.

Myślę, że nowy rozdział będzie wcześniej niż ten.

Się rozpisałam i nawet nie wiem, czy ktoś czyta pod to kreseczkami :D.

Każdy komentarz na wagę złota :).
Pozdrawiam was i komentujcie! :D
Ach i taka tak prośba, dla miłosiernych xD. Mam button, kto odważyłby się go wstawić na bloga?